ΟΥΤΕ ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΣΩΣΑΝ ΤΗ "ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ" ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Την τραγική κατάσταση του συνδικαλιστικού μας κινήματος αποκάλυψε σε όλο της το μέγεθος η σημερινή προσπάθεια σύγκλησης έκτακτης Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Νέας Σμύρνης.

Θέμα της συνέλευσης; «Αγωνιστικές Κινητοποιήσεις και συμπόρευση με τους συναδέλφους της δευτεροβάθμιας». (αναλυτικά η πρόσκληση ΕΔΩ)

Πρόσκληση που συνοδεύτηκε και με προφορική ενημέρωση όλων των σχολείων και μοίρασμα γραπτής ανακοίνωσης αλλά και βομβαρδισμό με σχετικές ενημερώσεις μέσω e-mail. Ακόμη και στο σεμινάριο το χτεσινό ζήτησε και έλαβε το λόγο η πρόεδρος του συλλόγου και εξήγησε την κρισιμότητα της κατάστασης και την αδήριτη ανάγκη για ξεσηκωμό όλου του δημοσίου.

Θέλω να πω, δηλαδή, πως δεν υπήρξε ούτε ένας συνάδελφος - μέλος του συλλόγου που να μην ενημερώθηκε για τη συνέλευση και για τον επικείμενο απεργιακό αγώνα. Μάλιστα αξιοποιήθηκαν κατά την ενημέρωση αυτή και οι αλχημείες των καινούργιων μαθηματικών, (δείτε σχετικό μας άρθρο ΕΔΩ) και στη βάση της καλής πρόθεσης των συνδικαλιστών να δημιουργήσουν αγωνιστικό κλίμα στη βάση του συλλόγου. Προσπάθησαν δηλαδή να πείσουν πως ήδη η συντριπτική πλειοψηφία των ΕΛΜΕ έχει υπερψηφίσει την πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, αν και οι αποφάσεις αυτές πάρθηκαν σε άδειες αίθουσες συνελεύσεων. Και το ίδιο παρουσίασαν και το υπόλοιπο δημόσιο να βρίσκεται σε απεργιακό αναβρασμό γιατί ο ένας κλάδος έχει κατάληψη, ο άλλος έχει ψηφίσει 48ωρη απεργία και ο άλλος κάτι άλλο. Δηλαδή ένα μπάχαλο ασυνεννοησίας των δημοσίων υπαλλήλων και ανικανότητας της ΑΔΕΔΥ να συντονίσει που εξωραΐζεται σε αναβρασμό απεργιακό.

Είναι όμως σωστή τακτική αυτή; Και κυρίως πού οδηγεί;

Στον ξεσηκωμό ή στην απογοήτευση;

Διότι άλλο πράγμα είναι το τι θέλουμε, και σίγουρα όλοι θέλουμε κάτι να γίνει.

Και άλλο τι δυνάμεις έχουμε και τι μπορούμε να κάνουμε.

Ο εχέφρων συνδικαλιστής οφείλει ανάμεσα στα δυο αυτά, το θέλουμε και το μπορούμε, να κάνει το συγκερασμό και να προτείνει το πρέπει και το δέον γενέσθαι στην παρούσα στιγμή. Ούτε να φρενάρει τον κόσμο ούτε και να σπέρνει ψευδαισθήσεις και ψεύτικα λόγια και μεγάλα. Νισάφι πια με τις αερολογίες και τις νεφελοκοκκυγίες.

Και είναι το ίδιο επιζήμιος ο συνδικαλιστής που καλλιεργεί την αδράνεια με εκείνος που πουλάει υπερεπαναστατικότητα. Το είδαμε και το βιώσαμε έντονα το τελευταίο στη μεγάλη απεργία του 2006 που παρά τις 6 εβδομάδες αγώνα κατέληξε σε μπούμερανγκ και ναρκοθέτησε το κίνημα για χρόνια. Επανάληψη του ίδιου λάθος και σήμερα είναι παντελώς ανεπίτρεπτο.

Σήμερα που βουλιάζουμε στα προβλήματα. Και η κατάσταση έχει τελείως ξεφύγει. Τώρα όσο ποτέ χρειαζόμαστε συνδικαλιστές που και αγωνιστές θα είναι αλλά και σοβαροί. Δε θα λένε άρες μάρες κουκουνάρες. Οι καιροί ου μενετοί.

Πλην όμως δεν τους έχουμε ως φαίνεται. Περιπλεονάζουν τα άλλα δύο είδη, εκείνοι που ξεπουλάνε τον κλάδο αφενός και αφετέρου αυτοί που πετάνε στα σύννεφα και σπέρνουν μπουρμπουλήθρες. Κι αυτό φάνηκε και στη σημερινή έκτακτη γενική "συνέλευση" της Νέας Σμύρνης. Η οποία δεν κατάφερε παρά τα μαγειρέματα την περιπόθητη απαρτία και άρα συνέλευση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Μάζωξη και κουβεντούλα ναι. Όχι όμως συνέλευση.

Συγκεκριμένα από τα 213 μέλη του συλλόγου υπέγραψαν την κατάσταση παρόντων μόλις 39 συνάδελφοι. Κι ας είχε προετοιμάσει το ΔΣ την κατάσταση φροντίζοντας να κάνει μια "τζούφια" πρώτη σύγκληση για την Παρασκευή και τη δεύτερη για σήμερα, ώστε με το 1/5 των μελών να υπάρχει απαρτία. Δηλαδή 20%. Ούτε αυτό όμως δεν επετεύχθη.

Αλλά και στην άτυπη ψηφοφορία και μετά τη μακροσκελή εισήγηση της προέδρου και τις 5 μόλις ομιλίες άλλων μελών μόλις 8 άτομα ψήφισαν την πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες. Όλοι οι άλλοι ψηφίσαμε λευκό. Γιατί δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις για απεργία διαρκείας την παρούσα στιγμή.

Πολύ σοφά μάλιστα τα μέλη επέμεναν να γίνουν κινήσεις προς τους γονείς ώστε να εξασφαλιστεί και η δική τους ενεργητική συμμετοχή και η δημιουργία κοινού μετώπου. Έτσι εγκρίθηκε η αποστολή επιστολής προς τους γονείς.

Πρόταση έγινε από το προεδρείο και για δημιουργία απεργιακής - αγωνιστικής επιτροπής, ελάχιστοι όμως ήμασταν όσοι δηλώσαμε συμμετοχή.

Ας μας γίνει μάθημα αυτό. Πως οι απεργίες δεν μπορούν να αποφασίζονται άνωθεν. Και πως χρειάζεται σκληρή δουλειά για να προετοιμάσεις το κλίμα για μια απεργία διαρκείας. Δεν αρκούν τα μπλα μπλα των συνδικαλιστών και η χαρτούρα, έντυπη ή ηλεκτρονική.

Να ανασκουμπωθούμε λοιπόν. Και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Να αφουγκραστούμε τον κόσμο και να μελετήσουμε με σοφία και σοβαρότητα τον τρόπο που θα τον ξεσηκώσουμε.

Γιατί ναι, πρέπει να ξεσηκωθούμε.

Αλλά με τρόπο που στοιχειωδώς να διασφαλίζεται η προοπτική νίκης.

Αλλιώς δεν έχει νόημα. Και θα λουστούμε ένα ακόμη μπούμερανγκ.

Προσωπική μου αντίληψη είναι ότι ο κατάλληλος τρόπος σήμερα αφενός πρέπει να συσπειρώνει τη βάση του κλάδου πέρα από τους τεχνητούς παραταξιακούς διαχωρισμούς και αφετέρου να αποσκοπεί σε πολιτική ανατροπή. Και μάλιστα με πρόταση υλοποιήσιμη και εφικτή. Όχι λόγια του αέρα.

Χωρίς αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, άσπρη μέρα δε θα δούμε. Να χωρέσει καλά στο μυαλό μας αυτό.

Συνδικαλιστές επομένως που κρυφά ή και φανερά υποστηρίζουν τη σημερινή πολιτική κατάσταση, ή και συνδικαλιστές που στα λόγια την πολεμούν αλλά δεν έχουν εφικτή πολιτική πρόταση να καταθέσουν, δεν οδηγούν τον κλάδο παρά στο ακόμη μεγαλύτερο χάος και στην ολοκληρωτική καταστροφή.