ΑΓΑΠΕΣ ΜΕ ΟΥΡΑ

Με βλέπει να κατευθύνομαι στην αυλόπορτα. Και τρέχει πρώτη εκείνη. Και ξαπλώνεται στο τσιμεντάκι.

- Θα με πατήσεις; Τι θα κάνεις;

αυτό μου λέει με τη μόνη γλώσσα που διαθέτει, τη γλώσσα του σώματος...

Και μου τα έλεγε μια παλιά φίλη για τη δική της γάτα, πως της κάνει τέτοια νούμερα, και τα θεωρούσα υπερβολές. Ήταν που μέχρι τώρα δεν είχα πετύχει κι εγώ τέτοια γάτα. Σαν τη Μπουμπού της φιλενάδας μου και σαν τη δική μου τη Σοράγια...

Με βλέπει να ξεκλειδώνω και πετάγεται και κοιτάει. Δεν μπορεί να το πιστέψει ότι φεύγω. Αχ, μικρή μου γατούλα, πόσα απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο. Είσαι τυχερή που δεν ξέρεις. Και πόσοι φεύγουν έτσι ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις...

Ώσπου να ξεκλειδώσω έχει πάει από την άλλη μεριά. Με το έτσι θέλω να με κρατήσει εκεί. Να μη φύγω. Οι φωτογραφίες είναι αδύνατον να δείξουν τι πραγματικά έγινε. Μα σας ορκίζομαι πως έκανε ό,τι περνούσε από το πόδι της για να με κρατήσει εκεί!!!

Ακόμη μια απόπειρα. Σηκώνεται όρθια στην καγκελόπορτα! Μωρέ πώς δε μου άρπαξε τα κλειδιά από τα χέρια. Να εγκλωβιστώ μέσα στο σπίτι...

Με βλέπει να καθυστερώ φωτογραφίζοντας και θαρρεί πως κέρδισε. Τρέχει στην άλλη άκρη της αυλόπορτας και ξανά όρθια η κυρία! Πανηγυρίζει! Αλλά άδικα των αδίκων...

Παίρνει χαμπάρι ότι έχω ήδη βγάλει το λουκέτο και ανοίγω την πόρτα. Οι πανηγυρισμοί σταματάνε και κοιτάει με απορία τι στο διάολο έχει εκεί έξω πιο σημαντικό από εκείνη που με κάνει να την εγκαταλείπω...

Βγαίνει κι εκείνη μαζί μου από την πόρτα. Κι όσο εγώ κλειδώνω πίσω μου, σκαρφαλώνει στο τοιχάκι και γουρλώνει τα μάτια. Δεν μπορεί να το χωνέψει ότι τελικά φεύγω. Εγώ να δεις, Σοράγια μου, πόσα δεν μπορώ να χωνέψω. Και έχω ταράξει τελευταία τα χαπάκια για το στομάχι. Για όλα τα αχώνευτα που συμβαίνουν...

Μετά βάζει το κεφάλι κάτω. Και μου λες μετά ότι οι γάτες δεν καταλαβαίνουν και δεν αισθάνονται. Εξ ιδίων κρίνεις θαρρώ...

Φεύγω. Κλείδωσα και φορτωμένη - βιβλία από τη βιβλιοθήκη του πατέρα, τι άλλο; - φεύγω επιτέλους.

Η Σοράγια; Τη βλέπετε! Μπλέκεται στα πόδια μου!

- Βρε συ, θα σε πατήσω! της λέω...

Πουθενά αυτή. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Και η αποθέωση! Γυρνάει και αρχίζει να τρίβεται στα παπούτσια μου. Εγώ να θέλω να περπατήσω κι αυτή το χαβά της!!!

- Τι καταλαβαίνεις; Να σε πάρω στην Ηγουμενίτσα; Είσαι καλά εδώ, καημενούλα μου, και δεν το ξέρεις...

Δεν προλαβαίνω να το πω, για την Ηγουμενίτσα, και ξαπλάρει κάτω πανευτυχής! Βέβαιη πως θα την πάρω αγκαλιά!!! Αμ δε. Τις γάτες τις αγαπώ πάντα εξ αποστάσεως. Γάτα κι εγώ. Μ' αρέσει η ανεξαρτησία μου. Τώρα πώς βγήκε έτσι αυτή η Σοράγια; θα σας γελάσω. Μα εδώ που τα λέμε αυτή δεν είναι γάτα. Πριγκίπισσα είναι. Και έχει μάθει να περνάνε τα καπρίτσια της και να γίνεται το δικό της. Κι όλοι τριγύρω να της δίνουν αγκαλίτσες και φιλάκια...

Πόνεσε σου λέω η ψυχή μου. Καμιά άλλη γάτα ως τα σήμερα δεν μου είχε κάνει τέτοια τερτίπια και μάλιστα την ώρα της αναχώρησης.

Για μια ακόμη φορά πέφτει έξω στις προβλέψεις. Σηκώνεται. Μπαίνει και πάλι μπροστά στα πόδια μου και εκεί που λέω ότι δεν πρόκειται να με αφήσει να φτάσω στο αμάξι...

πάει στην άκρη και στέκεται και με κοιτάει που φεύγω...

Κατόπιν καμπουριάζει και μαζεύεται. Όπως μαζευόμαστε κι εμείς και γινόμαστε κουβάρι στο μεγάλο πόνο. Και βάζει κυριολεκτικά την ουρά στα σκέλια...

Έτσι αποκαρδιωμένη με ακολουθεί ως το αυτοκίνητο. Ανοίγω την πόρτα του οδηγού και μέχρι να βάλω πίσω το μπουφάν και την τσάντα η Σοράγια κάνει προσπάθεια να μπει μέσα!

- Έξω, φωνάζω.

Αυτό μου έλειπε τώρα. Να τρυπώσει αδέσποτη γάτα μέσα στο αμάξι να κυνηγάω τους ψύλλους.

Με ακούει και τρέχει να τρυπώσει κάτω από το αμάξι. Έλεος πιααααα!

Βάζω μπρος και παραφυλάω. Επιτέλους. Τρέχει πιο πέρα. Κι εγώ, ελεύθερη πια από τόση καταπίεση, αναχωρώ. Για να γυρίσω στην άλλη καταπίεση... που ούτε γατίσια είναι ούτε και καταπίεση αγάπης...