Τα Χριστούγεννα του Καροτένιου

Να και το καφενεδάκι της Θύμιαινας...

Γέμισε και η δεύτερη σελίδα του θέματος. Αν θέλεις να δεις τις άλλες σελίδες πρέπει να κοιτάξεις κάτω από την τελευταία ανάρτηση και δεξιά. Γράφει εκεί σε ποια σελίδα είσαι. Και σου δείχνει κουτάκια με αριθμούς για τις άλλες σελίδες. Πάτα όποιο κουτάκι θέλεις να δεις...

Τέλος η καλοπέραση του εθνικού δρόμου. Τώρα βρισκόμαστε στο μικρό επαρχιακό δρόμο που ενώνει το Πολύδροσο με τον εθνικό δρόμο...

Εδώ δεν έχει περάσει γκρέιντερ και η κατάσταση είναι ψιλοεπικίνδυνη... Στιγμές στιγμές ακούω το χιόνι που ξύνει από κάτω το αυτοκίνητο...

Το κακό είναι πως ακούει και ο Καροτένιος και έχει πανιάσει από το φόβο του...

Σταματάω να βγάζω φωτογραφίες, και συγκεντρώνομαι στο τιμόνι. Να φτάσουμε πέρα στο χωριό και βλέπουμε...

Βρίσκω στο δρόμο και το Θωμά. Και με τρομάζει. Να το αφήσεις στου Τρύφωνα μου λέει, άντε το πολύ πολύ ως το Μεσοχώρι. Έχει πάγο ο δρόμος!

Φοβάμαι, αλλά δεν το δείχνω. Τι θα πει και ο Καροτένιος;;;

Τελικά, σιγά σιγά και με τα χίλια ζόρια, φτάνω ως το τέρμα. Ευτυχώς χωρίς απρόοπτα...


Ανοίγω τις πόρτες και καλώ και τον Καροτένιο να κατέβει. Αμ δεεεεεε!

Μια χαρά λέει είναι μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν έχει καμιά διάθεση να πουντιάσει. Ας του είχα, λέει, πει να φέρει κι αυτός το παλτό του!!!

Ο Καροτένιος! Στρογγυλο... κρεμασμένος - όπως σας τα είπα από την αρχή και δε με πιστεύατε - στην πίσω πόρτα του αυτοκινήτου. Και η μυταρόνα του! Ένα καρότο για μύτη!!! Φταίω εγώ που τον βάφτισα Καροτένιο;

Ούτε φταίω για όσα άλλα έγραψα. Μάλλον για όσα δεν έγραψα και θα μείνουν να τα ξέρει ο Καροτένιος κι εγώ...

Κλειδώνω τον Καροτένιο στο αμάξι και ροβολάω για το σπίτι.

Ελάχιστο το χιόνι και ούτε νιφάδα επάνω στο έλατο. Αυτό κι αν είναι δυσάρεστη έκπληξη...

Κι εγώ που έλεγα ότι θα το ακούσει επιτέλους και κάποιος άλλος να μιλάει. Το έλατο που μιλάει όταν χιονίζει...

Τελικά έχει δίκιο η Νεφελίτσα της φίλης μου της Χριστίνας, πως το έλατο σημαίνει ελαττωματικό.

Τόσο χιόνι στο δρόμο, κι ούτε τόσο δα επάνω στα κλαδιά!!!!!!

Κι η στέγη. Άδεια σχεδόν κι αυτή. Και το τζάκι σβηστό βεβαίως βεβαίως...

Λίγο το χιόνι και στην κάτω αυλή. Λίγο και λιωμένο. Ό,τι σιχαίνομαι δηλαδή...

Και είναι το λιωμένο χιόνι πάνω στο τσιμέντο ό,τι χειρότερο για να γκρεμοτσακιστείς...

Να και η ψιψινέλ... Κάνει χαρές. Ξέρει πως άνθρωπος στο σπίτι σημαίνει φαγητό για εκείνη.


Θεωρίες Παβλόφ. Για ζώα. Οι άνθρωποι όμως δεν πρέπει να είμαστε ζώα. Και να βγάζουμε συμπεράσματα δια της μεθόδου της συνήθειας...

Τέλος χρόνου. Μισή ώρα μόνο. Ούτε τζάκι άναμμα αυτή τη φορά ούτε τίποτε. Να μη μας πιάσει το νύχτωμα και μας βρει κανένα χουνέρι από τον πάγο.

Είναι και ο Καροτένιος που δεν καταδέχτηκε να κατέβει από το αυτοκίνητο. Αμ, εγώ φταίω που τον πήρα μαζί μου. Για να μου βγάλει ξινή την εκδρομή. Ειδεμή θα κοιμόμουν στο χωριό και ούτε πάγοι ούτε τίποτε.

Να πεις πως δεν είχα κάνει και τις ετοιμασίες μου; Όλα τα είχα προβλέψει. Λουκάνικα να ψήσω στο τζάκι και τραχανά να βράσω στο τσουκάλι. Ακόμη και την οδοντόβουρτσα πήρα που μου αρέσει να την ξεχνάω.

Δε λογάριασα όμως τον Καροτένιο. Και με έναν Καροτένιο μαζί σου όλα αυτά ξαφνικά δεν έχουν νόημα. Ακόμη και το χιόνι. Ακόμη και το έλατο που μιλάει. Όλα χάνουν το χρώμα τους και χάνουν και τη μιλιά τους.

Ήθελα που λες να γράψω ένα ωραίο παραμύθι για τον Καροτένιο. Και για τα Χριστούγεννα. Μα δε γίνεται να γράψεις ωραία παραμύθια όταν η ψυχή σου είναι βαριά σαν μολύβι. Γίνεται;

Εσύ, Καροτένιε μου, καταλαβαίνεις... Δυστυχώς καταλαβαίνεις. Και πιο δυστυχώς ακόμη δεν καταλαβαίνουνε οι άλλοι.

Ξέρεις, ώρες ώρες, ακόμη κι εγώ που είμαι κατά της βίας σε κάθε της μορφή, όταν πληγώνουν ένα παιδί θέλω να δω να κρεμάνε ανάποδα τους ενόχους.

Στο δρόμο της επιστροφής. Και δίπλα στο κόνισμα της γιαγιάς. Με το "Παιδί μου, στο καλό". Το είπε και δεν ξανάδε το παιδάκι της. Έσβησε πριν εκείνος γυρίσει από τα ξένα. Κι αφήνοντας πίσω τα κούτσικα ορφανά και με τον πατέρα και τους δυο μεγάλους στην Αίγυπτο.

Πνευμονία. Δεν υπήρχαν και λεφτά, μήτε για φάρμακα μήτε για φαΐ καλά καλά.

Έτσι είναι. Κανένας κακός δεν την πληρώνει σ' αυτό τον κόσμο. Μόνο οι αδύνατοι και οι αθώοι. Κι εγώ οργίζομαι που έτσι είναι αυτή η ζωή. Άδικη.

Οργή που ώρες ώρες με πνίγει. Και τότε παίρνω τα βουνά...

Αφήνω πίσω μου και τη Λούτσα. Δρόμο τώρα για Ηγουμενίτσα...

Δε μιλάει ο Καροτένιος, δε μιλάω κι εγώ. Τώρα ακούμε το σιντί του Φώτη, με τα Χριστουγεννιάτικα. Κι ο κόσμος αρχίζει να γίνεται πάλι φωτεινός.