ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ, ΝΙΝΑ, ΔΕ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΑΚΑΒΡΙΕΣ ΙΜΙΤΑΣΙΟΝ ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΕΣ ΣΟΥ!

Το γύρο του διαδικτύου κάνει τούτες τις μέρες - και σε αναμονή της απεργιακής εβδομάδας που αύριο ξεκινά - ένα ακόμη βίντεο από τη γνωστή στο πανελλήνιο Νίνα Γεωργιάδου. Την καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας στην Κάλυμνο και με καταγωγή από το νησί που λατρεύω, την Αστυπάλαια. Τη Νίνα που κατ' επανάληψη τα τελευταία χρόνια μας συγκλόνισε με το λόγο της, είτε τις ζωντανές της ομιλίες


είτε τις επιστολές της, ανεπίδοτες ή μη, όπως για παράδειγμα η επιστολή προς το Διομήδη, κλικ ΕΔΩ, είτε προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τα δάκρυά του, κλικ ΕΔΩ, είτε τον τελευταίο καιρό και με τα βίντεό της.

Σε ένα από αυτά, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, διάλεξε να αποκαλέσει τους άλλους ηλίθιους, αντιγράφοντας το σλόγκαν από το γνωστό βιβλίο του Μπογιόπουλου. Τώρα, και μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης, η Νίνα το προχώρησε πιο πέρα. Τόσο που οι αρχαίοι παππούδες θα μιλούσαν για ύβρη και ξεπέρασμα του μέτρου. Στο βίντεό της βάζει μια νεκροκεφαλή να μιλάει εκ μέρους εκείνων που δε θέλουν να απεργήσουν.


Λέω πως μπορώ να κατανοήσω τους λόγους της επιλογής της. Στην ουσία εκφράζει το γενικευμένο αίσθημα απελπισίας μπρος στην απάθεια του λαού. Ακριβώς όμως γι' αυτό διάλεξα να της απαντήσω. Και να της στείλω κι εγώ μια επιστολή, όπως συνηθίζει να κάνει και εκείνη για όσα την ενοχλούν.

Γιατί προσωπικά δεν ανήκω στους απελπισμένους ή τους βολεμένους στη μιζέρια, ούτε στους φιλήσυχους πολίτες που κάθονται στ' αβγά τους. Και όμως διαφωνώ με την απεργία που αύριο ξεκινά. Παρά τις διαφωνίες μου όμως, εκφρασμένες δημόσια και στη γενική συνέλευση του συλλόγου μου, όπου και τις αποδέχτηκε η συντριπτική πλειοψηφία όσων παραβρέθηκαν, μη εγκρίνοντας την πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες, ισχύει παράλληλα και η δήλωση που έκανα εκεί. Θα απεργήσω. Διαφωνώ, ναι, αλλά αν ο κλάδος μου αποφασίσει απεργία θα πάρω μέρος. Όπως έκανα πάντα όταν η απόφαση ερχόταν από τη βάση του κλάδου και όχι άνωθεν. Επειδή σέβομαι έως αηδίας τη γνώμη της πλειοψηφίας και εμμένω πεισματικά στη δημοκρατία. Την αληθινή και γνήσια και την άμεση. Και στο εκ των κάτω το φως.

Κι αλίμονο αν ασπαστώ τις απόψεις της κ. Νίνας Γεωργιάδου πως περιτριγυρίζομαι από ηλίθιους και ακόμη χειρότερα νεκροζώντανους που δεν έχουν καταλάβει πως είναι πεθαμένοι. Τότε να δέσω μια πέτρα στο λαιμό μου και να πάω να φουντάρω στο Φάληρο, που το έχω και κοντά... Γιατί αν εκεί έχει καταντήσει ο λαός μας, ελπίδα δεν υπάρχει. Εκτός και δεχτούμε την ανάσταση νεκρών και τις γραφικές προσπάθειες του Σικελιανού να επαναφέρει στη ζωή πτώματα.

Αντίθετα το λέω και το δηλώνω πως πιστεύω στο λαό μας. Πιστεύω πως το άδικο έχει κοντά ποδάρια. Και πως το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο.

Πίστη που βασίζεται στην εμπειρία αλλά και στους αληθινούς νεκρούς του κινήματος. Και ειδικά εκείνους που πρόκανα να γνωρίσω προσωπικά. Αντί για τις ιμιτασιόν νεκροκεφαλές, έχω αυτούς τους νεκρούς να ποτίζουν με το αίμα τους το όραμα. Για τον καλύτερο κόσμο.

Έχω το Γεράσιμο το Δεστούνη, το σύντροφο ναυτεργάτη.


με τα μαύρα του γένια που δεν πρόλαβαν να ασπρίσουν. Τον καθοδηγητή μου όσον καιρό ήμουν κι εγώ ναυτεργάτισσα και μέλος τότε της ΚΟΒας ναυτεργατών του ΚΚΕ. Αυτός μου έστελνε ανελλιπώς γράμματα και με συμβούλευε όταν ήμουν στο καράβι, να αποφύγω τις κακοτοπιές και να κρατάω Θερμοπύλες ακόμη κι εκεί που ο καπιταλισμός δείχνει το πιο ωμό και άγριο πρόσωπό του. Και είναι άλλο πράγμα, Νίνα μου, να ζεις σε ένα νησί και να ακούς ιστορίες από τους ναυτικούς, και άλλο να μοιράζεσαι ο ίδιος τη ζωή τους.

Ο Γεράσιμος ο Δεστούνης όμως ήταν ένας άνθρωπος με λεύτερη σκέψη. Τόση που δεν άντεξε τις άνωθεν εντολές των ηγετών του κόμματος. Και αντέδρασε. Όπως δεν είχε αντέξει να βρίσκεται το σωματείο των ναυτών στα χέρια των εγκάθετων των εφοπλιστών και πήρε μια μέρα τα παλικάρια του και πήγαν και τους πέταξαν κυριολεκτικά μέσα από τα γραφεία της ΠΕΝΕΝ. Αρχές της δεκαετίας του 80. Πάταγο είχε κάνει τότε αυτή η υπόθεση. Με καδρόνια εισβάλανε οι αληθινοί ναυτεργάτες και αποκαθήλωσαν τους εργατοπατέρες. Μάθημα ζωής για όλους εμάς που κάναμε τότε τα πρώτα μας βήματα στη ζωή και στο συνδικαλισμό. Πως όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος.

Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές του σωματείου ο Γεράσιμος ψηφίστηκε πανηγυρικά νέος πρόεδρος των ναυτών. Μα τότε ήρθε η ώρα να τα βάλει και με τα άλλα θηρία. Τα κομματικά. Να αντιδράσει στις λάθος επιλογές τους που πήγαιναν τους ναυτεργάτες για φούντο. Αυτό το φούντο που κατάπιε κι εμένα και με έστειλε άνεργη στη στεριά, αναγκάζοντάς με να αλλάξω επάγγελμα. Και από ναυτικός να γίνω δασκάλα.

Ξεχνιέται όμως τέτοιο στραπάτσο; Όταν μια φορά ζεματιστείς και βρεθείς στον καιάδα της ανεργίας, δεν το ξεχνάς ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου. Και δε σου χρειάζεται καν ο λόγος του ποιητή να τα κρατείς πάντα ανοιχτά και άγρυπνα. Γιατί υπερτερεί το βίωμα. Και περισσεύουν οι διδαχές και οι νουθεσίες από όπου και αν προέρχονται.

Ο Γεράσιμος λοιπόν βρέθηκε θέλοντας και μη σε μια τρομακτική δίνη. Διαφωνών με την ηγεσία του κόμματος. Και τον έφαγε η μαρμάγκα. Κυριολεκτικά. Σαν κεραυνός ξέσπασε στα κεφάλια μας η είδηση πως προσβλήθηκε από καρκίνο καλπάζουσας μορφής. Ίσα που πρόλαβα να τον δω μια φορά στο νοσοκομείο. Αγνώριστο από την αρρώστια στο σώμα αλλά με την ίδια λεβέντικη ψυχή πάντα. Κι έπειτα έφυγε για πάντα. Αφήνοντάς μας παρακαταθήκη το παράδειγμά του. Την πράξη και όχι τα μπλα μπλα. Να μην αγοράζουμε έτοιμη σκέψη. Να έχουμε νου και γνώση και να αποφασίζουμε για τη ζωή μας εμείς οι ίδιοι. Αλλά και την οργή από τον άδικο θάνατό του. Υπογραμμένη από την απόφαση ζωής να μην αφήσουμε να μας φάνε κι εμάς τα θηρία. Όποιας λογής.

Δε θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλες νεκροθάφτες που λέει και το τραγούδι. Δε θα μας λιώσετε και δε μας μετατρέψετε σε νεκροκεφαλές. Το κακό το ξορκίσαμε άπαξ δια παντός τη μέρα που ξεψύχησε ο Γεράσιμος. Ένας αυτός για χιλιάδες άλλους. Στο δικό του ιδιότυπο Γολγοθά να αίρει τις αμαρτίες του κόσμου.

Να γιατί και δε βολεύομαι εύκολα πουθενά. Γιατί αντιδρώ ακόμη και σε εκείνους που μου παριστάνουν το σύντροφο και το συναγωνιστή. Γιατί γνώρισα ένα Γεράσιμο. Και έμαθα από εκείνον να φυλάω τα νώτα μου ακόμη και από τους "δικούς" μας.

Κυρίως όμως διδάχτηκα στο πλευρό του πως η μόνη αληθινή φωνή είναι του ίδιου του εργάτη. Του ίδιου του καταπιεσμένου και του αδικημένου. Έμαθα να ακούω τη φωνή του. Να σέβομαι τη στάση που κρατάει. Ακόμη και όταν διαφωνώ. Ακόμη και τότε προσπαθώ να τον καταλάβω, να εξηγήσω τους λόγους. Δεν του συμπεριφέρομαι λες και είναι εκείνος ο ανόητος κι εγώ η σοφή.

Ωραίος και χαρισματικός ο λόγος σου, Νίνα μου. Μα για να έχει και ουσία και αποτέλεσμα, μάθε και να ακούς. Όχι μόνο να παίρνεις φόρα και να λες τα δικά σου. Να αφουγκράζεσαι τις καρδιές των ανθρώπων.

Δεν είναι ηλίθιοι. Και πολύ περισσότερο δεν είναι νεκροί. Όσο και αν έχει αγριέψει η μόδα της αυτοκτονίας.

Απελπισμένοι είναι. Δεν ξέρουν από πού να πιαστούν. Γιατί γύρω όλα έχουν καταρρεύσει και κανείς δεν τους δίνει ελπίδα.

Έχεις το χάρισμα του λόγου. Μην το σπαταλάς σε λάθος κατεύθυνση.

Αξιοποίησε τη δύναμή σου για να τους δείξεις το δρόμο προς τη ζωή και τον αγώνα.

Μην τους θάβεις πριν την ώρα τους. Κι όταν περισσεύουν γύρω μας οι νεκροθάφτες.

Και θα σου θυμίσω και τούτο. Μιας και σου αρέσουν τα λόγια των ποιητών. Η εμορφιά θα σώσει τον κόσμο. Έτσι είπε ο μεγάλος Ντοστογιέβσκι. Και όχι οι νεκροκεφαλές. Και μάλιστα οι ιμιτασιόν.

Έχουμε, Νίνα, αληθινούς νεκρούς. Δε μας χρειάζονται οι ψεύτικοι δικοί σου.

Δεν είναι μόνο ο Γεράσιμος. Είναι και ο Γιώργος ο Ζαρέντης. Και δες τι σημαίνει πραγματικά νεκρός:


Ναυτεργάτης και αυτός. Και φίλος και σύντροφος. Που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας. Και ήμουν εκεί όταν τα άλλα συντρόφια, ο Γεράσιμος ένας από αυτούς, τον κουβάλησαν νεκρό στην πόρτα του υπουργού. Ο Γιώργης ο Ζαρέντης. Που μαζί βαδίσαμε τους δρόμους του αγώνα ως άνεργοι ναυτικοί. Μέλη της συντονιστικής επιτροπής ανέργων. Και ήμασταν μαζί ακόμη και το τελευταίο απόγευμα της ζωής του. Για να τον δω το άλλο μεσημέρι να κείτεται με τα μάτια ανοιχτά στα πόδια μου...

Καταλαβαίνεις, λοιπόν; Πόσο άχρηστες αλλά και υβριστικές είναι οι νεκροκεφαλές σου;

Μας είπες ηλίθιους και δε μίλησα. Μα τώρα ξεπέρασες το μέτρο.

Ο λαός μας δεν είναι νεκρός. Και τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις.

Γιατί εκεί που πάει να σβήσει, ξέρει τον τρόπο το μοναδικό να πετιέται αποξαρχής!!!


__________________________

Σχετικά άρθρα:

http://kapetanisses.blogspot.gr/2007/08/blog-post_74.html Γιώργος Ζαρέντης

http://kapetanisses.blogspot.gr/2010/12/blog-post_02.html Βαρέθηκα, σου λέω, να βγαίνω από τους αγώνες με το κεφάλι ψηλά... (Γεράσιμος Δεστούνης)