ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ

Κάποτε θα υπάρχουν λέω σχολεία και θα υπάρξουν και εποχές πολιτισμένες. Που θα τιμούν ουσιαστικά αυτό που ανόητα σήμερα αναφέρεται ως θεσμός των παγκόσμιων ημερών. Κι έχει καταντήσει να εκπροσωπείται από τη μέρα των ερωτευμένων και μόνο. Άντε και λίγο από τη μέρα της μητέρας. Όλες τις άλλες μέρες τις παγκόσμιες τις καταπίνει η καθημερινότητα. Έρχονται και παρέρχονται και κανείς δεν τις θυμάται παρά οι καθ' ύλην αρμόδιοι και μερικές φορές ούτε και αυτοί. Απορώ γιατί υπάρχουν...

Τις προάλλες με πόνεσε αφόρητα που δε βρέθηκε κάποιος αρμόδιος να ζητήσει να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή τη μέρα που λευτερώθηκε η Θεσπρωτία. Που θάφτηκε η επέτειος 100 χρόνων. Και μάλιστα λίγες μέρες μετά καλύφθηκε και με τα κλαπατσίμπανα του καρναβαλιού.


Ακόμη και με βεγγαλικά. Πάνω από το σκοτάδι της πόλης. Το κυριολεκτικό και το μεταφορικό.

Και να σήμερα. Μια μέρα σταθμός στις παγκόσμιες ημέρες. Γιατί έχει και χωράει η μέρα αυτή, η 21η του Μάρτη, μερικά από τα ωραιότερα που πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε. Δύο από αυτά τα έχουμε εδώ και μέρες υπενθυμίσει στους συναδέλφους και από τις σελίδες του φόρουμ. Με την κρυφή ελπίδα να μην ξεχαστούν και προσπεραστούν ακόμη μία χρονιά.

«21η Μαρτίου - Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων και του Ρατσισμού»

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t1668-topic#4597 Αυτή και με εγκύκλιο. Επίσημη. Πολύ φοβάμαι όμως ότι μπορεί να καταργήθηκε η αποστολή των εγκυκλίων με χαρτιά, και να τις παίρνουμε πια στο μέιλ του σχολείου, αλλά συνέχισε η τακτική να μένουν τέτοιες εγκύκλιοι στα χαρτιά...

21 ΜΑΡΤΗ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t1671-topic#4600

Ετούτη πάλι την ανέβασα με αφορμή σχετική ανάρτηση φίλης δασολόγου, της κ. Χριστίνας Τσίτσιου, από το μακρινό και ακριτικό Σουφλί. Εκεί που κάποτε απειλούσαν τους υπαλλήλους ότι θα τους στείλουν αν δεν είναι αρεστοί στη διοίκηση...

Η Χριστίνα είναι εκεί όχι εξορισμένη αλλά από επιλογή. Και από επιλογή είναι και δασολόγος. Κάνοντας λειτούργημα σε μια εποχή που οι υποτιθέμενοι λειτουργοί, παπάδες και δάσκαλοι, και έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες. Τι λογής, άστο. Γιατί δε θεωρώ απαραίτητο να είναι κάποιος λειτουργός μα είναι εκ των ων ουκ άνευ να τελεί ο καθείς το επάγγελμα που του ανατέθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το αν θα βάλει και καρδιά δεν μπορείς να του το επιβάλεις με το ζόρι. Ας είμαστε λοιπόν έστω επαγγελματίες αλλά σωστοί επαγγελματίες. Μην καταντήσουμε σαν τα ζωντανά που γυρίζουν γύρω γύρω στο αλώνι και στο ζυγό δίχως να καταλαβαίνουν τι κάνουν.

Σήμερα λοιπόν η Χριστίνα με εξέπληξε και πάλι ευχάριστα. Σήμερα που είναι η μέρα της Δασοπονίας. Και που όταν την ανακοίνωσε προχτές στον τοίχο της στο face book της έγραψα σχόλιο πως τη μέρα αυτή δεν ξέρουμε τι να πρωτοτιμήσουμε με τόσες μέρες παγκόσμιες να γιορτάζονται μαζί. Η Χριστίνα το κράτησε ως φαίνεται. Και όντας τη μέρα τη σημερινή ομιλήτρια σε παιδιά γυμνασίου, δείτε τι έκανε και τι έγραψε μετά στον τοίχο της:

Τι δίκαια και πόσο σιωπηλά είναι τα δέντρα.
Δεν ζητάνε στάλα παραπάνω απ΄αυτό που τους αναλογεί.
Είτε σε έρημο είτε σε πολυσύχναστη πλατεία,
η λεύκα λεύκινα, η λεμονιά λεμονένια θα ντυθεί.
Ή πάλι μετατρέπονται σε οικοτροφεία και ξενώνες
για της πλάσης τα στρουθιά-αληθινό περίττωμα η λέξη έξωση.
Στο παραμικρό αεράκι πιάνουν το τραγούδι.
Όταν τα πληγώνεις, δε βογκάνε, δεν τραβάνε τα πλούσια μαλλιά τους.
Δακρύζουνε κρυφά κι ακούν οι ρίζες.
Όμως καμιά φορά πεισμώνουν όταν οι άνθρωποι τα βασανίζουν.
Αγριεύουν τότε, συστρέφονται, φτύνουν τον καρπό.
Εκδικούνται το χέρι που τα καίει.
Ρίχνουν χωριά μες στις πλημμύρες.
Με δένδρινα μυαλά νουθετούν.
Με θεσπίσματα θεία αφανίζουν φυλές.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ

Από την εναρκτήρια ομιλία μου σήμερα στο Δημοτικό Θέατρο Σουφλίου, στα παιδιά του Γυμνασίου, για την παγκόσμια ημέρα Δασοπονίας, συνδυάζοντάς της με την παγκόσμια μέρα ποίησης.

Χριστίνα Τσίτσιου

Αυτά στο Σουφλί. Και από τους δασολόγους. Στα σχολεία; Τι κάνουμε στα σχολεία για τις μέρες τις παγκόσμιες; Κάνουμε; Ή έχουμε πλήρη μεσάνυχτα και μαύρο σκοτάδι;

Δε λέω. Είναι και της εαρινής ισημερίας σήμερα. Βεβαίως και έχει νόημα να το πεις και αυτό στα παιδιά. Πως σήμερα αρχίζει επίσημα η άνοιξη. Μα αυτό είναι μια φυσική αλήθεια. Μια πραγματικότητα. Την αναφέρεις δεν την αναφέρεις, η άνοιξη θα έρθει. Και τα παιδιά το ξέρουν ακόμη και αν δεν το πεις. Η άνοιξη δεν κρύβεται. Ειδικά από τα παιδιά. Που έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν μπορεί να τους κρυφτεί γιατί έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Για τα άλλα όμως; Για τα αφύσικα; Που κάποιοι τέλος πάντων σοφοί, ειδικοί, ευαίσθητοι τέλος πάντων άνθρωποι, θέλησαν να συνδυάσουν με την πρώτη μέρα της άνοιξης; Κουβέντα γι' αυτά;

Και τα παραθέτω από τη Βικιπαίδεια:

21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας
21 Μαρτίου- Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down
21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθεάτρου

Ναι. Όλα αυτά τιμούνται την πρώτη μέρα της άνοιξης. Μέσα από το θεσμό των παγκόσμιων ημερών.

Υποθετικά όλα αυτά. Γιατί επί της ουσίας πετάξαμε τα τρία πρώτα και κρατήσαμε τα άλλα τρία. Παραδομένοι σε ύπνο βαθύ, με σύνδρομο που ξεπερνά σε ανοησία ακόμη και τους αδικημένους από τη φύση με το Down, και παίζοντας για μια ακόμη φορά όχι το ρόλο του δασκάλου μα τις κούκλες...

Και μου έλεγε χτες μια φίλη Δασκάλα. Ντρέπομαι για τον κλάδο μας. Εγώ να δεις αγαπημένη μου φίλη πόσο ντρέπομαι την κάθε μέρα. Έτσι που το καταντήσαμε το δασκαλίκι.

Κι αντί να τιμάς και να γιορτάζεις τόσο σημαντικά για τον άνθρωπο θέματα, να ιδρώνεις για τη ρουτίνα. Της προετοιμασίας της εθιμοτυπικής γιορτής αύριο το πρωί. Καμιά ουσία και εκεί. Απορούμε μετά γιατί οι μαθητές που δεν παίρνουν μέρος στην ... "παράσταση" την πέφτουν στον ύπνο και δεν εμφανίζονται καν στο σχολείο τις μέρες τις υποτιθέμενες γιορτινές.

Είναι που δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τα παιδιά. Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!

Και μας απαντούν σαν δέντρα κι αυτά. Σαν τα δέντρα του Πρατικάκη και της Χριστίνας.

Όταν τα πληγώνεις, δε βογκάνε, δεν τραβάνε τα πλούσια μαλλιά τους.
Δακρύζουνε κρυφά κι ακούν οι ρίζες.
Όμως καμιά φορά πεισμώνουν όταν οι άνθρωποι τα βασανίζουν.
Αγριεύουν τότε, συστρέφονται, φτύνουν τον καρπό.
Εκδικούνται το χέρι που τα καίει.

Μην απορούμε μετά που τα παιδιά μας, οι παλιοί μας μαθητές, καταλήγουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και αντικείμενο σχολιασμών της κάθε Τρέμη και του κάθε Πρετεντέρη. Οι τρομοκράτες λέει της Κοζάνης. Κι άλλοτε ανήλικοι ναρκομανείς, εγκληματίες και άλλα συναφή. Και στην καλύτερη περίπτωση παιδιά που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Πού να τον βρουν μέσα στο χαμένο κόσμο μας; Υπάρχει προσανατολισμός;

Υπάρχουν σχολεία φωτισμένα; Να πάρουν αυτές τις γιορτές και να τις βγάλουν από το συρτάρι και τη σκόνη. Και να κάνουν το απλό (με όλη τη γοητεία του και τη σοφία του) που έκανε η Χριστίνα. Και να βάλουν τα παιδιά να βρουν τους κοινούς παρονομαστές. Τι ενώνει τόσες και τέτοιες μέρες.

Να ανακαλύψουν μόνα τους τα παιδιά τι είναι πραγματικά η ισημερία. Και τι είναι η άνοιξη. Τι είναι να καταλύεις το χειμώνα και το σκοτάδι και να ανεβάζεις τον ήλιο τον ηλιάτορα...

Κι όχι να πετάς βαρελότα χρωματιστά και χαρτοπόλεμο...