ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΑΒΒΑΣ ΜΕΤΟΙΚΙΔΗΣ ΠΟΥ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΕΒΑΛΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ;

Αυτοί οι αγώνες δεν δικαιώθηκαν, αλλά δεν πήγαν και χαμένοι

(Σταχυολόγηση από μια 20ετία αγώνων στην εκπαίδευση)

Του Σάββα Μετοικίδη

«Φτάνεις κι εσύ κάποτε να πιστέψεις πως σάπισαν
όλα τα περάσματα πως αμείλιχτοι φύλακες
στέκονται ορθοί σε κάθε γωνιά.
Πολλές φορές η νύχτα ξέρει να σου μιλά σα μια
θανάσιμη ηδονική φίλη μα εσύ δε θες να την ακούς,
ζητάς μια λάμπα, τίποτε άλλο από μιαν ελάχιστη λάμπα,
μια λάμπα τόσο ταπεινή μέσα σε τούτο το σκοτάδι».

Μανόλης Αναγνωστάκης «Εποχές 2»

Μετά την περσινή μας απεργία αναπτύσσεται ένας, καλοπροαίρετος κατά βάση, προβληματισμός από συναδέλφους που μάτωσαν στο μεγαλειώδη αγώνα των έξι βδομάδων σχετικά με την αποτελεσματικότητα των απεργιών και το «τι να κάνουμε» από εδώ και πέρα. Η ψυχολογία μας πέρασε από μεγάλες διακυμάνσεις και σε όλους τους συνταξιδιώτες του επικού φθινοπώρου του ’06 έμεινε μια στυφή γεύση, που γίνεται πίκρα όταν συναντιόμαστε, αραιά και πού, στις 24ωρες πορείες – λιτανείες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.

Τελείωσε η εποχή των μεγάλων αγώνων; Ηττηθήκαμε λοιπόν οριστικά; Δε μένει τίποτ’ άλλο απ’ το να περιμένουμε μοιρολατρικά τα χειρότερα; Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος την τελευταία 20ετία.

Καλοκαίρι 1988 : Οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης κατεβαίνουν σε απεργία μέσα στις εξετάσεις που κρατάει 34 μέρες με μισθολογικά κυρίως αιτήματα. Κερδίζουν (και μαζί μ’ αυτούς και οι δάσκαλοι) 30.000 δρχ επίδομα τριμήνου και 15.000 δρχ μηνιαίο επίδομα βιβλιοθήκης. Δηλαδή 25.000 δρχ αύξηση το μήνα σε συνολικό μισθό γύρω στις 75.000 δρχ (αύξηση περίπου 30%!!!!).

Καλοκαίρι 1990 : Οι καθηγητές ξανακατεβαίνουν σε πολυήμερη απεργία με οικονομικά και θεσμικά αιτήματα και αντιμετωπίζουν δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν την απεργία τους παράνομη και καταχρηστική, επιλεκτικές συλλήψεις, μέχρι και εξετάσεις με απεργοσπαστικό μηχανισμό μεσούσης της απεργίας. Επιπλέον έχουν απέναντί τους όλο το φάσμα των κομμάτων της βουλής που επιδεικνύουν εχθρική στάση (με τον ενιαίο τότε Συνασπισμό σε ρόλο «υπεύθυνης δύναμης» να ζητά επιτακτικά να γυρίσουν στις αίθουσες διδασκαλίας). Η απεργία λήγει χωρίς ουσιαστικές κατακτήσεις.

Χειμώνας 1991 : Η Αθήνα κυριολεκτικά φλέγεται μετά τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα από τον τραμπούκο της ΟΝΝΕΔ Καλαμπόκα. Τα μέτρα του τότε Υπουργού Παιδείας Κοντογιαννόπουλου για την αξιολόγηση, την κατάργηση της επετηρίδας, τις εξετάσεις στο δημοτικό και τις… ποδιές στα σχολεία αποσύρονται μαζί με τον υπουργό.

Μάρτης 1995 : Ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός παιδείας ρίχνει στο τραπέζι την κακόφημη αποκέντρωση που προβλέπει την άμεση υπαγωγή των σχολείων στους δήμους. Μετά από δέκα μέρες κινητοποιήσεων όπου πρωτοστατεί το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων συλλόγων η πρόταση αποσύρεται.

Χειμώνας 1997 : Η ΟΛΜΕ κατεβαίνει σε απεργία διαρκείας για το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων που προβλέπει ακόμη και ονομαστικές μειώσεις μισθών. Ενώ οι καθηγητές βρίσκονται ήδη στην 4η βδομάδα των κινητοποιήσεών τους, μπαίνει και η ΔΟΕ στην απεργία κάτω από την πίεση της βάσης των δασκάλων. Τελικά οι δάσκαλοι γυρίζουν στα σχολεία στις 19 Φλεβάρη μετά από 13 μέρες απεργίας έχοντας κερδίσει την κλιμακωτή μείωση του ωραρίου, ενώ οι καθηγητές συνεχίζουν μόνοι τους – με τους συνήθεις πια αγανακτισμένους γονείς που καταθέτουν μηνύσεις - μέχρι τις 15 Μάρτη (για να μην μουρμουρίζουμε ότι οι καθηγητές δε συμπαρατάχθηκαν στη δική μας μεγάλη απεργία). Οι κατακτήσεις του αγώνα αυτού είναι : α) 20.000 δρχ μηνιαία αύξηση, β) Το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, ενώ στο αρχικό νομοσχέδιο προβλεπόταν να είναι ονομαστικό (δηλαδή σταθερό), έγινε αναπροσαρμοζόμενο γ) μειώθηκαν οι κρατήσεις που προβλεπόταν στο αρχικό σχέδιο για το μισθολόγιο και δ) ενσωματώθηκαν τα τρίμηνα στο βασικό μισθό. Σίγουρα, αν η ΔΟΕ δεν είχε αποσυρθεί άρον άρον και το μέτωπο δασκάλων – καθηγητών παρέμενε αρραγές, τα κέρδη του αγώνα αυτού θα ήταν μεγαλύτερα.

Καλοκαίρι 1998 : Η μάχη των εξεταστικών. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις μετατρέπονται σε πεδία μάχης από τους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς που βλέπουν ν’ ανατρέπονται προγραμματισμοί ζωής με την κατάργηση της επετηρίδας. Τελικά ο ΑΣΕΠ πέρασε, αλλά κερδήθηκε η ποσόστωση χάρη στην οποία διορίστηκαν χωρίς εξετάσεις όλοι οι απόφοιτοι των ακαδημιών και οι απόφοιτοι των παιδαγωγικών τμημάτων μέχρι το ‘94 – ’95.

Και βέβαια σ’ όλο αυτό το διάστημα έχουμε σημαντικά νεολαιίστικα ξεσπάσματα με τους μαθητές και φοιτητές να πλημμυρίζουν κατά καιρούς τους δρόμους παλεύοντας για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Όλοι οι αγώνες της τελευταίας 20ετίας, με εξαίρεση το ’88 και το ‘90, ήταν αμυντικοί. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι οι όποιες κατακτήσεις αρκούν για να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες μας ή ότι μετέτρεψαν τα σχολεία σε χώρους δημιουργίας, συνεργασίας και χαράς.

Όμως χωρίς αυτούς τους αγώνες :

- Όλοι οι διορισμοί θα γίνονταν με εξετάσεις και συνέντευξη ήδη από το ’91.

- Οι μισθοί μας σήμερα θα ήταν περίπου στο ύψος του δώρου Χριστουγέννων.

- Η αξιολόγηση - που συζητιέται από το 1984 (!!!!!), έγινε τελικά νόμος με τον 25/25 το ’97, αλλά παραμένει ακόμη ανενεργή – θα «έπαιρνε ήδη κεφάλια».

- Οι ιδιώτες και οι εταιρίες θα αλώνιζαν στα σχολεία, αφού υπάρχουν φιρμάνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πιέζουν από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 προς αυτή την κατεύθυνση.

- Θα είχαμε ίσως παραχώρηση των σχολείων στους δήμους με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

- Το παρουσιολόγιο και η υποχρεωτική παραμονή των εκπαιδευτικών στο σχολείο μέχρι τις 14 : 00 καθώς και η ευέλικτη ζώνη θα ήταν μέρος της σχολικής καθημερινότητας μας.

- Τα κρούσματα αυταρχισμού και αυθαίρετων αποφάσεων της διοίκησης θα ήταν πολλαπλάσια.

- Και φυσικά μετά την περσινή προσπάθεια συνταγματικής αναθεώρησης, που πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων χάρη στην πίεση της δικής μας απεργίας, θα καταργούνταν η μονιμότητα για όσους συναδέλφους διορίζονταν από εδώ και πέρα.

Φυσικά και δεν αρκούν αυτά. Είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας ως εργαζόμενοι, εκπαιδευτικοί και άνθρωποι. Θα πρέπει πια να συζητήσουμε ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που δε θα προτάσσει μόνο τα όχι μας, αλλά και τα θέλω μας.

Η συγκυρία είναι δύσκολη. Οι συνειδήσεις έχουν μετατοπιστεί σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Ο κόσμος στενάζει οικονομικά. Το κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν αφήνει πολλές ρωγμές. Οι απεργίες και οι αγώνες δε γίνονται με αυτοματισμούς.

Όμως η εκπαίδευση στο σύνολό της λειτουργεί σαν το γαλατικό χωριό, είναι απρόβλεπτη και οι κινητοποιήσεις της εκρηκτικές.

Δε μας ταιριάζει η μοιρολατρία και ο πεσιμισμός. Όταν χρειαστεί θα ξανασμίξουμε τα βήματα και τις καρδιές μας στους δρόμους, θα συντονίσουμε με καλύτερους όρους το βηματισμό μας με τους συναδέλφους καθηγητές, τους φοιτητές και τους μαθητές, όχι μόνο για ν’ αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, αλλά και για να διεκδικήσουμε όσα ονειρευόμαστε και μας αξίζουν.

http://m.alfavita.gr/artro.php?id=62542

9 Γενάρη 2009

Μετά από πορεία για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, διαδηλωτές, νέα παιδιά, κυνηγημένοι από ΜΑΤ, έχουν χτυπηθεί και είναι αποκλεισμένοι σε πολυκατοικία στην οδό Ασκληπιού. Ο Σάββας μπαίνει μπροστά στην πόρτα και φωνάζει στους αστυνομικούς :

«Πόσους πρέπει να πιάσετε σήμερα ;

Είκοσι ; Δέκα ;

Αφήστε τα παιδιά !

Έρχομαι εγώ»

http://www.paremvasis.gr/?p=1265

Τεράστιος είναι ο αντίκτυπος που έχει προκληθεί από την πολιτική αυτοκτονία του Σάββα Μετοικίδη στη Σταυρούπολη.

Τόσο στα σχόλια των χρηστών του XanthiPress.gr όσο και σε διάφορα blogs που απηχούν τις θέσεις των συνδικαλιστών του εκπαιδευτικού χώρου και της αριστεράς, γίνεται εκτενής αναφορά στην πολιτική δράση του αυτόχειρα, που βρέθηκε πάντα στην πρώτη γραμμή, όπως αναφέρουν. Ο αυτόχειρας ίσως και να επέλεξε να "φύγει" σε μια ημερομηνία σημαδιακή, όπως η 21η Απριλίου, θέλοντας να καταδείξει κάτι με αυτό.

O Σάββας Μετοικίδης, με το προσωνύμιο "καπετάν-Νέστος" άφησε το στίγμα του στις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη του 2008, στις οποίες γίνεται εκτενής αναφορά σε περιστατικό που σημειώθηκε όταν κυκλώθηκε από ΜΑΤ σε πολυκατοικία της οδού Ασκληπιού και, όπως μαρτυρά το σχετικό video, φωνάζει προς την Αστυνομία: “πόσους σας είπαν να πιάσετε σήμερα…εγώ είμαι δάσκαλος…θάρθω εγώ…σας φτάνουν δέκα ;” …και πήγε ( στο 3:50 λεπτό του προηγούμενου video)

http://prezatv.blogspot.com/2012/04/45-3-1.html

Έφυγε από κοντά μας ο Σάββας Μετοικίδης…


Σήμερα, Σάββατο 21 Απριλίου, έθεσε τέλος στη ζωή του, ο συνάδελφος, συναγωνιστής και φίλος Σάββας Μετοικίδης. Ο Σάββας ήταν μέλος του Συλλόγου μας τα τελευταία εννιά χρόνια, μέλος του Δ.Σ. και πάντα ενεργός στους αγώνες και τις απεργίες. Μέλος της θεατρικής ομάδας του Συλλόγου, ψυχή της παιδαγωγικής ομάδας και πρωτοστάτης επί πέντε έτη στο σχολείο ελληνικής γλώσσας για μετανάστες που λειτουργούσε με ευθύνη του Συλλόγου μας.

Μέχρι τις πρώτες ημέρες του Απρίλη, ενημέρωνε την ιστοσελίδα του Συλλόγου προσθέτοντας απλόχερα το προσωπικό του διδακτικό υλικό για την ειδική τάξη. Αγαπητός σε παιδιά, γονείς και συναδέλφους, συναδελφικός, φιλότιμος και ευαίσθητος. Πάντα ευθύς και ειλικρινής στις προσωπικές του σχέσεις.

από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο κλείσιμο του σχολείου κωφών

(σ.σ. Ο Σάββας κρατά από δεξιά το πρώτο πανό)

Θα τον θυμόμαστε πάντα, στην πρώτη γραμμή των αγώνων, στις γενικές συνελεύσεις, στις διαδηλώσεις με το πανό του Συλλόγου, στη μεγάλη απεργία του 2006, πεισματάρη και μαχητή. Στις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008, να μπαίνει μπροστά για να μη συλλάβουν τα ΜΑΤ τα παιδιά. Στις θεατρικές παραστάσεις, να μοιράζει απλόχερα γέλιο. Στις παρέες και τις πολιτικές συζητήσεις, με ένα άφιλτρο στριφτό τσιγάρο στο στόμα, με το πικρό χιούμορ και την εύθυμη απαισιοδοξία του.

Καλό σου ταξίδι Σάββα…

http://www.a-athinon.gr/?p=834

02-04-2012
Ο κότσυφας
Κείμενο βασισμένο στην αντίστοιχη αφήγηση του Διονύση Σαββόπουλου

Ο ΚΟΤΣΥΦΑΣ

τσ ή στ (πουλιά, από το παραμύθι Ο ΚΟΤΣΥΦΑΣ)

Από sm | Λέξεις-κλειδιά: Γλώσσα, ειδική αγωγή | Κατηγορία: Α΄ τάξη, Β΄ τάξη, Εκπαιδευτικό υλικό, υλικό για την Ειδική Αγωγή |

Ο ΚΟΤΣΥΦΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο.

Απέκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα και τόσο περήφανος αιστάνθηκε, που βγήκε και κάθονταν στο κλαδί, καμαρωτός καμαρωτός.

Από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους : μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια.

Από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

- Γεια σου, Σταύρο.

- Δεν με λένε Σταύρο, μόν’ με λένε Σταύρο
και κυρ-Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη.

Αλλάζει, όμως, ο καιρός, να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί… πάει η φωλιά, παν τα κοτσυφόπουλα, παν όλα, βγήκε και κάθονταν στο κλαδί, μονάχος.

Κι από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους: μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια. Από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

- Γειααααα σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη
Τσουτσουλομύτη!!

- Δεν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη
Τσουτσουλομύτη… μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο.

«ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.

ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.

ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.

ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.

ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.

ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.

ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.

ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.

ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»

Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.

Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο.

Σάββας Μετοικίδης

Με λένε Θανάση Αντωνίου και υπήρξα φίλος και σύντροφος του Σάββα. Και συγχωριανός.

Αυτή είναι μια φωτογραφία του, τραβηγμένη από μένα, τον Αύγουστο του 2010, στο πέρας των καλοκαιρινών διακοπών μου. Είμαστε στο σταθμό του τρένου, στη Σταυρούπολη Ξάνθης που τόσο αγαπούσε και εγώ μόλις είχα ανεβεί στο τρένο για να φύγω για Αθήνα- αυτός θα κατέβαινε μερικές μέρες αργότερα.

Λίγα λεπτά πριν μου είχε πει οτι προσπαθούσε να πείσει τον πατέρα του να βάλει στο (υπέροχο κατά τα άλλα) μποστάνι του αυθεντικές ελληνικές ντομάτες από την κοινότητα του Πελίτι κι όχι "τα ..αμημένα τα υβρίδια που πουλάνε οι εταιρείες των μεταλλαγμένων".

Έκτοτε τα είπαμε αρκετές φορές στις πορείες και τις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταραμένη κυβέρνηση των δωσιλόγων που μας καταστρέφει καθημερινά για να πλουτίσουν οι τραπεζίτες και οι καπιταλίστές εντός κι εκτός επικράτειας. Ήταν ένας συνεπής, τίμιος αγωνιστής της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς- αυτής που φωνάζει και μάχεται...

Θα τον θυμάμαι πάντα έτσι όπως τον βλέπετε: άγριο γένι και χαμόγελο. Και μια βραχνιά φωνή.

Σάββα, εγώ θα μείνω λίγο εδώ κάτω για να τους ..αμήσω πρώτα και μετά θα τα πούμε από κοντά...

Θανάσης Αντωνίου,

Απρίλιος 2012, Νέα Σμύρνη

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1394018

Μια αναγκαία διευκρίνιση για την καταγγελία του Συλλόγου Μετεκπαιδευόμενων του Μαράσλειου και μια απάντηση

Η διαγώνια και επιλεκτική ανάγνωση κειμένων πάντα οδηγεί σε παρανοήσεις. Απαντώντας στο συνάδελφο Γιώργο Μαυροειδή που αγανακτεί, επειδή οι μετεκπαιδευόμενοι του Μαράσλειου αντιτίθενται στην εμπορευματοποίηση της επιμόρφωσης γύρω από την Ειδική Αγωγή, θα μπορούσα απλά να παραθέσω γι’ άλλη μια φορά το τελευταίο κομμάτι της καταγγελίας χρησιμοποιώντας όχι μόνο bolt, αλλά και μεγαλύτερες γραμματοσειρές και υπογράμμιση:

«● Να ανοίξει άμεσα ο δρόμος για την μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων στα Διδασκαλεία της χώρας με αυξημένο αριθμό εκπαιδευόμενων ώστε να καλυφθούν όλες οι ανάγκες στην Ε.Α.Ε.»

Θα ήθελα επιπλέον να απευθύνω ορισμένες ερωτήσεις στον αγανακτισμένο συνάδελφο:

-Τα δημόσια πανεπιστήμια υπολειτουργούν σήμερα λόγω της υποχρηματοδότησης και της συνειδητής απαξίωσής τους.

-Τα δημόσια σχολεία έχουν το χάλι τους και λειτουργούν μόνο χάρη στο προσωπικό μεράκι και τις προσπάθειες της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπ/κών.

- Στα δημόσια νοσοκομεία η ίαση περνάει από ατελείωτες ουρές, φακελάκια και ράντζα.

Η διέξοδος σ’ όλα αυτά είναι η ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας; Άλλος δρόμος δεν υπάρχει; Τόσο πολύ έχουν ριζώσει τα ιδεολογήματα του νεοφιλελευθερισμού στις συνειδήσεις;

Ο διαμαρτυρόμενος συνάδελφος έχει πάει πιο πέρα κι απ’ τη λαϊκή ρήση που λέει : «Μου φταίει ο γάιδαρος και χτυπάω το σαμάρι». Σκιαμαχεί με φανταστικούς εχθρούς και σηκώνει επιδεικτικά το δάχτυλο νουθετώντας μας αντί για bolt γραφή ν’ αγωνιστούμε «εκεί που πραγματικά αξίζει ν’ αγωνίζεται ο άνθρωπος και μάλιστα ο εκπαιδευτικός, αν θέλει να λέγεται εκπαιδευτικός».

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του. Οι μεγάλες μάχες των εκπαιδευτικών το 2006, οι μεγαλειώδεις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006 – 07 που είχαν στην προμετωπίδα τους την υπεράσπιση, τη βελτίωση και διεύρυνση της δημόσιας παιδείας, την αξιοπρέπεια των εκπ/κών και το σχολείο που θα χωρά όλα τα παιδιά, αλλά και οι μικρές μάχες που δίνουν οι εκπαιδευτικοί μέσα στην τάξη, στο σχολείο, στο σύλλογο, μας εμπνέουν. Δεν έχουμε, λοιπόν, κανένα λόγο να νιώθουμε ντροπή, όπως μας παροτρύνει με παρωχημένο δασκαλίστικο ύφος ο συνάδελφος.
Ραντεβού στους δρόμους

Υ.Γ. Η «τσάτρα πάτρα» - όπως αναφέρει ο συνάδελφος – απόκτηση γνώσεων τα λέει όλα για την ποιότητα των συγκεκριμένων προγραμμάτων ειδίκευσης.

Τα κείμενα στο διαδίκτυο γιατί τα διαβάζει «τσάτρα πάτρα» ο συνάδελφος δεν μπορώ να καταλάβω

Σάββας Μετοικίδης,

μέλος του δ.σ. του Συλλόγου Μετεκπαιδευόμενων

του Μαράσλειου Διδασκαλείου Αθήνας

http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank12_2_9_449.php

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.xanthipress.gr

Συγκίνηση σε όλη τη χώρα για την αυτοκτονία του Σάββα Μετοικίδη

ΤΕΤΆΡΤΗ, 25 ΑΠΡΊΛΙΟΣ 2012 13:36

Mεγάλη είναι η συγκίνηση που εκδηλώνεται πανελλαδικά για το θάνατο του Σάββα Μετοικίδη.

Η αυτοκτονία του 42χρονου εκπαιδευτικόυ από τη Σταυρούπολη έχει προκαλέσει, όπως είναι λογικό, πολύ έντονα συναισθήματα σε φίλους, συναδέλφους και συναγωνιστές τους σε όλη τη χώρα. Πέρα από το φιλικό του κύκλο στην Ξάνθη, στην Αθήνα και ιδιαίτερα στους χώρους όπου δραστηριοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια, εκδηλώνεται μεγάλη οδύνη.

Στο διαδίκτυο, σε ανακοινώσεις αλλά και σε σημειώματα, ακόμη και πανό, οι άνθρωποί του αναφέρονται στην αυτοκτονία και εκφράζουν τα ερωτηματικά και τη λύπη τους για την απουσία του με μεγάλη πίκρα.

Τι έγραψαν γι’αυτόν:

Η ανηψιά του:

Δεν ήταν απλά ο θείος, ήταν πολλά παραπάνω. Ήταν σύντροφος, φίλος, αυτός που μου έμαθε να αγωνίζομαι, να είμαι αισιόδοξη, να μη φοβάμαι. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ' όλα αυτά.

Μαρία

Οι συνάδελφοί του στα 38ο και 120ο Δημοτικό Σχολείο Aθήνας, όπου υπηρετούσε, εξέδωσαν ανακοίνωση:

Στο φίλο μας Σάββα,

Αγαπημένε μας συνάδελφε, σύντροφε και συνοδοιπόρε στον καθημερινό αγώνα του επαγγελματικού και κοινωνικού στίβου, πολύτιμε φίλε, Σάββα μας,
Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.
Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.

Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής;

Μακάρι, να’ χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα να’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη , διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.

Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδώσεις όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.
Όλοι εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις ,τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας.

Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.

Οι φίλοι και συνάδελφοί σου στο 38ο και 120ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Η ΕΛΜΕ Ξάνθης:

H ΕΛΜΕ Ξάνθης εκφράζει την βαθιά θλίψη και οδύνη για τον χαμό του συντοπίτη μας, συνδικαλιστή δάσκαλου Σάββα Μετοικίδη.


Αλησμόνητε φίλε Σάββα όπως είπες και ‘συ «δε μας ταιριάζει η μοιρολατρία και ο πεσιμισμός. Όταν χρειαστεί θα ξανασμίξουμε τα βήματα και τις καρδιές μας στους δρόμους, θα συντονίσουμε με καλύτερους όρους το βηματισμό μας με τους συναδέλφους καθηγητές, τους φοιτητές και τους μαθητές, όχι μόνο για ν’ αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, αλλά και για να διεκδικήσουμε όσα ονειρευόμαστε και μας αξίζουν»


Καλό ταξίδι…

Άλλοι φίλοι του

Μια ακόμη μνημονιακή δολοφονία. Θα ήθελα να είναι ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Ο αγαπημένος σύντροφος και φίλος Σ. Μετοικίδης διάλεξε να φύγει από κοντά μας σε μια στιγμή που τον χρειαζόμαστε σαν αγωνιστή, σαν δάσκαλο, σαν άνθρωπο. Ο Σάββας μας έδωσε πολλά, γι’αυτό και η απώλειά του είναι δυσαναπλήρωτη.

Βαδίσαμε μαζί τα τελευταία χρόνια στους αγώνες στην εκπαίδευση αλλά και στους σημαντικότερους κοινωνικούς αγώνες που έδωσε η εποχή μας. Ο Σάββας έδωσε πάντα τον καλύτερο εαυτό του σ΄αυτούς τους αγώνες, χωρίς ποτέ κανένα αντάλλαγμα και καμιά ιδιοτέλεια.

Στους σημερινούς μαύρους καιρούς του σκοταδισμού και της μνημονιακής εξαθλίωσης ο Σάββας διάλεξε να κάνει με το δικό του τρόπο την αντίστασή. Διάλεξε να θυσιάσει τον εαυτό του καταγγέλλοντας τον μνημονικό κανιβαλισμό. Έδωσε το σημαντικότερο πράγμα που είχε: τη ζωή του. Η επιλογή του είναι στην κυριολεξία μια θυσία. Μια θυσία, που ανεβάζει για όλους εμας το ύψος των απαιτήσεων.

Η ΜOΝΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΣΑΒΒΑ.
ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ

Στο σχολείο του:

Δυό μέρες τώρα στεκόμαστε συγκινημένοι, θυμωμένοι, αμήχανοι μέσα κι έξω απ'το σχολειό της Κυψέλης που δίδασκε ο Σάββας. Τη Δευτέρα και τα δυο σχολειά που συστεγάζονται δεν λειτούργησαν. Οι δάσκαλοι πίνουν καφέδες και κονιάκ με κλαμένα μάτια-ο αλληλέγγυος συνάδελφος. Τα παιδιά ζητούν απαντήσεις και του γράφουν μηνύματα-ο πραγματικός παιδαγωγός. Οι γονείς συζητούν κι αφήνουν λουλούδια-το πιο φιλικό πρόσωπο μέσα στο πιεστικό σχολικό περιβάλλον. Φωτογραφίες, γράμματα, λουλούδια στην πόρτα του σχολείου, συνθήματα στον τοίχο, πασχίζουν να μιλήσουν για την αξία και την ομορφιά μιας ζωής ανυπάκουης και εξεγερμένης. Δεν έλλειψαν και οι - ελαχιστότατοι ευτυχώς - συνήθεις παπάρες που γκρίνιαζαν ''αυτό που έκανε δεν είναι καλό παράδειγμα για τα παιδιά μας...''.Πήραν τις απαντήσεις που τους άρμοζαν. Ναι ρε, είστε εσείς καλό παράδειγμα που τα μεγαλώνετε με την ίδια υπόδουλη ραγιαδίστικη ζωή που ζείτε κι εσείς, που τα τρελλαίνετε με τον ανταγωνισμό και τη βαθμοθηρία, που τα μαθαίνετε στη ρουφιανιά και τον ατομικισμό.Πείτε τους την αλήθεια ότι από δω και πέρα δε θά'χουν ούτε τα ψίγματα των αυτονόητων που είχατε εσείς και θα πρέπει να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι και ν'αγωνιστούν συλλογικά και χωρίς συμβιβασμούς για την ισότητα και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης.Γι'αυτά πάλεψε ο δάσκαλός τους, αυτά σφραγίζουν την πορεία της ζωής του κι όχι το τραγικό τέλος που επέλεξε να έχει, που βεβαίως επιδέχεται σκεπτικισμό γιατί η ζωή είναι μοναδικό και αδιαμφισβήτητο αγαθό. Ας συνεχίσουμε με κοινωνικούς αγώνες για τη ζωή ενάντια σε ένα απάνθρωπο σύστημα που μας την κλέβει, ζωή με νόημα και άρωμα ελευθερίας όμως. Έτσι θα θυμόμαστε και θα τιμούμε τον Σάββα και κάθε άλλον σύντροφο που λείπει.

Ένας άλλος συναγωνιστής του:

Είσαι σύντροφος, πάντα συνεπής στους κοινωνικούς αγώνες, είσαι ένας από έμας στο δρόμο, μαχητής της ζωής για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Χάρηκα που σε γνώρισα, που γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο.
Σάββα, σε αυτό το ταξίδι δεν είμαστε μαζί, αλλά συνεχίζουμε μαζί στο δρόμο για την λευτεριά.
Είχα την αίσθηση οτι θα συναντιόμασταν σε κάποια πορεία… θα σ’ έχω στο νου μου.
Κουράγιο στους συντρόφους, φίλους, συγγενείς.

Γιάννης, Αιγάλεω

Α΄ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
www.a-athinon.gr, E-mail: asillogosathinon@gmail.com, Ζωγράφου

Δελτίο τύπου για το Σάββα Μετοικίδη

Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο…
…θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.

Τάσος Λειβαδίτης

Απηχώντας το κοινό αίσθημα όλων των συναδέλφων, το Δ.Σ. του Συλλόγου μας εκφράζει τη βαθιά οδύνη του για το χαμό του συναδέλφου, φίλου και συναγωνιστή Σάββα Μετοικίδη.

Αν κάποιο ίχνος αφήνουμε όλοι πίσω μας φεύγοντας, θα λέγαμε ότι πάνω απ’ όλα ο Σάββας ήταν άνθρωπος της πράξης. Γι’ αυτόν μιλούν τα έργα του, η διαδρομή του και η προσφορά του στο σχολείο και στο κίνημα.

Απόγονος προσφύγων μικρασιατών από τον Πόντο μεγάλωσε και ανατράφηκε από τη γιαγιά του μέχρι τα δέκα του χρόνια καθώς οι γονείς του ήταν μετανάστες στη Γερμανία.

Ταξικός αγωνιστής, παιδί του κινήματος, ενταγμένος σε χώρους της αριστεράς στα φοιτητικά του χρόνια αλλά και αργότερα, με ενεργή δράση τα τελευταία χρόνια μέσα στο χώρο των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων, πάντα προβληματισμένος και πάντα με άποψη για το μέλλον του κινήματος. Την πενταετία 1998 – 2003, υπηρέτησε σε ολιγοθέσιο μειονοτικό σχολείο στην ορεινή Ροδόπη και αρθρογράφησε για αυτή την πολύτιμη διδακτική του εμπειρία.

Ο Σάββας ήταν μέλος του Συλλόγου μας τα τελευταία εννιά χρόνια, μέλος του Δ.Σ. και πάντα ενεργός στους αγώνες και τις απεργίες. Θα τον θυμόμαστε πάντα, στην πρώτη γραμμή των αγώνων, στις διαδηλώσεις με το πανό του Συλλόγου, στη μεγάλη απεργία του 2006, πεισματάρη και μαχητή. Στις γενικές συνελεύσεις με ένα καθαρό πολιτικό λόγο που έδειχνε βαθιά μόρφωση και συγκροτημένη σκέψη. Στις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008, να μπαίνει μπροστά στην πολυκατοικία της Ασκληπιού όπου ήταν εγκλωβισμένα νέα παιδιά, περικυκλωμένος από τα ΜΑΤ να τους καλεί να πιάσουν εκείνον και να αφήσουν τα παιδιά. Να γυρίζει στο σπίτι, ποτισμένος στα δακρυγόνα. Μαχητής της ελευθερίας, μπροστάρης και πάντα παρών σε κάθε έκφραση αλληλεγγύης σε απεργίες, αγώνες ή διώξεις εργαζομένων και νεολαίων. Στις τελευταίες διαδηλώσεις ενάντια στο μνημόνιο και το ΔΝΤ. Η τελευταία φορά που βαδίσαμε μαζί με το Σάββα, ήταν η πορεία στους Αμπελόκηπους και η διαδήλωση από το Α΄ Νεκροταφείο προς το Σύνταγμα την ημέρα της κηδείας του Δημήτρη Χριστούλα.

Εγγόνι προσφύγων και παιδί μεταναστών, αγαπούσε ιδιαίτερα τους μετανάστες. Ψυχή της παιδαγωγικής ομάδας και πρωτοστάτης επί πέντε έτη στο σχολείο ελληνικής γλώσσας για μετανάστες που λειτουργούσε με πρωτοβουλία του Συλλόγου μας τα έτη 2005 - 2009. Την τελευταία χρονιά λειτουργίας, το σχολείο μεταναστών είχε 100 μαθητές – μαθήτριες και λειτουργούσε με την εθελοντική και εντελώς αφιλοκερδή εργασία πέντε συναδέλφων. Ο Σάββας πρωτοστατούσε και γι’ αυτό οι υπόλοιποι συνάδελφοι πειρακτικά τον αποκαλούσαν «διευθυντή» του σχολείου. Οι μετανάστες τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν όχι μόνο για την προσφορά του αλλά και για την ανθρωπιά του και το χαρακτήρα του. Δεν σταματούσε ποτέ να τους λέει ότι το σχολείο δεν ήταν μια κίνηση φιλανθρωπίας, αλλά αλληλεγγύης και μπορεί μια μέρα να χρειαστούμε κι εμείς τη δική τους αλληλεγγύη.

Πρωταγωνιστικό μέλος της θεατρικής ομάδας του Συλλόγου, μας χάριζε απλόχερα το γέλιο στις θεατρικές παραστάσεις όπου το δημοτικό θέατρο του Ζωγράφου γέμιζε ασφυκτικά.

Μέχρι τις πρώτες ημέρες του Απρίλη, ενημέρωνε την ιστοσελίδα του Συλλόγου προσθέτοντας απλόχερα το προσωπικό του διδακτικό υλικό για την ειδική τάξη. Αγαπητός σε παιδιά, γονείς και συναδέλφους, συναδελφικός, σεμνός, φιλότιμος και ευαίσθητος. Πάντα ευθύς και ειλικρινής στις προσωπικές του σχέσεις. Νοιαζόταν ιδιαίτερα για τους μαθητές του και αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη υπευθυνότητα και ευαισθησία την εργασία του στην ειδική τάξη τα τελευταία χρόνια.

Ακούραστος και αθόρυβος εργάτης του κινήματος, δραστήριος, γεμάτος ζωή, κοινωνικός και χαμογελαστός, στις παρέες και τις πολιτικές συζητήσεις, με ένα άφιλτρο στριφτό τσιγάρο στο στόμα, με το πικρό χιούμορ και την εύθυμη απαισιοδοξία του.

Η επίσκεψη στο χωριό του Σάββα, την ημέρα της κηδείας του, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας. Είδαμε ένα ολόκληρο χωριό να τιμά με την παρουσία του το δάσκαλο Σάββα Μετοικίδη. Είδαμε το σπίτι του, σπίτι μικρασιατών προσφύγων, μ΄αίμα χτισμένο, πέτρα τη πέτρα. Γνωρίσαμε τους δικούς του ανθρώπους, συγγενείς και συγχωριανούς, ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς, του χωραφιού και του εργοστασίου, ανθρώπους μεροκαματιαρήδες. Ακούσαμε στο χωριό του, χωριανούς να λένε συγκινημένοι ότι τους έκανε δωρεάν μαθήματα.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας, το αμέσως επόμενο διάστημα, σε συνεννόηση με την οικογένεια, τους συντρόφους και τους φίλους του Σάββα, θα διοργανώσει πολιτική εκδήλωση μνήμης και τιμής. Επίσης, θα συλλέξει από περιοδικά και ανακοινώσεις, όλα τα κείμενα του Σάββα και θα τα δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα του Συλλόγου. Κείμενα που είναι κατάθεση άποψης ενός αγωνιστή με βαθιά γνώση και θέληση να αφυπνίσει και όχι να καθοδηγήσει.

Καλό κατευόδιο, συνάδελφε, συναγωνιστή, σύντροφε και φίλε

Η αύρα σου και το έργο σου, μας συνοδεύουν πάντα. Από τις δύσκολες αναμετρήσεις που μας περιμένουν, από τους αγώνες και τις συγκεντρώσεις μας θα λείπει πάντα η ευγενική σου φιγούρα. Σε ευχαριστούμε από την καρδιά μας, για τις στιγμές που περάσαμε μαζί, για τους αγώνες που μοιραστήκαμε, για τους δρόμους που περπατήσαμε, για τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη που δίδαξες. Σου υποσχόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα, για ένα καλύτερο σχολείο, για μια άλλη και πιο δίκαιη κοινωνία.

http://www.inews.gr/224/gia-to-savva-metoikidi---kalo-katevodio-synadelfe-synagonisti-syntrofe-kai-file-apo-ton-a-syllogo-pe-athinon.htm