Εφιάλτης τους οι εκλογές και η ετυμηγορία του λαού

Θέλουν μα δεν μπορούν να το κρύψουν ότι τρέμουν την ώρα που ο λαός θα πάει στις κάλπες. Και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να γίνουν οι εκλογές στις 19 Φλεβάρη. Ούτε και ανασχηματισμός βεβαίως. Πως όλα καλά είναι στη χώρα κι ακόμη καλύτερα οι ίδιοι στις καρέκλες τους.

Γιατί ξέρουν. Δεν είναι βλάκες. Πως ο λαός θα τους στείλει στα σπίτια τους. Να μαζεύουν βρούβες.

Γιατί και ο λαός βλάκας δεν είναι. Και κουράστηκαν οι γυναικούλες να μαζεύουν σάπια μήλα στις λαϊκές.

Και όλων μας περισσεύει η αγανάκτηση με όσα έχουμε υποστεί τα τελευταία δύο χρόνια και κάτι ψιλά. Από τη μέρα δηλαδή που ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος κέρδισε τις εκλογές. Και είδαμε να συμβαίνουν όσα ούτε στο χειρότερο εφιάλτη μας δε χώραγαν.

Κι άσε να λένε παραμύθια πως τους έφταιξε το χάος της Δεξιάς. Γιατί οι ίδιοι παραδέχονται πως ό,τι παρέλαβαν κατάφεραν να το κάνουν πολύ χειρότερο. Και γιατί πριν από το χάος της Δεξιάς και πάλι ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε τον τόπο. Κι ήταν αυτό, το ΠΑΣΟΚ, που υπέγραψε το Μάαστριχτ, αυτό που μας έβαλε στην ΟΝΕ, αυτό που κατασπατάλησε χρήματα για έργα που δε σήκωνε η οικονομία της χώρας και για φιέστες Ολυμπιάδας στου κασίδη το κεφάλι.

Είναι έπειτα και οι κολαούζοι τους. Και των μεν και των δε. Που εκμεταλλευόμενοι τις κομματικές φιλίες βολεύτηκαν σε καρεκλίτσες και συνεχίζουν να παίρνουν παχυλούς μισθούς και επιδόματα.

Έχουμε λέω μάτια και βλέπουμε όλους τους φελλούς που κατάφεραν μόνο λόγω κομματικής ταυτότητας να αναρριχηθούν σε αξιώματα. Κι ας μην ξέρουν να μοιράσουν σε δυο γαϊδούρια άχυρο.

Μέχρι πότε θαρρούν θα ανεχόμαστε να μας ρουφούν το αίμα;

Μέχρι πότε εμείς θα δουλεύουμε αντί πινακίου φακής κι εκείνοι θα καπνίζουν ναργιλέδες;

Ρωτάω σήμερα ένα νέο παιδί που δεύτερη χρονιά δουλεύει σε σχολείο. Μένει Γιάννενα, την προσέλαβαν Ηγουμενίτσα. Κάθε πρωί στις 6.30 παίρνει το λεωφορείο από Γιάννενα. Και κάθε μεσημέρι, στις 14.30 ξεκινάει από Ηγουμενίτσα το δρόμο της επιστροφής. Με την καρτούλα που της έβγαλαν τα ΚΤΕΛ της κοστίζει 12 ευρώ όλο αυτό το πέρα δώθε. Επί 5 μέρες τη βδομάδα, 60 ευρώ. Επί 4 βδομάδες ο μήνας 240 ευρώ.

Και ο μισθός; Τι παίρνει σήμερα ένας νέος συνάδελφος;


Κάνε τώρα την αφαίρεση. Τι μένει; 600 ευρώ! Μ' αυτά πρέπει να πληρώσει σπίτι, νερό, ρεύμα, θέρμανση, φαγητό, ρούχα, φάρμακα και φυσικά βιβλία και άλλα σχετικά με τη δουλειά του.

Ποιος ηλίθιος πιστεύει ότι φτάνουν;

Και πόσο ηλίθιος είναι κάποιος να πιστεύει ότι αυτά τα νέα παιδιά μπορεί να ψηφίσουν εκείνους που τα καταδίκασαν να εργάζονται σαν σκλάβοι;

Ειδικά αν προσθέσουμε εδώ ότι οι νέοι συνάδελφοι εργάζονται με το καθεστώς του κάθε καλοκαίρι άνεργος. Και κάθε φθινόπωρο αγωνία να τους προσλάβουν. Και χωρίς να ξέρουν πού θα τους προσλάβουν. Τη μια χρονιά Θεσπρωτία; Την άλλη Αιτωλοακαρνανία. Μπορεί και Πελοπόννησο. Μπορεί και νησιά. Όπου τους χρειάζεται η πατρίδα.

Ποιος είναι η πατρίδα; Δεν είναι ο λαός; Κι αν χρειάζεται η πατρίδα, ο λαός; Δεν έχει ανάγκες;

Πήγα σήμερα να γεμίζω ρεζερβουάρ. 62 ευρώ. Μετά στο σούπερ μάρκετ. Ζυμαρικά, πατάτες, κρεμμύδια, λίγες ελιές, τυρί, τα συνηθισμένα δηλαδή. 99 ευρώ. Κι ας έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να μειώσω το κόστος. Μια ώρα μπροστά στα μακαρόνια να βρω τα πιο φτηνά. Τυράκι και ελίτσες με το σταγονόμετρο.

Και ρωτώ. Ποιος είναι τόσο ηλίθιος που να πιστέψει πως με κατάντησε μετά από 26 χρόνια εργασίας να μετράω τις δεκάρες κι εγώ θα πάω να τον ψηφίσω;

Τρέμουν την ώρα των εκλογών. Την ώρα που θα τους επιστρέψουμε την οργή μας και την αγανάκτησή μας μέσα σε φακελάκι. Και προσπαθούν να τις απομακρύνουν. Πόσο; Για όσο. Η ελπίδα τους πεθαίνει τελευταία. Κι ως τότε μπορεί να έχει πεθάνει από την ανέχεια και κανένας ψηφοφόρος. Ή και από το κρύο του χειμώνα. Ή και από την αρρώστια που πια δεν περνάει εύκολα την πόρτα του γιατρού και γιατροπορεύεται μονάχη της.

Μα όσοι μείνουνε, είναι τόσο ηλίθιοι εκείνοι που προσπαθούν να απομακρύνουν τις εκλογές που να μην ξέρουν ότι και με τα δύο χέρια θα τους φασκελώσουν; Με τα ίδια χέρια που παγωμένα αυτή τη στιγμή χτυπάνε τα πλήκτρα. Και με την ίδια οργή που νιώθουμε όταν βλέπουμε πως για άλλους η άγρια λιτότητα και για άλλους έχει ακόμη η πατρίδα να προσφέρει παντεσπάνι...