ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΔΙΚΟ ΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΚΩΝ!

Συνάδελφοι,

Ό,τι και να λέμε τώρα, είναι υποθέσεις. Γεγονός παραμένει όμως η σωρεία των προβλημάτων και η αδήριτη ανάγκη να αγωνιστούμε. Σταματήστε λοιπόν αγαπητοί καθηγητές να αυτομαστιγώνεστε. Εγώ είμαι από την Πρωτοβάθμια και ειλικρινά σας θαυμάζω για όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες. Καταφέρατε να ξεφτιλίσετε την εξουσία φέρνοντάς την στο απίστευτα γελοίο σημείο να κηρύττει επιστράτευση σε "επαπειλούμενη" απεργία. Να παραδέχεται δηλαδή ανοιχτά πως φοβάται ότι η πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ θα συναντήσει την καθολική αποδοχή της βάσης ενός πολυπληθή κλάδου. Και μπράβο σας που μέσα από τις Γενικές σας Συνελεύσεις και παρά την επιστράτευση καταφέρατε να επιβεβαιώσετε τους φόβους τους!

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό στα μάτια του ελληνικού λαού; Πως ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων και μάλιστα επίλεκτο, γιατί μιλάμε για τους καθηγητές, ανθρώπους που έχουν νου και γνώση και τους εμπιστευόμαστε την παιδεία των εφήβων μας, λέει όχι στη σημερινή πολιτική. Οι κυβερνώντες δεν είναι μόνο φοβισμένοι, είναι και χωρίς στήριξη του λαού σε όσα κάνουν.

Από κει και πέρα ήταν λογικό με όσα άλλα έγιναν (το άδειασμα από την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ κλπ) να σας φρενάρει από την υλοποίηση της απόφασης για απεργία η έλλειψη των αναγκαίων προϋποθέσεων. Μόνο παλαβός άνθρωπος μπορεί να λέει πως όντας οι καθηγητές επιστρατευμένοι, είχαν περιθώρια να απεργήσουν.

Ακόμη και η Φατούρου μίλησε για 500 συνδικαλιστές, πιθανόν επηρεασμένη από τους Παλαιστίνιους που ζώνονται εκρηκτικά και πάνε και αυτοκτονούν εν μέσω των εχθρών τους... Αυτό ακριβώς θα γινόταν με όποιον τολμούσε να απεργήσει ενώ ήταν επιταγμένος. Αν θα επακολουθούσε λαϊκή εξέγερση, είναι θέμα φαντασίας και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Πιθανόν μάλιστα να είχαμε και το αντίθετο, το τσάκισμα του κινήματος, που προδίκαζε το ΠΑΜΕ. Εδώ δεν μπορούμε να σώσουμε τους συναδέλφους που με γελοίες κατηγορίες έχουν βρεθεί σε αργία, και πρέπει να πιστέψουμε ότι θα καταφέρναμε να σώσουμε όποιον θα έχωναν στη φυλακή; Αν ήταν έτσι, και οι Παλαιστίνιοι θα είχαν καταφέρει να πείσουν τη διεθνή κοινή γνώμη για το δίκιο τους με τις επιχειρήσεις αυτοκτονίας.

Σας θυμίζω εδώ πως στην Ελλάδα έχουμε και αληθινές αυτοκτονίες ανθρώπων, χιλιάδων ανθρώπων. Και όμως ο λαός το δέχεται και δεν ξεσηκώνεται.

Κατά την ταπεινή μου λοιπόν άποψη δεν ήταν λύση η θυσία κάποιων επίλεκτων μελών του συνδικαλιστικού κινήματος. Άλλη πρέπει να είναι η λύση. Να σταματήσουμε την αλληλοφαγωμάρα και να τοκίσουμε την οργή μας για όσα έγιναν σε έμπρακτη συμμετοχή όλων μας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να πάρουμε τα συνδικάτα στα χέρια μας. Να πετάξουμε από τις καρέκλες τους όσους είναι εκεί για να υπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές φιλοδοξίες.

Είναι μάλιστα η κατάλληλη στιγμή να απαιτήσουμε κοινό συνδικάτο όλων των εκπαιδευτικών, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Γιατί αν είχαμε ένα τέτοιο συνδικάτο, θα μπορούσε πολύ καλύτερα να οργανωθεί η απεργία. Πχ με τον ορισμό προσωπικού ασφαλείας που θα φρόντιζε να διεξαχθούν οι πανελλαδικές (οι οποίες ήταν και το ζήτημα αιχμής και δικαιολογίας για την κήρυξη επιστράτευσης) και την ίδια ώρα να απεργούμε όλοι οι άλλοι εκπαιδευτικοί. Το ίδιο βεβαίως θα μπορούσε να γίνει και τώρα, που είμαστε χωρισμένοι σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, αν η ΔΟΕ δεν ήταν αυτή που είναι... Ξεφτίλα, για μένα, δεν έγινε η ΟΛΜΕ, κι ας έγιναν και λάθη. Ξεφτίλα γίναμε εμείς, οι της πρωτοβάθμιας, που αφήσαμε τους συναδέλφους μας εκπαιδευτικούς ακάλυπτους σε μια τόσο κρίσιμη ώρα και ενώ το διακύβευμα του αγώνα μας αφορούσε και αφορά άμεσα και εμάς.