Σεμινάριο ΚΠΕ Αράχθου 22 με 24 Φεβρουαρίου (Ρεπορτάζ με φωτογραφίες και σχόλια)

Κι ένα φωτάκι θα αναβοσβήνει τότε. Που θα είμαι μακριά. Λευκό και κόκκινο. Ίδια ο φάρος της Κόπραινας. Να προειδοποιεί για τα αβαθή. Να σταματήσω. Να μην κάτσω την βάρκα της ζωής μου...

Στην επιστροφή χάζευα απέναντι το Μενίδι. Και τα παπιά που πήγαν εκεί να κουρνιάσουν.

Κάποτε ήταν απλά ένα πέρασμα στο ατέλειωτο ταξίδι των 500 χλμ Αθήνα - Ήπειρος και Ήπειρος - Αθήνα. Τώρα, όταν θα περνώ από το Μενίδι, θα κρατώ γυρισμένο το κεφάλι και θα ψάχνω το φάρο μου...

Και τους καινούργιους φίλους. Την Αναστασία από τη Βόνιτσα. Τη Μαρία Τ. από τη Λευκάδα. Την Κωνσταντίνα από τα Γιάννενα. Την Κερκύρα από την Κέρκυρα, πού αλλού με τέτοιο όνομα; Την Αντριάννα, την καπετάνισσα, από τους Φιλιάτες. Τη Θεοδοσία από την Άρτα. Το Θοδωρή από την Πρέβεζα. Το Δημήτρη και τη Γιώτα του από τα Γιάννενα. Τον Αλέξανδρο από το Καναλάκι. Τον κ. Γιώργο Σ. από το Βουλγαρέλι. Τη Ρούλα από την Ορνιθολογική που μας μύησε στον πουλοχαμό... Τον Πέτρο που μας ξενάγησε στο μουσείο του Φάρου. Τη Μαρία που μας υποδέχθηκε στο ΚΠΕ Αράχθου.

Όχι, αυτοί οι φίλοι δεν είναι μαύρα πουλιά. Αυτοί ταξιδεύουν με τα πουλιά. Καλές πτήσεις σε όλους τους. Στις τάξεις τους και στη ζωή τους!

Μια τελευταία ματιά στο φάρο. Το φάρο της Κόπραινας... Και βουουουουυυυυυυυ, πλώρη ολοταχώς για νέα ταξίδια, καπετάνιε...

Το μονοπάτι μπροστά μου. Η λιμνοθάλασσα δεξιά. Και στο βάθος του δρόμου το ΚΠΕ. Μας περιμένουν για ξενάγηση στα άλλα δύο μουσεία. Της Φυσικής Ιστορίας και της Αλιείας.

η επανάσταση της άνοιξης... δίπλα στο φαιό του βάλτου και κάτω από το ολόμαυρο του ουρανού... γιατί κανένας χειμώνας δεν μπόρεσε να εμποδίσει την άνοιξη να έρθει!

και βουκολικές πινελιές...

Φτάνοντας στο ξεχασμένο λιμάνι... το λιμάνι της Κόπραινας...

Ώρα για το μουσείο Φυσικής Ιστορίας...

Ξενάγηση στο χώρο του μουσείου Φυσικής Ιστορίας από τους συναδέλφους του ΚΠΕ Αράχθου.