ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Βιώνουμε την τελευταία περίοδο ένα ιδιαίτερα βαρύ και θλιβερό κλίμα στα σχολειά μας που είναι συνέπεια της οργανωτικής διάλυσης και της απομάκρυνσης από το σωματείο και τη συλλογική δράση.

Που μπορεί να γίνει ακόμα πιο απελπισμένο σε ένα περιβάλλον διοικητικής τρομοκρατίας και απειλών για απολύσεις και αξιολόγηση.

Μια ολόκληρη σειρά από θέματα, σοβαρότατα μάλιστα, τέθηκαν και θα βρίσκονται καθημερινά πλέον μπροστά μας.

Μείωση οργανικών θέσεων, κατάργηση μονιμότητας, συμπτύξεις, συγχωνεύσεις, αυξήσεις μαθητών ανά τάξη, μετακινήσεις εκπαιδευτικών, εκβιασμοί διοίκησης, αύξηση ωραρίου...

Στην πραγματικότητα, θέματα που κανονικά θα μας έκαναν να ανατριχιάζουμε και να επαναστατούμε, σήμερα περνούν σε μια καθημερινή επίθεση άνευ ορίων, που δε βρίσκει καμιά απάντηση από πλευράς εκπαιδευτικού κινήματος.

Κι αναρωτιούνται άλλη μια φορά πολλοί συνάδελφοί μας "Πότε επιτέλους θα αποφασίσουν οι συνάδελφοι να βγουν στο δρόμο της διεκδίκησης και της απάντησης σε όλη αυτή την επίθεση; Mα τι έχουμε πάθει επιτέλους και δεν αντιδρούμε; Πότε θα ξυπνήσει αυτός ο λαός;"

Όμως για όλα αυτά υπάρχουν αιτίες που να τα ερμηνεύουν. Ούτε μεταφυσικά φαινόμενα είναι, ούτε το "ανεξήγητο"!

Έχουμε απέναντι μας ένα συγκεκριμένο κυρίαρχο συνδικαλιστικό κίνημα. που όποιας σύνθεσης κι αν είναι, δεν έχει τη λογική να βγάλει τον κόσμο στο δρόμο του αγώνα.

Που χρόνια ολόκληρα καλλιεργεί τη λογική της ανάθεσης της “λύσης” των προβλημάτων στους συνδικαλιστές εκπροσώπους-παράγοντες που είτε είναι κυβερνητικοί (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ) και έχουν τα "μέσα” και τις κατάλληλες γνωριμίες για να κάνουν τη συνδιαλλαγή με την διοίκηση και την κυβέρνηση, είτε έχουν αριστερή ταμπέλα και θα τα “χώσουν” με επαναστατικό λόγο όποτε χρειαστεί

Αρκεί οι συνάδελφοι να ψηφίσουν τον πιο άξιο και ικανό ή τον πιο κατάλληλο. Και μετά θα μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι

Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα που χτυπιέται μέχρι και το δικαίωμα στην απεργία και τη διεκδίκηση, ψάχνουν “εναλλακτικές" λύσεις "για να αποφύγουν την αναμέτρηση. "Δεν είναι αποτελεσματικές οι απεργίες, δεν αντέχουν οι συνάδελφοι, δεν τραβάνε,να κάνουμε λευκή απεργία, να κάνουμε 10ημερα εκδηλώσεων, να καλέσουμε ειδικούς να μας το αναλύσουν ....."

Δεν είναι τυχαίο που οι ψήφοι στο σύλλογο πέφτουν βροχή στην αριστερά υποτίθεται, αλλά στις συνελεύσεις και τα συλλαλητήρια δεν πατάει κανείς, ενώ στα σχολειά διευθυντές εκφοβίζουν και δεν ακούγεται κουβέντα από κάτω.

Αυτή είναι η διάλυση του συλλόγου και μεθοδεύτηκε συγκεκριμένα από τις δυνάμεις που είχαν το πάνω χέρι. Εφησυχασμός, αδράνεια, παραγοντισμός και εκπροσώπηση από τους “ειδικούς” του κινήματος.

Από την αρχή λοιπόν! Ξανά να συγκροτήσουμε τα σωματεία μας και να τα πάρουμε στα χέρια μας. Επιτροπές αγώνα σε κάθε σχολειό, οι εκπαιδευτικοί μπροστά!

Όταν οι εκπαιδευτικοί κατορθώσουν να πετάξουν από πάνω τους τα εμπόδια που τους θέτουν όλοι αυτοί, τα πράγματα θα δείχνουν εντελώς διαφορετικά. Η απάντηση στη βίαιη ανατροπή της ζωής των λαϊκών ανθρώπων, θα απαντά με το δικό της λόγο σε όλη αυτή την συνδικαλιστική αδράνεια και οι πορείες μας θα είναι πορείες, οι απεργίες μας αληθινές απεργίες και τα κινήματα, αληθινή κίνηση μαζών και όχι "γυμναστικές επιδείξεις "για την τηλεόραση. Τότε θα κρίνεται ο καθείς για τη στάση του απέναντι σε κάθε Προϊστάμενο που το "παίζει Πόντιος Πιλάτος", γιατί θα είναι εκεί, με ανοιχτά μάτια και αυτιά και με στόμα έτοιμο να μιλήσει και να ακουστεί η φωνή του.

Εκεί θα κριθεί ο καθένας στο πόσο συνέβαλε στο να μπουν στην πρώτη γραμμή όλοι εκείνοι που έντεχνα βγήκαν στο περιθώριο, εμείς, οι ίδιοι, οι εκπαιδευτικοί.