Η ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ ΑΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ, Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ - ΒΟΓΙΑΤΖΗ, ΚΑΙ Η ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ

Ανάμεσα στις δεκάδες περιπτώσεις δημοσίων υπαλλήλων που τέθηκαν σε αργία κατ' εφαρμογή του νόμου 4093/2012, ενός νόμου που μεταξύ άλλων προβλέπει ότι αρκεί ένας υπάλληλος να παραπεμφθεί αμετάκλητα ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου για κακούργημα ή για τα πλημμελήματα της κλοπής, υπεξαίρεσης (κοινής και στην υπηρεσία), απάτης, εκβίασης, πλαστογραφίας, δωροδοκίας, καταπίεσης, απιστίας περί την υπηρεσία, καθώς και για οποιοδήποτε έγκλημα κατά τη γενετήσιας ελευθερίας ή για έγκλημα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής, (ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ) για να τεθεί σε αργία και χωρίς να έχει εκδικαστεί η υπόθεση ώστε το δικαστήριο να αποφανθεί για την ενοχή του ή την αθωότητά του, ξεχωρίζει και διαφέρει η περίπτωση μιας νηπιαγωγού, της κ. Δέσποινας Κομνηνού.

Το ξεχωριστό έχει σχέση με το σύζυγο της συναδέλφου. Τον κ. Παύλο Βογιατζή, βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Και αφήνουμε τον ίδιο μέσα από τα λεγόμενά του να περιγράψει την ιδιαιτερότητα της αυτοδίκαιης αργίας που επιβλήθηκε στη σύζυγό του:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=356566

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

[...] ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Παύλος Βογιατζής έκανε χθες δήλωση, στην οποία υποστηρίζει πως «ως βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου ψήφισα το νόμο 4093/2012 περί Διοικητικής Μεταρρύθμισης, καθώς πιστεύω πως η ανάγκη της χώρας για εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα είναι απαραίτητη, αλλά και γιατί ποτέ δεν θα έβαζα το προσωπικό ή οικογενειακό μου συμφέρον πάνω από το συμφέρον της πατρίδας μου».

Ο κ. Βογιατζής, όμως, υποστηρίζει ότι στο νόμο διαπιστώνονται γενικότητες, ασάφειες και διατάξεις, οι οποίες χρήζουν άμεσης αλλαγής, όπως η κατάργηση ουσιαστικά από το νόμο του «τεκμηρίου της αθωότητας». Γι' αυτό και μαζί με 34 ακόμη βουλευτές διαφορετικών κομμάτων έχει καταθέσει, από τις 13 Φεβρουαρίου, κοινή σχετική ερώτηση τόσο προς τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης όσο και προς τους υπουργούς Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Α, μάλιστα! Πρώτα ο κ. Βογιατζής ψήφισε το νόμο και μετά, όταν η δαγκάνα του νόμου τσάκωσε την ίδια του τη σύζυγο κατάλαβε ότι ο νόμος πάσχει από γενικότητες, ασάφειες και διατάξεις που χρήζουν άμεσης αλλαγής, όπως η κατάργηση ουσιαστικά από το νόμο του "τεκμηρίου αθωότητας"!

Βέβαια στα ΜΜΕ έχουν δει το φως της δημοσιότητας ανακοινώσεις και της ίδιας της κ. Κομνηνού:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=356324

αλλά και της κ. Ευθυμίας Συρέλλη, συζύγου του εργολάβου Γιώργου Μητρόπουλου, αντίδικου της Δέσποινας Κομνηνού στην υπόθεση που οδήγησε τη θέση της σε αυτοδίκαιη αργία:

http://www.emprosnet.gr/

Η μία τα λέει έτσι, η άλλη αλλιώς. Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε, θα κρίνει το δικαστήριο ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.

Η ουσία δεν είναι εκεί. Δεν είναι καν στο γεγονός πως η κ. Κομνηνού έχασε τη δουλειά της χωρίς να έχει αποφανθεί το δικαστήριο για την ενοχή της. Αλλά στον τρόπο που προβλήθηκε το θέμα της κ. Κομνηνού από τα ΜΜΕ και ειδικά πριν έρθει στο φως η σκληρή απάντηση της συζύγου του αντιδίκου της. Και θα παραθέσω το εξής χαρακτηριστικό σχόλιο που εντόπισα για το ζήτημα:

http://www.lesvosnews.net/

[...] Κάποιες φορές μπορεί όμως τα ΜΜΕ να μην αποσιωπούν την είδηση αλλά να την χειραγωγούν με σκοπό ο αναγνώστης ή ο τηλεθεατής να καταλήξει στα συμπεράσματα που επιθυμούν αυτά. Ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα από την τοπική ειδησεογραφία είναι το θέμα με την αυτοδίκαιη αργία που τέθηκε η σύζυγος του Βουλευτή Λέσβου της Ν.Δ. κ. Δέσποινα Κομνηνού. Η επιλογή για παρουσίαση και προβολή από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο μόνο της ανθρώπινης διάστασης που ούτως ή άλλως υπάρχει, όταν ένας άνθρωπος χάνει την δουλειά του, έβαλε τον αναγνώστη ή τον τηλεθεατή στη διαδικασία να σκεφτεί για το ποιος έχει δίκιο σε μια ιδιωτική διαφορά, η κα Κομνηνού ή ο εργολάβος κατασκευαστής της οικίας της που έχουν μηνυθεί. Η πολιτική διάσταση του θέματος πήγε περίπατο. Το γεγονός ότι ο κ. Βογιατζής με την ψήφο του υπέρ των μνημονιακών νόμων θα έχει ως αποτέλεσμα την απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων οδηγώντας αυτούς και τις οικογένειες τους στην ανεργία και στην απόγνωση δεν αποτέλεσε αντικείμενο ενδιαφέροντος. Οπότε είναι ν απορεί κάποιος πως μια ιδιωτική διένεξη μεταξύ μιας ιδιοκτήτριας σπιτιού και του κατασκευαστή του σπιτιού που έχει πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης πήρε αυτή την δημοσιότητα μ αυτό τον τρόπο. Άραγε και για τους εκατοντάδες δημοσίους υπαλλήλους του νησιού μας που θα οδηγηθούν σε αυτοδίκαιη αργία για ψύλλου πήδημα θα καταδειχθεί το ίδιο ενδιαφέρον από τα εντόπια ΜΜΕ; Μένει να το δούμε αν και ξέρουμε την απάντηση.

Συμπερασματικά μπορούμε να αναφέρουμε πως ή αποσιώπηση ή η χειραγώγηση της είδησης είναι δύο μέσα που χρησιμοποιούνται για τον αποπροσανατολισμό των πολιτών. Για την αποφυγή αυτού του είδους των καταστάσεων απαιτείται ο λειτουργός της ενημέρωσης να ανασημασιοδοτήσει την αξία και να επανοικειοποιηθεί την ενημέρωση, το τι συνιστά «είδηση», καθώς τώρα είναι αλλοτριωμένος, έχει μάθει να αυτολογοκρίνεται όταν δεν λαμβάνει άνωθεν εντολές και άλλες φορές εκφράζει συμφέροντα διαφορετικά από της πλειοψηφίας. Οι παραγωγοί της ειδησεογραφίας, της ενημέρωσης και της επι-κοινωνίας πρέπει να ξανασυναντηθούν με την κοινωνία ώστε να δώσουν από κοινού τον αγώνα για πραγματικά αδέσμευτη, αξιόπιστη και αντικειμενική ενημέρωση.

Με όλα αυτά ένας άνθρωπος που επιμένει να σκέφτεται λογικά, δεν μπορεί παρά να πικραίνεται έως θανάτου. Το λέω και το εννοώ. Πως η κατάσταση που ζούμε σκοτώνει!

Κάποιοι εστιάζουν στο φόβο και την τρομοκρατία των δημοσίων υπαλλήλων. Σαφώς είναι κι αυτό ένα σοβαρότατο ζήτημα. Μα είναι ακόμη μεγαλύτερο η αγάπη για την πατρίδα και το μέλλον του λαού μας. Πού οδηγούμαστε;

Από τη μια ακούς συνέχεια για επίορκους δημοσίους υπαλλήλους. Και από την άλλη υπάρχει το Σύνταγμα της χώρας που εσύ έδωσες όρκο για να διοριστείς στο δημόσιο. Μαζί κι εκείνη η τελευταία του διάταξη. Πως επαφίεται στον πατριωτισμό μας η προστασία του! Κι εγώ ναι, ομολογώ, κοιτάζω τον καθρέφτη και με βρίσκω επίορκη. Γιατί ανέχομαι να συμβαίνουν όλα αυτά τριγύρω μου και δεν έχω ακόμα βρει τον τρόπο να κάνω πράξη τον πατριωτισμό μου...

Πανάθεμα τις ώρες που πέρασα ως παιδί να διαβάζω και να βουρκώνω την Πηνελόπη Δέλτα.

Σκέφτομαι και τρέμω τι θα γράψει η ιστορία για τη γενιά μας.

Σκέφτομαι και ντρέπομαι όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για να διασώσουν την Ελλάδα και τον ελληνισμό επί χιλιάδες χρόνια.

Κι αναρωτιέμαι, Καζαντζάκη μου, ποιο είναι το ΧΡΕΟΣ μου σήμερα;

Φτάνει μονάχα να μπαίνω στην τάξη μου και να κάνω εκεί όσο πιο σωστά μπορώ το καθήκον μου;

Είδα σήμερα στο φατσοβιβλίο τα γενέθλια ενός παλιού μου μαθητή. Πρωτάκι τον είχα κάποτε και αυτόν. Όπως Πρωτάκια μου έχουν εμπιστευθεί και φέτος. Ετών 31 τώρα. Πόσο γρήγορα τα χρόνια και ο καιρός περνούν. Αυτό σκέφτηκα. Και η αγωνία μεγάλωσε. Τι θα πω στα σημερινά Πρωτάκια αύριο; Πως εγώ ήμουν ταγμένη να τους μάθω γραφή και ανάγνωση και αριθμητική; Και πέραν τούτου ουδέν;

Σκέφτομαι και το νόμο 4093/12 και εκείνη την παράγραφο για αναξιοπρεπή ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας. Το νόμο που τώρα αμφισβητούν και όσοι τον ψήφισαν. Όπως ο κ. Βογιατζής της Νέας Δημοκρατίας. Κι αναρωτιέμαι. Ποια είναι η πραγματικά αξιοπρεπής συμπεριφορά ενός εκπαιδευτικού σήμερα στην κοινωνία; Ποια στάση σε καθιστά άξιο;

Φέρνω στο νου μου το Σωκράτη. Φέρνω στο νου μου τον Κολοκοτρώνη. Κι άλλους μικρότερους, το Δελμούζο, το Συκουτρή ή και τον Πλουμπίδη. Ακόμη και το Μάρκο Μπότσαρη, που έσκισε το χαρτί και χύθηκε στη μάχη, για να εισπράξει τίμημα της πράξης του το βόλι.

Και τον ποιητή. Το μέγα Καβάφη. Με τις Θερμοπύλες του. Ποιες Θερμοπύλες πρέπει σήμερα να φυλάξω; Ποιος ο εχθρός; Και ποιοι οι 300;

Και η λύπη μου ξεπερνάει το θάνατο. Και ο θάνατος απλώνεται παντού. Στη σκέψη και στην καρδιά μου. Με την ίδια έννοια που οι Έλληνες έδωσαν στο θάνατο. Ως αντίπαλο δέος της ελευθερίας...