Πώς μπορεί να σου βγει ένα σεμινάριο ξινό ή μάλλον φαρμακερό!

Είσαι που λες ένας ευτυχής θνητός. Τι ευτυχής; πανευτυχής θα έλεγα.

Κατάφερες και "επιλέχθηκες" για το τριήμερο επαγγελματικό σεμινάριο. Κατάφερες ακόμη και να οδηγήσεις εκατό και πλέον χιλιόμετρα παρά τα προβλήματα υγείας σου. Το μόνο που δεν κατάφερες είναι να βρεις χρόνο να ξεκινήσεις εξετάσεις να δεις τι διάολο επιτέλους σου συμβαίνει. Προηγούνται βλέπεις όλα τα άλλα και έπεται η υγεία σου... Τώρα όμως - είπαμε - είσαι πανευτυχής. Και φενακίζεις το διαολάκι μέσα σου πως τρεις μέρες στο σεμινάριο θα αντιστρέψουν και το πιεσόμετρο και θα εξαφανίσουν ιλίγγους και κάτι σφιξιματάκια στο στήθος και κάτι πόνους στην πλάτη. Σιγά μωρέ. Λίγο παραπανίσιο στρες ήταν και όλα καλά πια. Έτσι λες εσύ. Μα άλλα λένε οι θνητοί και άλλα η μοίρα. Και ο νεφεληγερέτης στον Όλυμπο ξεκαρδίζεται παρέα με τους άλλους έντεκα με τα καμώματά σου...

Γιατί δε λες να το πάρεις απόφαση πως ετούτη η χρονιά είναι δίσεκτη. Και όλα θα πηγαίνουν στραβά και κάθε μέρα ακόμη πιο στραβά. Σε γενικό και σε ατομικό επίπεδο. Να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποια γκαντεμιά και ποιο ανάποδο είναι μεγαλύτερο.

Μέσα λοιπόν στην αφελεστάτη ευωχία σου το ξαναπαίζεις φοιτηταριό και έχεις το μπλοκάκι και σημειώνεις και προσπαθείς να μη χάσεις λέξη από τον καθηγητή. Θα έγραφα και το όνομα, του καθηγητή, μα είναι άσχετο με τη δική μου γκαντεμιά. Προς τι η σύνδεση;

Και η φωτογραφία. Δεν είναι από τον καθηγητή που παρακολουθούσες εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που "τσαφ" ένιωσες κάτω στο πόδι να σε διαπερνά κάτι καυτό. Σηκώνεις το μπατζάκι του παντελονιού και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Ένα τεράστιο έντομο. Μέλισσα, σφήκα; δεν ξέρεις. Ξέρεις μόνο πως πονάς.

Λιώνεις αστραπιαία τον ένοχο. Και ψαχουλεύεις στην τσάντα για το φενιστίλ που σέρνεις πάντα μαζί.

"Εντάξει, μωρέ. Μην το κάνω και ζήτημα. Ένα τσιμπηματάκι ήταν. Θα βάλω τώρα το φενιστίλ και όλα καλά και λαμπερά όπως πριν! Κανείς και τίποτε δε θα μου χαλάσει αυτές τις τρεις μέρες. Εδώ ούτε η υπέρταση δεν κατάφερε να με κρατήσει σπίτι. Ένα παλιομαμούνι θα τα καταφέρει;"

Έτσι καθησυχάζω τον εαυτό μου και επιμένω να κρατάω σημειώσεις και να παρακολουθώ τον καθηγητή.

Ο πόνος όσο πάει και δυναμώνει. Θέλω αμμωνία αλλά το στικ είναι κάτω στο αυτοκίνητο. Ντρέπομαι να σηκωθώ και να βγω έξω. Να διαταράξω την ιερή ηρεμία της παράδοσης.

Κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο. Παίρνω μαζί και το νεκρό σώμα του εχθρού και βγαίνω έξω. Κάθομαι σε ένα σκαλοπάτι και αρχίζω τη ... χειρουργική επέμβαση. Πιέζω με τα νύχια να βγει το μολυσμένο αίμα και ένα μαύρο ύποπτο σημαδάκι, πιθανότατα κεντρί...

Βγαίνουν διάλειμμα εκείνη την ώρα και οι άλλοι. Ρωτάνε τι έγινε. Δείχνω στο χαρτομάντιλο το έντομο. Μαύρο με κίτρινες ραβδώσεις.

- Σερσέγκι! μου λένε. Άγρια και φαρμακερή μεγάλη σφήκα!

Κι απορούν που πήγε και τρύπωσε μέσα από το παντελόνι. Εγώ δεν απορώ. Όπως ακριβώς τρύπωσαν πολλά άλλα τους τελευταίους μήνες στη ζωή μου. Σε σημείο που τίποτε να μη με ξαφνιάζει πια. Όλα μπορούν να συμβούν και μάλιστα στο τελείως ξαφνικό. Μια ιδιότυπη ρώσικη ρουλέτα που άγνωστο χέρι και η μοίρα αποφασίζουν πότε θα εκτοξευθεί η σφαίρα.

Μου λένε να με πάνε στο κέντρο υγείας. Δε θέλω να τους βάλω σε μπελάδες. Τι φταίνε οι άνθρωποι για τη δική μου γκαντεμιά. Εξάλλου επιμένω να υποβαθμίζω το γεγονός. Και περιορίζομαι να ζητήσω στικ με αμμωνία. Μου δίνουν αμέσως.

"Τώρα, λέω, θα μου περάσει. Αμμωνία είναι αυτή!"

Αμ, δε. Μια τεράστια κοκκινίλα κάνει την εμφάνισή της και με κόπο σέρνω πια το πόδι μου.

Εγώ αισιόδοξη πάντα. "Το πρωί θα είμαι περδίκι!"

Όλη νύχτα δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Στριφογυρνάω στο κρεβάτι και παρακαλάω να ξημερώσει τουλάχιστον. Στο διπλανό κρεβάτι κοιμάται μια συνάδελφος και αγχώνομαι μην την ξυπνήσω, τι μου φταίει κι αυτή...

Ευτυχώς οι ώρες κάποτε περνούν. Κάνω ένα ντουζάκι να συνέρθω από την αϋπνία, στρώνω και μια γενναία δόση φενιστίλ στο πόδι και ελπίζω να καταφέρω να βγάλω πέρα το δύσκολο πρόγραμμα της ημέρας. 12 και πλέον ωρών και αρκετό περπάτημα.

Τις πρώτες ώρες οι πόνοι είναι υποφερτοί. Αργότερα αρχίζω να κουτσαίνω και στο τέλος αδυνατώ να σταθώ όρθια χωρίς διάθεση να ουρλιάξω από τους αφόρητους πόνους. Δεν καταφέρνω να ακολουθήσω το γκρουπ σε μια πορεία 2 χλμ μέσα στο δάσος των εκβολών του Λούρου αλλά κι εκείνοι δεν καταφέρνουν να περάσουν το ποταμάκι που βρίσκουν στο δρόμο και γυρίζουν πίσω άπρακτοι.

Τα ίδια και στη Νικόπολη.

"Δε φεύγει ο αρχαιολογικός χώρος, παρηγοριέμαι, θα έρθω υπό καλύτερες συνθήκες να τον επισκεφθώ και να δω το τελείωμα του ρωμαϊκού υδραγωγείου"...

Επιτέλους κάποια στιγμή μας γυρνάνε στο Κέντρο και παίρνω το αυτοκίνητο για το ξενοδοχείο. Ούτε κουβέντα να πάω στην ταβέρνα που κανονίζουν οι άλλοι. Πρέπει το συντομότερο να βρω φαρμακείο να πάρω κανένα φουσικόρτ με την αγία και αμαρτωλή κορτιζόνη. "Και θα γειάνω, δεν μπορεί, κορτιζόνη είναι αυτή!"

Θυμάμαι ότι δίπλα στο ξενοδοχείο είδα χτες ένα φαρμακείο. Βεβαίως και είναι κλειστό. Σάββατο απόγευμα... Επιμένω. Να βρω τα "εφημερεύοντα". Τα βρίσκω. Σε όλα δίνουν διεύθυνση. Εκτός από εκείνο που εφημερεύει εκείνη τη στιγμή. Δεν ξαφνιάζομαι. Έχω μάθει πια ότι αυτός είναι ο νέος ρυθμός. Όταν όλα πάνε στραβά κάποιο αόρατο χέρι καταφέρνει να πάνε ακόμη χειρότερα.

Δεν το βάζω κάτω. Προσέχω σε κοντινή απόσταση το σβηστό σταυρό ενός άλλου φαρμακείου. "Εκεί, λέω. Εκεί θα έχουν και διεύθυνση, δεν μπορεί..."

Ψιλοβογκάω και σέρνω το κουτσό μου ποδάρι. Φευ. Το ίδιο χαρτί εφημερίας...

Η καλή μου μοίρα εκείνη ακριβώς τη στγμή κάνει το θαύμα της. Στο βάθος του δρόμου, κάπου τετρακόσια μέτρα απόσταση, βλέπω κάτι πράσινο να φωτίζει. "Φαρμακείο ανοιχτό!" αναφωνώ και ορμάω κούτσα κούτσα να διασχίσω την απόσταση.

Το διαολάκι μέσα μου με περγελάει: "Θα κλείσει, θα κλείσει, δε θα το προλάβεις!"

Αυτοκίνητο; Όχι. Δεν τολμάω να πάρω αυτοκίνητο. Άγνωστη η πόλη, άγνωστη οι δρόμοι της. Κι εγώ στο κακό μου χάλι. Το μόνο που μου λείπει είναι να αρπάξω και καμιά κλήση!

Πλησιάζω αρκετά. Τώρα δε φοβάμαι μην κλείσει. Θα βάλω φωνή να με περιμένει ο φαρμακοποιός.

Μπαίνω. Επιτέλους. Τώρα όλα θα λυθούν.

Ο φαρμακοποιός ακούει την περίπτωση, βλέπει το ποδάρι μου και με απελπίζει.

- Χρειάζεστε επειγόντως γιατρό. Σας τσίμπησε σερσέγκι; Χτες; Πρέπει να κάνετε το συντομότερο δυνατό αντιτετανικό. Να πάτε στο Κέντρο Υγείας!

Και πού είναι αυτό το ρημάδι; Το Κέντρο Υγείας;

Ευτυχώς κοντά στο ξενοδοχείο, καμιά εκατοστή μέτρα, αλλά βεβαίως από την αντίθετη μεριά από το φαρμακείο!

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω. "Καλύτερα έτσι, να με δει κι ένας γιατρός. Κουράγιο. Κρατάτε ποδαράκια μου!"

Περνάω και από το αυτοκίνητο, παίρνω το βιβλιάριο. Πάλι καλά, το κουβαλάω πάντοτε μαζί μου.

Επιτέλους στο κέντρο υγείας. Στη γιατρό. Που μου βάζει κι αυτή χέρι που δεν πήγα αμέσως μόλις με τσίμπησε το ... σερσέγκι! Μα όλοι ξέρουν αυτό το σερσέγκι; Μόνο εγώ δεν το ήξερα και αποφάσισε με τέτοιο άκομψο τρόπο να μου συστηθεί;

Μου βάζουν αμέσως μια καλή αλοιφή στο πόδι. Κι αρχίζει η ιερά εξέταση.

Έρχεται και η ώρα του πιεσόμετρου. 15 και 9,5.

- Α, έχετε και πίεση, λέει η γιατρίνα.

Προσπαθώ να εξηγήσω. Για το στρες και άλλες βλακείες και πως δεν έχω ακόμη καταφέρει να κάνω εξετάσεις αλλά την παλεύω με κάτι δανεικά χαπάκια από το οικογενειακό φαρμακείο. Της λέω και για τους πόνους στο στήθος την προηγούμενη μέρα κι εκείνον τον σφάχτη στην πλάτη.

Η γιατρός με κοιτάει λες και είμαι εξωγήινη. Δε βρήκα χρόνο για γιατρό και βρήκα για το σεμινάριο τόσα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Όπως βρήκα χρόνο να φτάσω Αθήνα για τις εκλογές. Και χρόνο για ένα σωρό άλλες δουλειές ακόμη και για δουλειές άλλων. Μόνο για μένα δε βρίσκω ποτέ χρόνο.

Κουνάει το κεφάλι της και μου λέει πως χρειάζομαι καρδιολόγο. Παραλείπει από ευγένεια να μου συστήσει και ψυχίατρο...

Μάλιστα. Ωραία μαντάτα. Να χαρεί και η μάνα μου που γκρινιάζει αδιάκοπα από το Πάσχα να πάω σε γιατρό.

Κι έχω και το διαλάκι από μέσα μου να σκούζει πως χρειάζομαι και κανένα τσιγάρο να ηρεμήσω...

Βάζει μπροστά να μου γράψει τη συνταγή. Ένα ισχυρό αντιφλεγμονώδες που χρειάζεται και χαπάκι "γαστροπροστασίας" για να μη μου τινάξει το στομάχι στον αέρα. Το ίδιο όμως μου εξηγεί πως απειλεί να κάνει και με την πίεση. Οπότε με συμβουλεύει να συμβουλεύομαι το πιεσόμετρο και αν δω τη νύχτα να παίρνει φόρα προς το είκοσι να πάω αμέσως στο Κέντρο Υγείας!

- Χρειάζεστε και αντιβίωση! λέει και τη διακόπτω.

- Ξέρετε, χτες είχα φοβερό ίλιγγο και ξεκίνησα μια αντιβίωση που παίρνω συχνά για την ιγμορίτιδα. Πώς να πάρω τώρα και άλλη αντιβίωση;

Πού να τολμήσω να της πω ότι κι αυτή την αντιβίωση από τηλεφώνου μου τη σύστησε ο παλιός μου γιατρός στην Αθήνα. Κι ούτε για έλεγχο ιγμορίτιδας έχω πάει εδώ και καιρό. Πού να της εξηγήσω και να με πιστέψει ότι δε συνηθίζω να παίρνω φάρμακα από μόνη μου και γενικώς δεν παίρνω φάρμακα. Μόνο όταν ζορίσει πολύ η κατάσταση.

Ευτυχώς εδώ πετιέται και πάλι στη μέση η καλή μου η μοίρα και η γιατρός ανακουφίζεται όταν ακούει τι αντιβίωση παίρνω. Είναι κατάλληλη και για το τσίμπημα! Ουφ, πάλι καλά να συμβαίνει και κάτι καλό!

Τι το ήθελα και το σκεφτόμουν το τελευταίο; Αμέσως μετά η γιατρός διαπιστώνει ότι στο Κέντρο Υγείας δεν έχουν ούτε για δείγμα αντιτετανικό ορό!

- Θα τον αγοράσετε στο φαρμακείο, διατάζει, και θα τον φέρετε να σας τον κάνουμε.

Καλόοοοο. Με ρωτάει αν αντέχω να φτάσω στο φαρμακείο και να γυρίσω πάλι στο Κέντρο Υγείας;

Ρωτάω λοιπόν αν μπορεί να μου τον κάνει και ο φαρμακοποιός.

- Ουυυυυ, εύκολο, μου λέει η νοσοκόμα.

Η γιατρός εγκρίνει και τη φουσικόρτ που είχα ήδη αγοράσει. Τις ευχαριστώ και φεύγω.

Ο δρόμος φαίνεται ατέλειωτος. Αλλά τώρα τουλάχιστον δεν έχω αγωνία. Ξέρω ότι το φαρμακείο θα κλείσει στις 11 και η ώρα είναι ακόμη 9. Φτάνω. Παίρνω το φάρμακα. Και τον αντιτετανικό. Μαζί μου. Γιατί βεβαίως και δεν μπορεί ο φαρμακοποιός να μου τον κάνει. Δεν έχει λέει κρεβάτι!!! Δεν έχει ούτε το χαπάκι για τη γαστροπροστασία. Δε βαριέσαι αδερφέ. Αυτό μας μάρανε... Λες και πρόκειται να πιω το χάπι που μπορεί να μου πάει την πίεση στο 20;

Είναι ανάγκη να εξηγήσω με ποιον τρόπο κάνω το δρόμο της επιστροφής;

Τέλος πάντων. Κάποια στιγμή καταφέρνω να μπω για δεύτερη φορά στο Κέντρο Υγείας. Γιατί είναι κι εκείνο το διαολάκι που εδώ και τριάντα τόσα χρόνια σκούζει στα δύσκολα πως ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται.

Γίνεται ο αντιτετανικός. Και δε χρειάζεται κρεβάτι. Στο μπράτσο γίνεται ο ρημάδης...

Να μην τρώω λέει ψάρια, αβγά, φράουλες, σοκολάτες κλπ ύποπτα για αλλεργίες για λίγες μέρες. Μάλιστα.

Μου δίνουν και δυο χάπια γαστροπροστασίας από τα δικά τους για να μπορέσω να πιω το αντιφλεγμονώδες. Ξανά συμβουλές να πάω επειγόντως σε καρδιολόγο και να προσέχω απόψε την πίεση και μπλα μπλα μπλα.

Γραμμή για το ξενοδοχείο. Φαγητό. Και στο δωμάτιο να τεντώσω λίγο το πρησμένο πόδι.

Το αντιφλεγμονώδες; Δεν τολμάω να το πιω. Ποιος θα με τρέξει στο Κέντρο Υγείας αν ανέβει η πίεση; Σεμινάριο δεν ήθελες; Χμ, καλά να πάθεις!

Εξάλλου με το που ξάπλωσα ο πόνος πέρασε. Εξαντλημένη τελείως βυθίζομαι στον ύπνο.

Την επόμενη μέρα, τελευταία του σεμιναρίου, με το που πάω να σηκωθώ ο πόνος με σουβλίζει ως την καρδιά. Αναγκάζομαι να πιαστώ από πράγματα για να σταθώ όρθια. Η κοκκινίλα έχει μεγαλώσει και στο κέντρο της φαίνεται μελανή.

Αποφασίζω ότι πρέπει να πιω το αντιφλεγμονώδες. Με το ειδικό χάπι για το στομάχι. Και φυσικά να μην πάρω πρωινό αφού δεν πρέπει ταυτόχρονα να φάω.

Σε λιγάκι ο πόνος υποχωρεί. Ανασαίνω ανακουφισμένη, μαζεύω τα συμπράγκαλα και αναχωρώ για το Κέντρο.

Με ρωτάνε όλοι τι γίνεται με το πόδι μου και με συμβουλεύουν να πάω Κέντρο Υγείας.

- Πήγα, τους απαντώ. Έτσι κι έτσι. Έκανα και αντιτετανικό.

Ξαφνιάζονται. Δεν ξέρουν κι εκείνοι πως σε τέτοια τσιμπήματα ελλοχεύει και ο κίνδυνος του τετάνου.

Οι ώρες περνάνε, εντός του Κέντρου ευχάριστα. Έξω, στην πορεία δίπλα στη λίμνη, με το πόδι να μη συνεργάζεται σε ακίνητη όρθια στάση. Βρίσκω τρόπο να το αντιμετωπίσω. Όπου μπορώ κάθομαι, αλλιώς περπατώ συνέχεια πέρα δώθε ώσπου ο ομιλητής να δώσει το σύνθημα να συνεχίσουμε το δρόμο μας.

Σε μια τέτοια στάση απαθανατίζω και το ποδάρι. Να το θυμάμαι:

Σερσέγκι. Άλλοι το λένε και σερσένι.

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Όπως και να το λένε ένα τέτοιο μπορεί να σου χαραμίσει ένα τριήμερο σεμινάριο. Και να στο βγάλει ξινό. Ή μάλλον φαρμακερό...

Πηγές Λούρου

Πηγές Λούρου

Οι πέστροφες

έτοιμες και καθαρισμένες για να πάρουν το δρόμο της επεξεργασίας

Το καθάρισμα της πέστροφας

Το επόμενο στάδιο της επεξεργασίας