ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΕΛΛΕΙΨΕΙ ΕΝΙΑΙΟΥ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟΥ

Συνάδελφε,

Στα 36 χρόνια που είμαι δασκάλα είναι η πρώτη φορά που καλούμαι σε τακτική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών εκτός ωρών εργασίας και ημέρα Κυριακή. Συνέλευση που γίνεται με καθυστέρηση ενός και πλέον χρόνου. Πρωτοφανές και αυτό. Να ακυρώνονται βασικές καταστατικές αρχές με το πρόσχημα της πανδημίας και στην ουσία να ξεθεμελιώνεται το συνδικαλιστικό κίνημα έτσι όπως το γνωρίζαμε ως τώρα.

Άλλο τόσο είναι η πρώτη φορά που στα σχολεία μας έχει μπει μπροστά η διαδικασία της Αξιολόγησης. Κι ας την έχει καταδικάσει απερίφραστα η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών.

Την ίδια ώρα η κοινωνία ολόκληρη στενάζει μέσα στο απίστευτο σκηνικό της πανδημίας και των τραγικών λαθών στην αντιμετώπισή της. Εκατόμβες και πάλι νεκρών καθημερινά. Ξέχειλες οι εντατικές. Παρά τις υποσχέσεις για το εμβόλιο. Η οικονομία; Σε κατάρρευση. Η ανεργία στα ύψη. Μαζί με την εκτίναξη των τιμών.

Κι αν ο κορωνοϊός πλήττει ολόκληρη την ανθρωπότητα, στη χώρα μας η κρίση κρατά εδώ και χρόνια. Ξεκίνησε με μνημόνια και ΔΝΤ από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συνεχίστηκε με capital controls και Ευρωπαίους από ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η πρώτη φορά Αριστερά δε δίστασε να ξεπουλήσει ως και το πρώτο λιμάνι της χώρας στους Κινέζους της Cosco.

Ήταν αναμενόμενα και τα πρόσφατα πλήγματα που δεχτήκαμε από το άλλο τεράστιο πρόβλημα του πλανήτη, την κλιματική αλλαγή. Μας βρήκε παντελώς ανοχύρωτους και αυτός ο εχθρός. Μας κατάκαψε, μας έπνιξε και μας βούλιαξε στις λάσπες εγκληματικών επιλογών και παραλείψεων.

Όσο για την εκπαίδευση; Που θα μπορούσε να αποτελέσει την ελπίδα μας; Ξέρουμε εμείς καλύτερα από τον καθένα τις τραγικές συνέπειες και από τα μνημόνια και από το lock down. Όπως γνωρίζουμε ότι ολομόναχοι και αβοήθητοι από το κράτος κρατήσαμε ζωντανή την εκπαιδευτική διαδικασία έστω και εξ αποστάσεως. Με τεράστια κενά σε προσωπικό, με την αδιοριστία να ταλανίζει χιλιάδες εκπαιδευτικούς, μισθούς πείνας, υγειονομική περίθαλψη σχεδόν ανύπαρκτη και το θέμα της σύνταξης να έχει γίνει βάσανο μεγάλο.

Όλα αυτά με ανάγκασαν παρά την ηλικία μου, ή και ακριβώς γι’ αυτήν, να αποφασίσω για μια ακόμη φορά να πάρω μέρος ενεργά στα συνδικαλιστικά δρώμενα. Το ένιωσα χρέος και βαθιά επιθυμία να αντισταθώ σε όσα μας διαλύουν τη ζωή. Και χωρίς να παραβλέπω πως ο συνδικαλισμός στέκεται εδώ και χρόνια ανήμπορος να αντιδράσει στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε.

Το «γιατί» είναι κοινό μυστικό. Η παραταξιοποίηση, και μάλιστα η κομματικά εξαρτημένη, αποσάρθρωσε το μεγάλο όπλο του συνδικαλισμού, την ενότητα των εργαζομένων. Και μετέτρεψε τα συνδικάτα σε υποχείρια των πολιτικών. Η μεγάλη μάζα των συνδικαλιστών μας εκτελεί εντολές κομμάτων. Κι αν κάποιος τολμήσει να σηκώσει μπαϊράκι, τον στέλνουν σπίτι του.

Αυτόν τον σκόπελο συνάντησα κι εγώ μόλις αποφάσισα να επιστρέψω στην ενεργή συνδικαλιστική δράση. Ο πρώτος συνάδελφος που απευθύνθηκα και του πρότεινα να φτιάξουμε ένα ψηφοδέλτιο με τίτλο «ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ», που χωρίς κομματικές ταμπέλες θα αγκαλιάζει όλους τους συναδέλφους, είπε στην αρχή το «ναι», όμως λίγο πριν τις εκλογές το πήρε πίσω γιατί δεχόταν, λέει, πιέσεις από την κομματική παράταξη…

Προσπάθησα με έναν ακόμη. Από την αντίθετη πλευρά. Κι ενώ καλά καθίσαμε και τα λέγαμε, μου ξεκαθάρισε πως για να συνεργαστούμε θα πρέπει να λέω πάντα «ναι» σε όσα προτείνει το κόμμα του! Εννοείται πως δε δέχτηκα.

Λίγο έλειψε να μην κατεβώ υποψήφια. Τέτοια απογοήτευση ένιωσα. Κάτι όμως μέσα μου συνέχισε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται. Ίσως εκείνα τα λόγια για το ατομικό μας χρέος από την Ασκητική του Καζαντζάκη: «Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»

Χωρίς κανένα ίχνος εγωισμού. Μόνο από ευθύνη. Κι αγανάκτηση.

Και με τη διάθεση να παλέψω όχι μόνο για τα προβλήματα του κλάδου και της εκπαίδευσης. Αλλά και για όσα ταλανίζουν την πατρίδα μας. Κι όσα πληγώνουν την πορεία του ανθρώπου πάνω στη Γη.

Ξεκινώντας από τον αγώνα για ένα καλύτερο συνδικαλιστικό κίνημα. Χωρίς κομματικές παρεμβάσεις και δίχως παρατάξεις. Με ενότητα και με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Που να χωρά όλους τους συναδέλφους χωρίς διακρίσεις και μάλιστα κομματικές.

Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα κάποια στιγμή να βρούμε τη δύναμη και να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.

Σ΄ αυτή τη βάση ζητώ την ψήφο σας. Ως ανεξάρτητη υποψήφια για το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Νέας Σμύρνης. Και ελλείψει ενιαίου ψηφοδελτίου.

Στοχεύοντας σε αγώνες για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ενότητα της βάσης του κλάδου.