Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ

Σχετικά με τη δημοσίευση των καλεσμάτων στην απεργία από τις Πρωτοβουλίες Εκπαιδευτικών και Εργαζομένων αναγκάζομαι να διευκρινίσω τα εξής:
Η Αγωνιστική Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών είναι ένα συνδικαλιστικό σχήμα που δραστηριοποιείται στους εκπαιδευτικούς της α/θμιας.
Η Πρωτοβουλία Εργαζομένων είναι μια πρωτοβουλία από εργαζόμενους σε διάφορους χώρους που δρα εδώ και πολλά χρόνια στη Θεσπρωτία και είναι σημαντική η προσφορά της και η δράση της.
Να υπενθυμίσω ότι αναλαμβάνει την ευθύνη μεταξύ των άλλων για την διοργάνωση των απεργιακών συγκεντρώσεων, όταν ΚΑΝΕΝΑΣ σύλλογος δυστυχώς δεν το κάνει!
Και γι΄αυτή την απεργία μέλη της Πρωτοβουλίας εργαζομένων κάλεσαν το σύλλογο εκπ/κων α/θμιας, την ΕΛΜΕ και το Εργατικό Κέντρο σε συνάντηση ώστε να γίνει κοινή συγκέντρωση από τα σωματεία. Όμως ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΥΝΆΝΤΗΣΑΝ ΤΟΙΧΟ!
Η δικαιολογία ήταν η γνωστή "εμείς θέλουμε αλλά όχι χωρίς το Εργατικό Κέντρο". Και αφού το Εργατικό Κέντρο καλεί στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και αρνείται οποιαδήποτε συννενόηση, έκριναν σκόπιμο οι υπόλοιποι να μην καλέσουν πουθενά.
Αυτά για πληροφόρηση.

Αγαπητή μου Ηλέκτρα,

μην παίζεις με τις λέξεις. Το κάνουν οι σημερινοί κυβερνώντες, μην το κάνουμε και εμείς. Γιατί μιλάμε για τα ίδια πρόσωπα που συμμετέχουν και στα δύο αυτά σχήματα έστω και αν κάποιοι μια μπαίνουν και μια βγαίνουν από την Πρωτοβουλία Εργαζομένων.

Η ουσία του θέματος δεν είναι εκεί. Είναι σ' αυτό που σου έχω πει δια ζώσης από το καλοκαίρι. Που μετά τις βουλευτικές εκλογές και που άρχιζε ο νέος Αρμαγεδών κατά των εργασιακών και όχι μόνο δικαιωμάτων μας αντί να υπάρξει άμεση απάντηση από το "κίνημα" μας κυρίευσε η θερινή ραστώνη. Και ήταν που ήταν από την προηγούμενη ακόμη χρονιά στραβό το κλήμα και το κλίμα, ήρθαν και χίλια δυο άλλα στη συνέχεια και το μαράζωσαν εντελώς.

Να σημειώσω εδώ πως τον περσινό χειμώνα έγινε μια προσπάθεια για ευρύτερη συσπείρωση στο χώρο των εκπαιδευτικών της Θεσπρωτίας με τη Δράση Εκπαιδευτικών. Φτιάξαμε τότε ακόμη και ιστολόγιο

http://ekpaideutikoiendrasei.blogspot.gr/

που δυστυχώς όπως μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει σήμερα ακριβώς κλείνει ένα χρόνο που κανείς δεν έγραψε εκεί ούτε μια αράδα. Γιατί άραγε; Πού σκόρπισαν όσοι συγκρότησαν τη Δράση Εκπαιδευτικών και γιατί;

Πολύ απλή η απάντηση. Σκόρπισαν λόγω βουλευτικών εκλογών! Ο καθένας πήρε την κομματική του ταυτότητα με το που μπήκε η χώρα σε προεκλογική περίοδο και αναχώρησε για το κόμμα του να δώσει εκεί τη μάχη. Κι όσοι δεν είχαμε τέτοια ταυτότητα μείναμε να τους κοιτάμε από μακριά. Να βλέπουμε τις εξελίξεις να τρέχουν και το κίνημα να μας θωρεί ακίνητο.

Να γιατί και είχαμε τη θερινή ραστώνη όταν τέλειωσαν και οι επαναληπτικές βουλευτικές εκλογές. Γιατί όταν τόσον καιρό ο καθένας έχει αφήσει στην άκρη την κοινή συνδικαλιστική δράση (με όποιο όνομα) και έχει επιδοθεί στην κομματική και μόνο είναι βεβαίως δύσκολο να ξαναβρεθεί με τους άλλους. Ένα σαράκι που διαρκώς ροκανίζει το ούτως ή άλλως παραπαίον συνδικαλιστικό κίνημα, ο εναγκαλισμός του από τα κόμματα. Και που ακόμη και όταν υπάρχουν αγνές προθέσεις, όπως θα αναγνωρίσω στη δική σου περίπτωση, καταλήγουν πάντα στη μετατροπή του συνδικαλιστικού κινήματος σε φερέφωνο των κομμάτων.

Κι αυτό από μόνο του δεν είναι τόσο κακό αλλά γίνεται καταστροφικό όταν τα συγκεκριμένα κόμματα βάλλουν το ένα κατά του άλλου και το καθένα κινείται στη δική του τροχιά και με άλλους στόχους.

Έτσι λοιπόν και για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη στους προαναφερθέντες συνδικαλιστικούς χώρους είτε λέγονται Πρωτοβουλία Εργαζομένων, είτε Αγωνιστική Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών, είτε Δράση Εκπαιδευτικών και είτε ΠΑΜΕ, στην πραγματικότητα συμμετέχουν άνθρωποι της Αριστεράς και των κομμάτων που την εκφράζουν. ΚΚΕ, ΚΚΕ ΜΛ, (μ-λ) ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ. Ενίοτε και κάποιοι πιο ακραίοι ή και πιο κεντρώοι.

Τουλάχιστον αυτό είναι το σκηνικό που εγώ γνώρισα όσο διάστημα είμαι στη Θεσπρωτία. Μια Αριστερά που προσπαθεί κάτι να κάνει αλλά καταλήγει στο κενό η προσπάθεια γιατί τα κόμματα άλλα κελεύουν.

Σαφέστατα το Εργατικό Κέντρο έχει τεράστια ευθύνη με τις επιλογές του. Που δεν ευνοούν καθόλου την ενωμένη αντίδραση των εργαζομένων και έχουν την κομματική σφραγίδα του ΚΚΕ.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του την έχουν ψωνίσει πως είναι πλέον κοντά στην εξουσία και αυτό που ενδιαφέρει τους συνδικαλιστές του είναι να τραβήξουν ψήφους για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Λες και αν γίνει εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ θα λυθούν ως δια μαγείας όλα μας προβλήματα και λες και είναι θέμα προσώπων και όχι κινήματος μαζικού οι κοινωνικές αλλαγές. Έτσι τους είδαμε κάποιους συνδικαλιστές να έρχονται στη Δράση Εκπαιδευτικών, μετά χάθηκαν όπως όλοι λόγω εκλογών, το φθινόπωρο πάλι εμφανίστηκαν σε κοινές συγκεντρώσεις επηρεάζοντας και την ΕΛΜΕ που έχουν αρκετές δυνάμεις ενώ τώρα - όπως γράφεις - η ΕΛΜΕ σφύριξε και πάλι αδιάφορα για διοργάνωση κοινής συγκέντρωσης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάλι φαίνεται να έχει γοητευθεί από την τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και διαλέγει την απομόνωση από τις άλλες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος ώστε να είναι διακριτός ο ρόλος της στους ψηφοφόρους και να μπορεί στις εκλογές να εισπράξει σε ψήφους τους όποιους συνδικαλιστικούς αγώνες. Κάτι που βεβαίως και είναι δύσκολο να γίνει αν οι συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ "χάνονται" μέσα στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων. Δε λείπουν βέβαια οι περιπτώσεις των λογικών ανθρώπων του συγκεκριμένου χώρου που με το ένα τουλάχιστον ποδάρι παραμένουν και στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων έστω και με γκρίνιες ή θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ακόμη και με σκοπιμότητες να μη χαθεί η προσφορά τους στο χώρο αυτό κατά τα προηγούμενα χρόνια. Όπως και αν έχει η κατάσταση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συνδικαλιστικό γίγνεσθαι (και μιλώ πάντα για τη Θεσπρωτία) είναι στο ΝΑΙ και ΟΧΙ και στο δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν: Να πάνε με τους άλλους αριστερούς ή να βαδίσουν μόνοι τους. Κάτι που σε κάθε περίπτωση φαίνεται να το αποφασίζουν ανάλογα με το αν βλέπουν ότι τους παίρνει ή δεν τους παίρνει και αν έχει "ρεύμα" η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Από την άλλη πάει καιρός που τα ακραία αριστερά τμήματα του κινήματος διαχώρισαν τη θέση τους. Φύγαν βλέπεις και οι μετανάστες από την Ηγουμενίτσα που ήταν ισχυρός λόγος για κοινή συμπόρευση. Ή έφυγαν και κάποια πρόσωπα από τη Θεσπρωτία για άλλους λόγους.

Για τους κεντρώους ας μην το συζητήσουμε. Κάτι ΔΗΜΑΡ ή κάτι υποτίθεται πιο αγωνιστικά κομμάτια του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί το παίζουν κυβέρνηση και εξουσία και έχουν άλλα να ασχοληθούν. Από το προσωπικό τους βόλεμα σε διάφορες καρέκλες μέχρι την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων για να μπορούν να συντηρηθούν και σε επόμενο γύρο εκλογών σε θέσεις εξουσίας.

Ποιοι μένουν λοιπόν στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων; Οι λιγοστές δυνάμεις των ΚΚΕ ΜΛ και (μ-λ) ΚΚΕ. Που μπορεί να τους εκτιμώ βαθύτατα ως πρόσωπα για την αγωνιστική τους στάση αλλά δε σημαίνει πως συμφωνώ πάντα και με την τακτική που ακολουθούν. Ένα από τα αγκάθια φάνηκε το φθινόπωρο, με τις εκλογές των αιρετών.

Έτσι κι ενώ κάποτε συμμετείχα και εγώ στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω ποια είναι πια. Βλέπω μόνο ανακοινώσεις της. Βλέπω και αυτά που έγραψες εσύ τώρα εδώ. Πως κάλεσε, λες, το Σύλλογο Εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας, την ΕΛΜΕ και το Εργατικό Κέντρο. Και βρήκε τοίχο.

Είναι φαίνεται η εποχή των τοίχων. Κι εγώ σε τοίχους κουτουλάω μήνες τώρα όταν διαμαρτύρομαι για όσα κατά τη γνώμη μου βαίνουν λάθος. Όταν λέω ότι πρέπει να αφήσετε στην άκρη τις κομματικές σας διαφορές και να βάλετε όλοι νερό στο κρασί σας για να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο αγώνα. Και που θα έχει παρουσία σε όλες τις μάχες και τις απεργιακές και τις εκλογικού τύπου και όποια άλλη.

Σέβομαι πως για κάποιους το κόμμα τους ορίζει αποχή από τις εκλογές των αιρετών. Αλλά και είμαι πεπεισμένη πως είναι λάθος τακτική. Το να καθορίζουν τα κόμματα και όχι το ίδιο το κίνημα πώς θα κινηθούμε και τι θα κάνουμε.

Για ποιο πράγμα λοιπόν διαμαρτύρεσαι τώρα;

Που το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ (γιατί γι' αυτούς ουσιαστικά μιλάς) δε θέλησαν να πουν ναι στην πρόταση του ΚΚΕ ΜΛ και του (μ-λ) ΚΚΕ για κοινή συγκέντρωση; Πολύ απλά, έκαναν και εκείνοι οι συνδικαλιστές ότι τους διέταξαν τα κόμματά τους!

Το κάθε κόμμα λοιπόν προτίμησε να καταμετρήσει κομματικές δυνάμεις στις σημερινές (ξεχωριστές για μια ακόμη φορά) απεργιακές συγκεντρώσεις στην Ηγουμενίτσα. Και για το λόγο αυτό κι εγώ που δεν ανήκω σε κανένα κόμμα αποφάσισα να καθίσω σπίτι μου. Να απεργήσω μεν αλλά να μη διαδηλώσω κάτω από κομματικές σημαίες. Είτε είναι φανερές, όπως στην περίπτωση του ΠΑΜΕ, είτε φοράν διάφορες άλλες ταμπέλες όπως στην περίπτωση της συγκέντρωσης στην πλατεία Δημαρχείου.

Όταν και αν η Αριστερά αποφασίσει να αφήσει στην άκρη τις μικροκομματικές της διαφορές, όταν ανταποκριθεί στο αίτημα των καιρών, το υπερώριμο πλέον, για ακηδεμόνευτο λαϊκό κίνημα και συνδικαλιστικούς αγώνες που θα τους αποφασίζουν και θα τους καθοδηγούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, θα είμαι και πάλι παρούσα στις συγκεντρώσεις. Όπως πιστεύω ότι θα είναι και πολλοί άλλοι που τώρα κάθονται στην άκρη και κοιτούν και απορούν με το απίστευτο χάλι του κινήματος.

Ως τότε σας αφιερώνω τη σημερινή μου απουσία. Να την έχετε και να χαίρεστε όλοι σας. Και να χαίρονται μαζί και εκείνοι που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Να μας βλέπουν έτσι διαλυμένους και δίχως συνεννόηση. Και κατά τη ρήση του ποιητή: Αν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει ελευθεριά...

Και σου ξαναλέω. Σε σένα ρίχνω τη μικρότερη ευθύνη για όλα τούτα τα θλιβερά. Αλλά. Υπάρχει και το "αλλά". Δεν μπορώ να ξεχάσω και το θέμα με τις εκλογές των αιρετών και ούτε μπορώ να παραβλέψω την απουσία σου από το φόρουμ και κυρίως δεν μπορώ να παραβλέψω την επιλεκτική σου παρουσία με άρθρα που συνεχίζουν να με απογοητεύουν. Περίμενα από σένα μέχρι και χτες το μεσημέρι να δημοσιεύσεις κάποια ανακοίνωση για την απεργία. Περίμενα να καλέσεις μέσα από το φόρουμ σε σύσκεψη ή της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων ή της Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών. Αντί για όλα αυτά είδα στο σχολείο μου να φτάνει έτοιμη μια ανακοίνωση που καλούσε σε απεργία και να διαδηλώσουμε αλλά χωρίς να ορίζει τόπο και χρόνο αυτής της διαδήλωσης. Και είδα από άλλο πρόσωπο ανακοίνωση στο προσωπικό μου μέιλ, και λίγες ώρες πριν την απεργία, να μου λέει επιτέλους πού θα γίνει η συγκέντρωση. Δεν ξεχνώ βέβαια πως με πήρες και τηλέφωνο να απεργήσω. Ούτε την απάντησή μου πως θεωρώ μια τρύπα στο νερό μια τέτοια απεργία. Πως δεν οδηγούν πουθενά οι μονοήμερες ντουφεκιές. Αυτά δηλαδή που σου είπαν και οι συνάδελφοι όταν ήρθες στο σχολειό μας.

Και θέλω να ξέρεις πως σήμερα απεργώ μόνο και μόνο γιατί έτσι αποφασίσαμε με τους συναδέλφους μου στο σχολείο. Γιατί αυτοί πιστεύω, η βάση του κλάδου, είναι οι μόνοι αρμόδιοι να πάρουν τέτοιες αποφάσεις. Εκ των κάτω το φως.