Έχετε μαθητές με θυμό; Το νέο βιβλίο για παιδιά με διαταραχή Θ.Ε.ΠΑ.

Μάθετε τα πάντα για τις «Πρακτικές αντιμετώπισης του Θυμού, της επιθετικότητας και της παραβατικής συμπεριφοράς»
Έχετε μαθητές με θυμό; Επιθετικότητα; Διαταραχή διαγωγής; Περιστατικά σχολικού εκφοβισμού; Νέο Βιβλίο που θα σας βοηθήσει να δώσετε λύση στο Πρόβλημα - Αποκτήστε το από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΑΦΟΣ εδώ

https://www.epafos.gr/diaxeirisi-thymoy


Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών παιδιών στα σχολεία (από την προσχολική ηλικία!!! ) που παρουσιάζουν έντονα «θέλω», που εξελίσσονται σε θυμό και μερικές φορές σε επιθετικότητα .

Η εκδήλωση θυμού είναι ένα αναπτυξιακό χαρακτηριστικό που εμφανίζεται μέχρι την ηλικία των τριών ετών περίπου. Μετά;

Μετά χρειάζεται να αναζητήσουμε τι προκαλεί αυτού του είδους τη συμπεριφορά και να σκεφτούμε πως να διαχειριστούμε τη συμπεριφορά προς όφελος του παιδιού.

Πρέπει όλοι να καταλάβουμε όλοι ότι η «συμπεριφορά» είναι επικοινωνία, είναι ένα μήνυμα του παιδιού.

ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΙ, ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ, ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΙ & ΥΠΟΧΩΡΗΤΙΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

Το οικογενειακό περιβάλλον είναι ο πρώτος πυλώνας που πρέπει να υποστηρίξει το παιδί. Η αυταρχικότητα από τη μία μεριά και η υποχωρητικότητα των γονιών από την άλλη, καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα: εγωκεντρικά, αυταρχικά και, στο τέλος, θυμωμένα παιδιά.

Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι που ένας γονιός είναι πολύ αυταρχικός, προστατευτικός ή υποχωρητικός. Παράλληλα αρκετοί γονείς αποδίδουν εύκολα ευθύνες στο σχολείο και έχουν έντονες απαιτήσεις από αυτό (προσχολική και πρωτοβάθμια) για να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες.

Γονείς που είναι υπερπροστατευτικοί ή αυστηροί ή δεν μπορούν να βάλουν όρια στα παιδιά τους, βλέπουν το σχολείο σαν μια κολυμπήθρα για να αποποιηθούν και τα λάθη τους. «Ο εκπαιδευτικός δεν του επιβάλλεται», «του έχουν πάρει τον αέρα», «δεν ασχολείται», «δεν ξέρει», «φταίνε τα άλλα παιδιά», «φταίει το σχολείο». Ποτέ όμως δεν σκέπτεται ότι μπορεί να φταίει ο ίδιος.

Σίγουρα ευθύνες υπάρχουν και στην εκπαιδευτική κοινότητα αλλά κυρίως στους φορείς της εκπαίδευσης (υπουργείο, ΙΕΠ) που δεν έχουν, τόσα χρόνια, καταρτίσει ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενιαίο για όλο το φάσμα της εκπαίδευσης.

Τα πρώτα σημάδια παρουσιάζονται από τον παιδικό σταθμό και ακολουθεί το νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Στη δευτεροβάθμια αλλάζουν τα χαρακτηριστικά των συμπεριφορών και εκδηλώνονται διαφορετικά γιατί τα παιδιά βρίσκονται σε προεφηβική ή και εφηβική ηλικία.

ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Στον παιδικό σταθμό έχουμε συγκρούσεις συχνά γύρω από τα παιχνίδια. Τα παιδιά βιώνουν την πρώτη αποχώρηση από το προστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον και χρειάζονται καθοδήγηση . Το ίδιο και οι γονείς . Μεγάλες ευθύνες στην ενημέρωση και την επιμόρφωση των γονιών έχουν και οι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί φορείς .

Ο εκπαιδευτικός στις πρώτες συγκρούσεις προσπαθεί να συμφιλιώσει τα παιδιά, να τους υποδείξει τη σωστή συμπεριφορά, να τους στερήσει μερικές φορές κάτι, να επικοινωνήσει και να συνεργαστεί με τους γονείς.

Οι δυσκολίες όμως ξεκινάνε όταν παρ’ όλες τις προσπάθειες το παιδί συνεχίζει να μην ανταποκρίνεται ή οι γονείς δεν συνεργάζονται.

Συνήθως ο εκπαιδευτικός οπλίζεται με υπομονή και μεταθέτει την αντιμετώπισή του προβλήματος στη σχολική βαθμίδα που ακολουθεί, το νηπιαγωγείο. Οι περισσότεροι παιδικοί σταθμοί βέβαια δεν εφαρμόζουν ένα ολοκληρωμένο  πρόγραμμα τροποποίησης της συμπεριφοράς: ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΘΥΜΟΥ (Θ.Ε.ΠΑ.)  Έτσι η σημαντική αυτή περίοδος περνάει ανεκμετάλλευτη και η συμπεριφορά του παιδιού έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και συνήθως σε αρνητική κατεύθυνση.

ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

Το νηπιαγωγείο είναι η δεύτερη βαθμίδα σε επίπεδο προσχολικής αγωγής που θα αντιμετωπίσει παιδιά με διαταραχή θυμού. Η παιδαγωγική και διδακτική ετοιμότητα του νηπιαγωγείου αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για να εξαλείψει ή να μετριάσει τα περιστατικά εγωκεντρισμού, θυμού και επιθετικότητας.

Μια δεύτερη ευκαιρία αποτελεί το νηπιαγωγείο και για τους γονείς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

Η ηλικία των παιδιών παραμένει τέτοια, που η παρέμβαση μέσα από ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική και να έχει καταπληκτικά αποτελέσματα.

Η διαφορά που υπάρχει μεταξύ του νηπιαγωγείου και του παιδικού σταθμού είναι ότι το νηπιαγωγείο έχει μια σχολική δομή που μπορεί να υποστηρίζει παιδιά και γονείς με:

·         Το Τμήμα Ένταξης .

·         Το θεσμό της συνεκπαίδευσης -παράλληλης στήριξης.

·         Τους Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου Γενικής και Ειδικής Αγωγής

·         Τα ΚΕΣΥ/ΈΔΕΑΥ και τα Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα.

Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί γονείς αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και καταφεύγουν πιο εύκολα σε ειδικούς επιστήμονες (παιδοψυχολόγους, ειδικούς παιδαγωγούς) καθώς τα συμπτώματα είναι εντονότερα και πιο αναγνωρίσιμα.

Συγκρούσεις στο νηπιαγωγείο έχουμε συχνά λόγω του εγωκεντρισμού που αναπτύσσουν τα παιδιά αλλά και για τα παιχνίδια.

Οι νηπιαγωγοί γενικής αγωγής προσπαθούν να βοηθήσουν παιδιά και γονείς αλλά στα πολύ δύσκολα εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής (τμήματα ένταξης, παράλληλη στήριξη). Η δίχρονη διάρκεια της προσχολική εκπαίδευση αλλά και οι ηλικίες των παιδιών (που είναι περισσότερο διαχειρίσιμες) βοηθούν.

Φυσικά μεγάλο μειονέκτημα είναι η απουσία κοινωνικών λειτουργών, παιδοψυχολόγων και ψυχολόγων στα σχολεία.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ

Η Α’ Δημοτικού αποτελεί την πρώτη τάξη σε επίπεδο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που θα δεχθεί και θα αντιμετωπίσει παιδιά με διαταραχή θυμού . Η παιδαγωγική και διδακτική ετοιμότητα του Δημοτικού σχολείου αποτελεί μια τρίτη ευκαιρία (και μάλλον την τελευταία) για να εξαλείψει ή να μετριάσει αυτά τα περιστατικά.

Η ηλικία των παιδιών (Α δημοτικού) παραμένει τέτοια που η παρέμβαση μέσα από ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα μπορεί να είναι αποτελεσματική. Αν όμως το παιδί τελειώσει την Α’ Δημοτικού χωρίς να έχει δεχθεί ή να έχει ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα παρέμβασης, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει.

Η Α’ Δημοτικού είναι και για τους γονείς και για τα παιδιά ένας καινούριος κόσμος γεμάτος προκλήσεις: Σχολικό πρόγραμμα, κανόνες, ύλη, μαθήματα, αξιολογήσεις, ασκήσεις, τεστ, επαναληπτικά, συμπεριφορές, αλληλεπιδράσεις, ανταγωνιστικότητα, κοινωνικό έλεγχο κ.α.

Οι γονείς που δεν είχαν οριοθετήσει τις συμπεριφορές των παιδιών τους και ήταν/είναι πολύ προστατευτικοί ή απαιτητικοί πιέζονται, αντιδρούν και οι σχέσεις γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών δοκιμάζονται. Αποτέλεσμα είναι το σχολείο να μετατρέπεται σε πεδίο συγκρούσεων.

Αυταρχικοί, θυμωμένοι, υπερπροστατευτικοί & υποχωρητικοί γονείς – θυμωμένα παιδιά –εκπαιδευτικοί σε απόγνωση. ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ !