Οι παρελάσεις στη Θεσπρωτία για την 28η Οκτωβρίου

Η παρέλαση της Ηγουμενίτσας. Μια κλασική και τυπική παρέλαση που πολλοί θα ήθελαν να της μοιάζουν και οι παρελάσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μα δεν της έμοιαζαν...


Και στην Παραμυθιά η παρέλαση έγινε χωρίς απρόοπτα εκτός από την εμφάνιση στο τέλος του ΕΠΑΛ που είχε αποκλειστεί από την παρέλαση λόγω της κατάληψης που είχαν κάνει οι μαθητές του. Τα παιδιά όμως είχαν αντίθετη γνώμη. Πήραν λοιπόν ένα πανό και ακολούθησαν με το έτσι θέλω την παρέλαση των άλλων σχολείων. Ευχαριστούμε, έγραφαν στο πανό τους, τη διοίκηση και το δήμο για την υποστήριξή τους...

Και μετά σου κλαίγονται μερικοί μερικοί που χάλασε η παρέλαση σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Και δεκάρα δε δίνουν που το χάλασμα της παρέλασης αυτή τη χρονιά δεν ξεκίνησε από τον κόσμο αλλά από τον αποκλεισμό των σχολείων που το προηγούμενο διάστημα είχαν καταλήψεις.

Επίσης κανέναν δεν άκουσα να διαμαρτύρεται που κάποια παιδιά δεν μπορούσαν να παρελάσουν γιατί απλούστατα δεν είχαν τα χρήματα οι γονείς τους για να τους αγοράσουν την απαραίτητη ενδυμασία. Εμφανής ήταν όμως η οικονομική ανέχεια και στους μαθητές που παρελάσανε. Πού οι εποχές που τα σχολεία είχαν ειδικές στολές; Τώρα τα περισσότερα βασίστηκαν στο βάλε κάτι άσπρο από πάνω και κάτι μπλε από κάτω...

Κι ακόμη. Ποιος νοιάστηκε που τη μέρα της παρέλασης δεν υπήρχαν μαθητικά δρομολόγια; Λεωφορεία εννοώ που τις άλλες μέρες κουβαλούν τους μαθητές από τα χωριά τους λόγω της συγχώνευσης και του κλεισίματος σχολείων;

Ρώτησα κι εγώ αφελώς όταν άκουσα πως δε θα υπάρξει δρομολόγιο τη μέρα της παρέλασης τι θα γινόταν αν και ο σημαιοφόρος του σχολείου ήταν από χωριό και δεν μπορούσαν οι γονείς του να τον φέρουν. Και η απάντηση;

Θα πάρει τη θέση του ο αναπληρωτής!

Κανένα πρόβλημα λοιπόν. Και μόνο πρόβλημα που ενόχλησε ήταν η οργή του κόσμου που χάλασε τις παρελάσεις σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Αμαυρώθηκε λέει η μέρα. Και στιγματίστηκαν οι παρελάσεις! Και δεν τιμήθηκαν οι ήρωες.

Κρίμα. Εγώ νόμιζα ότι οι εθνικές γιορτές είναι κάτι ζωντανό, όχι μνημόσυνο πεσόντων. Και πως τιμάς το φρόνημα του λαού που γέννησε τέτοιους ήρωες. Και ειδικά για τη σημερινή μέρα είχα την εντύπωση πως τιμούμε το ΟΧΙ και όχι τα πρόσωπα και μόνο που τότε πολέμησαν. Γιατί πολέμους έδωσε πολλούς η φυλή μας. Μα δεν υπάρχουν εθνικές γιορτές για όλους.

Και μη μου πει κανείς ότι γιορτάζουμε μόνο εκείνους που ήταν νικητήριοι ή έστω πανελλαδικής εμβέλειας και σημασίας. Γιατί ψέμα θα πει. Ήταν νικητήριος πόλεμος το 40; Δεν υποδουλωθήκαμε παρά τον ηρωισμό του λαού μας στους Γερμανοϊταλούς; Ή μήπως η επανάσταση του 21 αφορά τη δική μου πατρίδα την ιδιαίτερη, την Ήπειρο; Που απελευθερώθηκε σχεδόν 90 χρόνια μετά, μα εθνική γιορτή για την απελευθέρωση της Ηπείρου δεν υπάρχει!

Τι τελικά λοιπόν γιορτάζουμε στις εθνικές γιορτές; Και ειδικά στη σημερινή. Που πάντα με προβλημάτιζε γιατί να γιορτάζουμε τη μέρα έναρξης του πολέμου και όχι τη μέρα που τελείωσε η κατοχή της πατρίδας... Μέρα που να ρωτήσεις όλους αυτούς τους υπερπατριώτες που πολύ στενοχωρήθηκαν σήμερα που χάλασε η παρέλαση, αμφιβάλλω αν θα τη γνωρίζουν. Τόσος πατριωτισμός μιλάμε! Κι άλλη τόση υποκρισία.

Όση υποκρισία υπήρξε και αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Τότε που τους ανθρώπους που πολέμησαν για τη λευτεριά τους κλείσαν στα μπουντρούμια και τους έστειλαν εξορία και πολλούς τους εκτέλεσαν. Πχ Αντώνης Αμπατιέλος. Που τον θυμηθήκαμε προχτές λόγω του θανάτου της συζύγου του, της θρυλικής Μπέτυ Αμπατιέλου που επί 16,5 χρόνια αγωνιζόταν να πείσει την Ελλάδα να απελευθερώσει τον άντρα της. Κι αν βρεις σε ένα βιβλίο ιστορίας έστω και δυο γραμμές για την περίπτωση του Αμπατιέλου, να μου τρυπήσεις τη μύτη.

Είναι αυτή η τεράστια ψευτιά μας που καταλήγει στο τραγελαφικό φαινόμενο να μην ξέρουν τα παιδιά μας τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτώβρη και τι στις 25 Μαρτίου. Κι αυτή που τα κάνει να ανοίγουν τα μάτια διάπλατα όταν ακούν πως έναν Κολοκοτρώνη καταφέραμε να τον κλείσουμε φυλακή.

Αυτή την ψευτιά που καταδίκασε στα έργα του ο Δημήτρης Λιαντίνης. Μιλώντας για το ρόλο της εκκλησίας στα χρόνια της τουρκοκρατίας αλλά και κατά την έναρξη της επανάστασης. Τότε που ο πατριάρχης αφόρισε τον ίδιο τον Υψηλάντη! Ή και ακόμη παλιότερα που με αφορισμό τιμωρήθηκε και ο δικός μας ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος.

Άντε όμως πήγαινε σε εθνική γιορτή και να μη δεις πρώτους πρώτους τους παπάδες να ψάλλουν τη δοξολογία υπέρ των πεσόντων για την πίστη και την πατρίδα. Όπως και σήμερα στην Ηγουμενίτσα. Λες και οι Ιταλοί και οι Γερμανοί δεν ήταν χριστιανοί αλλά μουσουλμάνοι, βουδιστές και δεν ξέρω τι άλλο.

Τι τελικά γιορτάζουμε στις εθνικές γιορτές; Τους ήρωες ή βλογάει τα γένια του ο κάθε ισχυρός της εποχής;

Και στην τελική. Πόσοι γνωρίζουμε ότι οι μαθητικές παρελάσεις στην Ελλάδα καθιερώθηκαν από το Μεταξά; Και πως σε ελάχιστες χώρες γίνονται παρελάσεις μαθητών; Και σίγουρα όχι σε χώρες που έχουν δημοκρατία:

http://www.iospress.gr/ios1995/ios19951029a.htm

Η παράδοση των μαθητικών παρελάσεων είναι πολύ παλιά στη χώρα μας. Οι ρίζες της φθάνουν στον προηγούμενο αιώνα. Οι πρώτοι που παρέλαυναν ήταν οι φοιτητές σε στιγμές εθνικής κινητοποίησης. Τα σχολεία εμφανίζονται παραταγμένα στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου 1924, ημέρα που συνέπιπτε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Τα επόμενα χρόνια ανφέρονται μόνο πρόσκοποι και μαθητές στρατιωτικών σχολών που πλαισιώνουν τη στρατιωτική παρέλαση. Το 1932 στην Αθήνα τα σχολεία συμμετέχουν μαζί με τους προσκόπους, τη "φρουρά της πόλης" και τις "εθνικιστικές οργανώσεις" σε παρέλαση ενώπιον επισήμων στον Αγνωστο Στρατιώτη.

Ομως για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική, από το 1936. Το Μάρτιο της χρονιάς αυτής παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά.

"Πρώτον παρήλασαν τα σχολεία, άι οργανώσεις, οι τροχιοδρομικοί, αντιπροσωπεία χωρικών Μακεδόνων με τας εθνικάς των ενδυμασίας, οι παλαιοί πολεμισταί", διαβάζουμε στο 'Εθνος' της 25.3.36. Ακολούθησε το στράτευμα.

Ηταν μια πρώτη δοκιμή για τον επίδοξο δικτάτορα. Λίγους μήνες αργότερα, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο που θαύμαζε ο δικτάτορας πρόβλεπε κάθετη στρατιωτική οργάνωση της νεολαίας και έδινε ιδιαίτερο βάρος στις "γυμναστικές επιδείξεις", στις "παρατάξεις", στις "παρελάσεις" και στις "λαμπαδηφορίες".

Η ελληνική μίμηση δεν έφτασε βέβαια την εφιαλτική επιβλητικότητα των γιορτών που οργάνωνε ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ , αλλά ακολουθούσε πιστά τη συνταγή τους.

Στο διάστημα αυτό, η προσοχή δόθηκε κυρίως στην οργάνωση της ΕΟΝ, και δια μέσου αυτής επιβάλλονταν στα σχολεία οι επιδιωκόμενοι καταναγκασμοί.

Ο ίδιος ο Μεταξάς σημειώνει στο Ημερολόγιό του στις 25 Μαρτίου 1938:

"Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Αρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Εργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες. Φάλαγξ "Ι.Μεταξά" Πατρών! (...) -Σήμερα. Τελετή. Ενθουσιασμός. Αποθέωσις. Παρέλασις στρατού θαυμασία. Απόγευμα παρέλασις Σχολείων Προσκόπων κτλ. και Εθνικής Νεολαίας με τα Τάγματα εις την ουράν. Αι φάλαγγες της ΕΟΝ ατέλειωτοι! Ολοι ντυμένοι! Περίπου 12-14 χιλιάδες! Εντύπωσις εις τον κόσμον καταπληκτική!"

Σε μια από τις δεκάδες παρελάσεις μαθητών-φαλαγγιτών που οργάνωσε η 4η Αυγούστου στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Μεταξάς απευθύνθηκε προς τον Γεώργιο Γλίξμπουργκ:

"-Ιδού, Μεγαλειότατε, ο στρατός σας, εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε."

Ο Βασιλιάς θυμόταν το μάθημά του. Και στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1941 συνεχάρη με ημερήσια διαταγή του την ΕΟΝ, η οποία "με πλήρη συνείδησιν της μεγάλης ημέρας, παρήλασεν ενώπιόν μου εις αρτίους σχηματισμούς και παρετάχθη κατά την δοξολογίαν με υπερηφάνειαν και κατανόησιν (...) Δια της τοιαύτης εμφανίσεώς της, ελάμπρυνε την ημέραν της Εθνικής μας Εορτής, αναπληρώσασα τον Στρατόν μας, όστις γενναίως μάχεται δια την τιμήν και Ελευθερίαν της Πατρίδος."

Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με τη στρατιωτική, και η απουσία των μαθητών θεωρήθηκε αξιόποινη πράξη, ισοδύναμη με την παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος.

Η εμφυλιοπολεμική περίοδος δεν βελτίωσε φυσικά τις συνθήκες. Η δικτατορία δε χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο απ' το να κοντύνει λίγο τα μαλλιά των αγοριών και να μακρύνει τις φούστες των κοριτσιών. Ηδη στην πρώτη παρέλαση της επταετίας, ο τότε "αντιπρόεδρος" Σπαντιδάκης δήλωνε πολύ ευχαριστημένος: "Είμαι άπολύτως ικανοποιημένος από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων (sic) της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης. Κατεδείχθη, ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ενστενισθέντες τας αρχάς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, δίδουν ιδιαιτέραν προσοχήν εις την εκπαίδευσιν και μόρφωσιν της μαθητιώσης νεολαίας, της οποίας το φρόνημα και το ήθος είναι λίαν υψηλά σήμερα."

Και οι κυβερνήσεις της μεταπόλίτευσης δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών μαθητικών παρελάσεων. Φρόντισαν μόνο να απαλύνουν τις ακρότητες του στρατιωτικού καθεστώτος και να προσαρμόσουν τον καταναγκασμό στα "δημοκρατικά ήθη". Αλλωστε και η Αριστερά που είχε απήχηση εκείνη την εποχή δεν ζήτησε ποτέ να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις. Απαίτησε μόνο να συμπεριληφθούν στους παρελαύνοντες και τα σωματεία των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης.

Για μία και μόνο φορά ετέθη θέμα κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων ως αναχρονιστικού θεσμού, αλλά αμέσως η ιδέα απερρίφθη κατηγορηματικά. Ηταν τον Φεβρουάριο του 1984, όταν δημοσιεύθηκε η είδηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα "Ειδήσεις" επιδοκίμασε την απόφαση:

"Αξια για κάθε έπαινο η πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας να θέσει τέρμα στις παρελάσεις των μαθητών. Το ολοκληρωτικής νοοτροπίας έθιμο της στρατιωτικοποίησης των νέων, ακόμα και των εξάχρονων παιδιών, με τη 'ζύγιση' και τη 'στοίχιση', με την 'κεφαλή δεξιά', με την απόδοση τιμών στον υπουργό, στο νομάρχη ή στο δεσπότη, δεν συναντάται στις περισσότερες χώρες του κόσμου . Οχι πάντως στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Γιατί καλλιεργεί στη νεά γενιά ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας, τέτοια που ελάχιστα συμβάλλει στη διαμόρφωση ελεύθερων κι ανεξάρτητων συνειδήσεων."

Η εφημερίδα καλά τα έλεγε. Μόνο που την ίδια μέρα, ο τότε υπουργός Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης έσπευδε να διαψεύσει την είδηση, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι ούτε απόφαση ούτε καν παρόμοια σκέψη δεν υπήρχε. Από τότε κανείς υπουργός δεν διανοήθηκε να αναρωτηθεί για τη σχέση μιας στρατιωτικής επίδειξης με τη διαδικασία της εκπαίδευσης.

(Ελευθεροτυπία, 29/10/1995)

Να λοιπόν τι γιορτάζουμε πραγματικά στις μαθητικές παρελάσεις. Και να γιατί πήγαν σκάσουν μερικοί μερικοί που σήμερα χάλασε η φιέστα σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ενώ τηρήσανε σιγήν ιχθύος για την απαγόρευση άνωθεν συμμετοχής στην παρέλαση των σχολείων που έκαναν κατάληψη. Είναι το ίδιο που περιγράφει και αναρωτιέται ο συνταγματολόγος Αλιβιζάτος:

http://www.iospress.gr/ios1995/ios19951029a.htm

"Υπάρχει κανείς από μας τους παριστάμενους εδώ που να έχει σκεφτεί ότι η παρέλαση των σχολείων στους δρόμους ενδεχομένως να αποτελεί έναν πειθαναγκασμό;" είχε ρητορικά διερωτηθεί ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος σε μια επιστημονική ημερίδα (18.12.1992)

Προφανώς δεν το έχει. Σκεφτεί κανείς. Έτσι έβγαιναν κορδωμένοι στα κανάλια να διαμαρτυρηθούν για την ασέβεια και καλά στους προγόνους. Που οι φωνές του κόσμου χάλασαν τις παρελάσεις. Ενώ το όλο ζητούμενο είναι ο σεβασμός στην εκάστοτε εξουσία. Και πώς να μάθεις από παιδί να σκύβεις το κεφάλι στους δυνατούς. Κι αυτό και μόνο χάλασε σήμερα. Αυτό αμφισβητήθηκε. Η εθιμοτυπική υποταγή στο δίκαιο της πυγμής.

Απόδειξη αυτό που έγινε στη Σύρο. Που ανέβασαν στην εξέδρα μικρά παιδιά γιατί ο κόσμος έκρινε ότι μόνο αυτά δικαιούνται να βρίσκονται εκεί. Κι έπειτα η παρέλαση έγινε με όλους τους τύπους!



_______________________________

ΣΧΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t475-topic