Κάποτε το σχολείο κόντεψε να γίνει δημοκρατικό...

Η δημοκρατία, έλεγε ο δάσκαλός μου, ο Δημήτρης Λιαντίνης, είναι το τέλειο πολίτευμα που έσωσε να φτιάξει ο άνθρωπος. Αλλά:

Ο Σόλων. Έφτιαξε τη δημοκρατία. Ένα πολίτευμα που το κυνηγάνε δυόμισι χιλιετίες οι άνθρωποι σαν τη «ράρα άβις», σαν το σπάνιο πτηνό, και δεν μπορούν να το πιάσουν. Αυτό το τέλειο πολίτευμα, που εφαρμόστηκε για δυόμισι μόνο γενεές στην αρχαία Αθήνα, μαζί με τον Κλεισθένη βέβαια…

Δ. Λιαντίνης, Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου

Κι από το Λιαντίνη μάθαμε και για τις άλλες ... δημοκρατίες, του Περικλή, την αμερικάνικη και άσε πια τη σημερινή τη δική μας.

Κάποτε και το σχολείο κόντεψε να γίνει δημοκρατικό.

Ήταν τότε που η χώρα ηδονιζόταν από άκρη σε άκρη ν' ακούει το μέγα λαοπλάνο και το ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Τώρα; Σαν τη χήρα στο κρεβάτι διαμαρτύρεται που όντως έφτασε ο ΛΑΟΣ στην εξουσία. Ποιος ΛΑΟΣ όμως...

Χάσανε οι λέξεις την ουσία τους. Και τη σημασία τους. Ήταν ο Κίσινγκερ αυτός που πρώτος το διέταξε. Να μας στερήσουν τη γλώσσα μας:

"Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθή να συμμορφωθή. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας."

Φυσικά τα τσογλανάκια, τα αμερικανάκια, κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν πως ουδέποτε είπε ο Κίσινγκερ τέτοια πράγματα για εμάς τους Έλληνες! Εμείς ανήκουμε στη Δύση. Και είναι φιλαράκια μας οι Αμερικάνοι. Ουδεπόποτε θα έλεγαν τέτοια πράγματα σε βάρος μας.

Σωστά. Αυτά τα πράγματα δεν τα λένε. Τα κάνουν!

Και πού; Πού μπορείς να πλήξεις ανεπανόρθωτα τη γλώσσα ενός λαού; Πού αλλού εκτός από το σχολείο;

Πρώτα λοιπόν θα πλήξεις το σχολείο. Με χίλιους τρόπους. Θα το διαλύσεις έτσι που σχολείο να μην είναι πια. Και ο δάσκαλος μια θλιβερή καρικατούρα που πρώτος αυτός δε θα ξέρει σχολείο τι είναι. Ώσπου να φτάσει να συγχέει τα σχολεία με τα σχόλια. Κι αντί να δίνει τη μάχη στο μετερίζι του, θα τη δίνει στο face book βρίζοντας το σύστημα σαν εκείνο τον παλιό που έβρισε έλεγε και ξεφτέλισε τον αγά της Παραμυθιάς. Μόνο που είχε πλέον σκαπετήσει τη σκάλα της Παραμυθιάς. Κι ο αγάς ούτε που τον άκουγε ούτε που τον έβλεπε τον τάχα μου επαναστάτη Γκιαούρη. Έτσι ακριβώς κι εμείς σήμερα. Θαρρούμε επανάσταση και πως κάνουμε το χρέος μας λέγοντας στα ιντερνέτια τον πόνο μας. Και κάνοντας τον ψόφιο κοριό μέσα στο σχολείο.

Αρχές του '80 όμως αυτό το ίδιο σχολείο λίγο έλειψε να γίνει δημοκρατικό. Κατάφερε τότε ο κλάδος να δει το όνειρο δεκαετιών να υλοποιείται. Να φεύγουν οι επιθεωρητές. Μόνο που ήταν ήδη στην εξουσία οι πρασινοφρουροί. Και δεν ξήλωσε ο λαός τους επιθεωρητές, ούτε οι δάσκαλοι. Οι πρασινοφρουροί τούς καρατόμησαν. Συνεχίζοντας το αρχαίο παιγνίδι με τους Βένετους. Κι όχι για να φέρουν τη δημοκρατία στο σχολείο. Μα για να το αλώσουν οι ίδιοι. Να το εξουσιάζουν και να το κάνουν του χεριού τους.

Τότε λοιπόν και μας προέκυψε ο νέος θεσμός. Ο Σχολικός Σύμβουλος. Και συμπληρώθηκε το διοικητικό κενό με τους Προϊσταμένους των γραφείων και των διευθύνσεων.

Η αξιολόγηση αποτάχθηκε με βδελυγμία και οι βαθμοί των μαθητών μπήκαν στο ντουλάπι της ιστορίας.

Τότε ανδρώθηκε και ο Σύλλογος Διδασκόντων. Και έμαθε πως έχει δικαιώματα. Όργανο διοίκησης του σχολείου και αυτός. Να αποφασίζει δημοκρατικά για όλα τα καθέκαστα της σχολικής μονάδας. Βεβαίως εντός του πλαισίου του νόμου. Μην το παραξεφτιλίσουμε με τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Επιμελώς λοιπόν απλώθηκε ως τις εσχατιές της χώρας το νέο πέπλο το αραχνοΰφαντο. Μόνο που ξέχασαν να μας πουν ότι δεν ήτανε νυφιάτικο αλλά ταφήιον φάρος, σαν εκείνο του γερο - Λαέρτη που έπλεκε τη μέρα και ξήλωνε τις νύχτες η κυρά του Οδυσσέα. Κι άρχισε ύπουλα που λες η αποδόμηση. Με κινήσεις αργές αλλά μεθοδικές και στοχευμένες. Ένα ένα τράβαγαν τα νήματα. Κι εμείς, στη ραστώνη μας βυθισμένοι, καμαρώναμε την ωραία νταντέλα! Τόσο βυθισμένοι στις ψευδαισθήσεις μας που ακόμη και σήμερα, με το "βασιλιά" τελείως γυμνό, να αποθαυμάζουμε τα καινούρια του ρούχα!

Ένας μόνο ξέφυγε του συστήματος. Ο Δημήτρης Λιαντίνης. Έβαλε τις νάρκες του στο Μαράσλειο, τις φύτεψε στα ναρκωμένα μυαλά μας, και αποχώρησε. Μη ο Λιαντίνης κι εμείς στο μεγάλο ύπνο θα ροχαλίζαμε ακόμη... Και όμοια με πολλούς άλλους θα σαχλαμαρίζαμε εν διαδικτύω. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Αμ δε.

Και ξεκινώ από τα ΚΕΔΔΥ. Που περιμένανε να φύγω, έτσι έμαθα, για να τα επικαλεστούν. Τάχα μου και καλά πως σήμερα έχουμε τα ΚΕΔΔΥ να μας λύνουν τα προβλήματα. Τα μέχρι πρότινος ΚΔΑΥ. Τα μονίμως ελλειμματικά στη σύνθεση και προβληματικά τα ίδια στη λειτουργία τους.

Ερώτηση πρώτη: Πόσος καιρός χρειάζεται να περιμένει ένας γονιός μέχρι να εξεταστεί το παιδί του από το ΚΕΔΔΥ;

Ερώτηση δεύτερη: Πότε ακριβώς απέκτησε προϊστάμενο το δικό μας ΚΕΔΔΥ;

Ερώτηση τρίτη: Έχει όλες τις ειδικότητες στο προσωπικό του; Όσες τουλάχιστον προβλέπει ο νόμος;

Ερώτηση τέταρτη και πλέον σημαντική: Τι κατάληξη έχουν οι γραπτοί απολογισμοί των εκπαιδευτικών που ζητάνε παρέμβαση του ΚΕΔΔΥ;

Το ρώτησα και προχτές αυτό, το τελευταίο. Και το υπογράμμισα. Πως άδικα των αδίκων γράφουμε απολογισμούς εκπαιδευτικού έργου. Καταχωνιάζονται στα συρτάρια ή και παίρνουν κατ' ευθείαν το δρόμο για τον κάλαθο των αχρήστων. Να συναντήσουν στην αρχή της επόμενης χρονιάς τους προγραμματισμούς μας.

Μη μου λες λοιπόν εμένα για το ΚΕΔΔΥ. Και πολύ καλά έκανες που περίμενες να φύγω για να το πεις. Στους άλλους τους ανίδεους. Κι έλα όποτε θες να μιλήσουμε για το πραγματικό μας πρόβλημα. Για τη δημοκρατία στο σχολείο. Και για το διακοσμητικό και περιθωριοποιημένο ρόλο του δασκάλου σήμερα.

Ας ερχόσουν έστω για καφέ μαζί μας προχτές. Να ακούσεις τη διαπίστωση των συναδέλφων. Πως τα προβλήματα είναι προβλήματα γιατί οι παραπάνω δε θέλουν να τα λύσουν. Να σέρνονται θέλουν και να μεγαλώνουν και να ταλανίζουν το σχολείο. Να έχει ο δάσκαλος να ασχολείται με αυτά και να μην προλαβαίνει να ασχοληθεί με τίποτε άλλο.

Θα επανέλθω. Πιο αναλυτικά. Προς το παρόν καλό ξημέρωμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά...