ΤΟ ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ

Γράφτηκε το περασμένο φθινόπωρο. Την επόμενη μέρα που συνάντησα το ... φωτόδεντρο:
________________________

Ένα σπάνιο φαινόμενο, μια εμορφιά απερίγραπτη, κληρώθηκα χτες να ζήσω. Ένα χάρμα οφθαλμών. Ένα ... φωτόδεντρο.

Όλα άρχισαν μόλις διάβηκα το στέκι της Ιππολύτης. Γυρίζοντας από το χωριό στην Ηγουμενίτσα.

Η μέρα γεμάτη ακόμη από τη σκόνη της Σαχάρας και ο ορίζοντας άσπρος... μια αχλύ σαν ομίχλη...

Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό συνάντησα στη στροφή τον ήλιο. Ένας ήλιος άσπρος κι αυτός!!!


Ε, ναι... αυτός δεν είναι ο ήλιος ο ένας αλλά τα παιγνίδια μας μαζί του. Και ο απόηχος του παραμυθιού... Γιατί σαν παραμύθι έμοιαζε και τελείως εξωπραγματικό.


Να και η νορμάλ έκδοση - όσο δηλαδή νορμάλ ήταν όλη αυτή η χτεσινή μαγεία...


Κι έπειτα αναδύθηκε το ... φωτόδεντρο! Στην επόμενη στροφή του δρόμου. Για να μου κόψει τελείως την ανάσα!


Με τον ήλιο στα μαλλιά, ένα ήλιος και δέντρο... που να μην ξέρεις αν το δέντρο κρεμάστηκε από εκείνον ή ο ήλιος προσγειώθηκε στα κλαριά του...

Ώσπου πρόσεξα δίπλα μου.


... τα βόδια του Απόλλωνα! Ενός θεού την παρουσία ζούσα! Εκεί στο πουθενά. Εκτός τόπου και εκτός χρόνου...


Και πριν καλά καλά καταλάβω τι συμβαίνει, έγειρε το δέντρο, το φωτόδεντρο, και το άρμα χύθηκε στο χάος...


Κι έμεινε η μαγεία η άφατη... ένα ελάχιστο κατάφερα να κλέψω στο φακό... η άλλη έμεινε να κυλάει στις φλέβες μου κουβαλώντας το μυστήριο και το άλγος ενός απέραντου νόστου... και την ευχή:

Αφάνισε μας μες στο φως!

Ε, να λοιπόν που εδώ με καρτερούσε το δικό μου φωτόδεντρο. Να γυρίσω απ' τα σαράντα χρόνια της ξενιτιάς και της αποξένωσης της Αθήνας.

Και την ίδια μέρα που ευδόκησα να επισκεφθώ τα μέρη που μεγάλωσα. Το Κοκκινολιθάρι.


Και να μπω στο ίδιο εκείνο κτίριο που στέγαζε το σχολειό και το δικό μας το δωμάτιο. Χωρισμένο είπε ο πατέρας με ένα ξύλινο καφασωτό. Από τη μια οι μαθητές και ο πατέρας, από την άλλη η μάνα μου κι εγώ, μωρό χρονιάρικο.

Κι απορώ μετά που ήρθε και πετάχτηκε μπροστά μου το φωτόδεντρο;

Με το τσιγκέλι του καρφωμένο τον ήλιο;

Αχ, καημένο μου φωτόδεντρο. Που σε πέρναγα και δε σ' έβλεπα.

Κι όλο τρελαινόμουν ν' ακουρμαστώ τ' αηδόνια...

Κι έβγαζα όχι φως... αχνούς έβγαζα, από την κούραση και την ερημία. Κι έφτιαναν δαχτυλίδια. Και πολλά αχ. Καημένο μου φωτόδεντρο...

Γιατί σοφά μιλάει ο ποιητής:

Τα δεινά μας καλώς έχουν και η τάξη δεν πρόκειται ν' ανατραπεί!

Και μόνο που μένει σε μας είναι εμείς να αλλάξουμε. Εμείς να κάνουμε την ανάποδη πορεία.

Για να βρούμε αυτό που άδικα ψάχναμε σαράντα χρόνους στην άλλη άκρη της γης.

Κι ήταν το καημενούλι εδώ. Και περίμενε...

Αχ, καημένο μου φωτόδεντρο.

καημένε εαυτέ μου...

Τι ωραίο κείμενο και τι φωτογραφίες! Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν και γράφουν τόσο καλά, που ζωγραφίζουν με λέξεις αυτό που βλέπουν . Εσύ έφυγες σαράντα χρόνια πριν, λες ,για την άξενη Αθήνα ενώ εγώ ακολούθησα την αντίστροφη πορεία. Φοιτήτρια στα Γιάννενα το 1978 και από τότε ανάμεσα σε δύο πατρίδες. Μόνο που έγώ δεν νοσταλγώ την επιστροφή στα πατρώα.

Άρα είμαστε της ίδιας γενιάς. Το 77 τελείωσα το λύκειο. Ζ' Θηλέων στην Ακαδημία Πλάτωνος. Η γενιά της μεταπολίτευσης. Με τις φούστες τις χωριάτικες ως το πάτωμα και το ταγάρι. Με την απελευθέρωση της γυναίκας και το τσιγάρο εθνικό μας σύμβολο. Με τις συναυλίες και τα φεστιβάλ. Και τις κομματικές κονκάρδες. Και τα αγόρια μας να τρέφουν μούσι και μαλλί αναζητώντας τη δική τους νέα ταυτότητα.

Δε θα κρίνω αν ήταν καλό ή κακό αυτό που ζήσαμε. Ήταν απλά η δική μας εποχή που δέσαμε συνείδηση. Με τα συν και τα πλην της. Όπως και να 'χει, όπως έλεγε και ο Σαρτρ, είμαστε σημαδεμένοι από την εποχή μας. Την κουβαλούμε δεύτερο δέρμα και πονάμε με την κατάληξη.

Μα δεν μπορεί, λέω. Δεν μπορεί τόσα όνειρα να πήγαν στράφι. Θα έρθει η στιγμή που θα λάβουν την αναγκαία εκδίκηση. Ως τότε "ο καθείς και τα όπλα του". Όσα και όποια του έλαχαν...

Ευχαριστώ που είσαι εδώ. Αν και θα ήθελα κάποια στιγμή να τα πούμε από κοντά.

Δεν είμαι ούτε από την Αθήνα , αλλά 50 χλμ νοτιοδυτικα. Βεβαίως και να τα πούμε . Εγώ θα έλθω στην Ηγουμενίτσα την Τρίτη το πρωι. Καλυτερα να επικοινωνήσουμε με e-mail svotti@yahoo.gr