Αγαπητέ μου σύλλογε, με άφησες πάλι στο δρόμο...

Πολυτεχνείο σήμερα. Και σε λίγο, σε λίγα λεπτά, αρχίζουν οι συγκεντρώσεις στη μικρή μας πόλη. Στην Ηγουμενίτσα.

Κι εμείς, οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας, για μια ακόμη φορά είμαστε χωρίς το πανό του συλλόγου μας. Χωρίς τη δική μας αυτόνομη παρουσία.

Ζητήσαμε και ξαναζητήσαμε να ορίσει ο σύλλογος εκπαιδευτικών ΠΕ Θεσπρωτίας τόπο συγκέντρωσης. Ζητήσαμε να συνεργαστεί με την ΕΛΜΕ, τους φοιτητές και τους άλλους φορείς της πόλης για μια κοινή εκδήλωση σήμερα. Μια συγκέντρωση όχι μόνο τιμής στους ήρωες αλλά και συνέχειας των δικών τους αγώνων. Και απάντηση καμιά...

Ούτε μία ανακοίνωση στα σχολεία για τη σημερινή μέρα.

Και μόνο την ώρα της κατάθεσης λουλουδιών από τους μαθητές των δημοτικών της Ηγουμενίτσας, εμφανίστηκε ένα πανό του Συλλόγου:


Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης. Αντιστεκόμαστε...

Μάλιστα. Πώς αντιστεκόμαστε; Με την ολιγόλεπτη παρουσία στη Ηρώο της Ηγουμενίτσας; Για όσους τυχερούς εργάζονται στην πόλη; Τα άλλα μέλη του συλλόγου;

Και η πορεία; Η πορεία για το Πολυτεχνείο που αρχίζει σε λίγο; Για άλλους από την πλατεία Δημαρχείου. Για άλλους από τον ΟΤΕ.


Εμείς πού ακριβώς πρέπει να πάμε; Σε ποια από τις δυο συγκεντρώσεις;

Ναι, ξέρω την απάντηση του προέδρου μας. Όταν τον στριμώξαμε στη συνέλευση και άρχισε να κλαίγεται πως ποτέ άλλη φορά δεν ακούστηκε τόσες φορές το όνομα ενός συνδικαλιστή στη συνέλευση. Και μας πέταξε ως κατηγορία ακόμη και που αποκτήσαμε βήμα στο διαδίκτυο!!! Ακόμη κι αυτό τον ενοχλεί. Που οι εκπαιδευτικοί μπορούν στο φόρουμ αυτό να ενημερώνονται. Αλλά και να παίρνουν μέρος. Να δημοσιεύουν και οι ίδιοι.

Η απάντηση λοιπόν ήταν πως θα περιμένει το Εργατικό Κέντρο να αποφασίσει!!! Λες και οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στη ΓΣΕΕ!!!

Διπλωματική απάντηση αφού στην προηγούμενη συγκέντρωση, στην απεργία στις 19 Οκτώβρη, απαίτησε να πάμε στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και του βγήκε μπούμερανγκ. Τώρα λοιπόν κρύφτηκε πίσω από το εργατικό κέντρο. Ξέροντας πως ελέγχεται εκεί η κατάσταση και πως θα συμπέσει η απόφαση με την απόφαση του ΠΑΜΕ...

Και καλά όλα αυτά. Να το δεχτώ πως αυτή είναι η θέση της πλειοψηφίας και ο σύλλογος καλεί να πάμε στο ΠΑΜΕ. Αλλά ούτε αυτό δεν έγινε. Καμία πρόσκληση από το Σύλλογο, καμία ανακοίνωση... Μόνο εκείνο το πανό το πρωί. Για λίγα λεπτά στην άκρη του δρόμου. Να μείνουμε λέει στο δρόμο του Νοέμβρη.

Ε, λοιπόν. Ο δικός μου δρόμος, ο δρόμος του Νοέμβρη, με καλεί απόψε να πάω εκεί που θα είναι οι φοιτητές της πόλης και οι συνάδελφοί μου της δευτεροβάθμιας. Έφυγαααααα!