ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ...

2α Ιανουαρίου του νέου έτους. Ξημερώματα. Εκεί έξω το σκοτάδι μόλις που έχει αρχίσει να υποχωρεί και ίσα ίσα που η Μαυρομαντήλα διακρίνεται. Η Μαυρομαντήλα που είναι και το σήμα κατατεθέν του φόρουμ Χάριν Παιδείας...


Ελάχιστα και τα φώτα της γιορτής, καμία σχέση με πέρυσι. Κι όχι μόνο γιατί ξημερώνει. Κι όχι μόνο γιατί κάνουν οικονομία ο κόσμος και δεν έβαλε φέτος τα χίλια λαμπάκια στο μπαλκόνι. Είναι και η ουσία. Τι να γιορτάσεις; Προς τι οι φωταψίες;

Σκέφτομαι πως θα μου λείψει ετούτο το παρατηρητήριο όταν αργά ή γρήγορα αφήσω την Ηγουμενίτσα. Γιατί θα αναγκαστώ να την αφήσω. Το βλέπω πια. Κι ας είχα τόσα όνειρα όταν έπαιρνα τη μεγάλη απόφαση. Το φθινόπωρο του 2009. Λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο. Χωρίς να λάβω υπόψη ότι Γιωργάκης είναι αυτός...

Κι όμως την έχω ξαναπατήσει με το ΠΑΣΟΚ. Το 1982. Όταν έμεινα άνεργη από την πρώτη μου δουλειά και τη ναυτιλιακή πολιτική του Αντρέα. Και την ίδια περίοδο ακριβώς την πάτησε και ο πατέρας μου. Από την εκπαιδευτική πολιτική του Αντρέα και πάλι. Όνειρα και κόποι μιας ζωής κατέρρευσαν τότε. Για χιλιάδες Έλληνες και όχι μόνο για μας. Η αλλαγή... και τα πάνω κάτω! Που θα έφερνε τάχα τον παράδεισο. Πού μας έφερε; Ξέρουμε τώρα. Στην καρδιά της κόλασης.

Διάβαζα λοιπόν ένα άρθρο πριν από λίγο. Στο alfavita. Μιας υποψήφιας σχολικής συμβούλου της δευτεροβάθμιας. Της Χαρινέλας Τουρνά. Τουρνά... Όταν ήμουν κοριτσάκι γυμνασίου έκανε θραύση ο Τουρνάς. Και το "2009".


Αυτά τραγουδάγαμε κάποτε. Για το 2009. Που ο Τουρνάς θα ήταν εξήντα χρονών και η δική μου γενιά, η γενιά του 59, ακριβώς στα μισά του αιώνα. Και παραφράζαμε το τραγούδι με τις φιλενάδες: "Τότε πού θά 'μαι 'γω, θά 'μαι 50 χρονών και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα". Σταθμός και σύμβολο της γενιάς μας το τραγούδι του Τουρνά. Να αναπτερώνει ελπίδες και όνειρα για τον κόσμο που νομίζαμε ότι θα ζήσουμε. Ποιος να μας το έλεγε τότε τι πραγματικά θα ζήσουμε το 2009; Ποιος το ήξερε να μας το πει;

Ακόμη και όταν, χρόνια μετά, ακούσαμε το Γιωργάκη πάνω από το φέρετρο του πατέρα του να λέει το αμίμητο "Πατέρα, άκουσες τα νέα;" εμείς γελούσαμε. Με το Γιωργάκη. Και λέγαμε "ένεκα η συγκίνηση, αφήστε το παιντί να λέει...". Χαμπάρι δεν πήραμε που το παιντί έλεγε κάτι και για Ιθάκη. Χαμπάρι πως ξεκινάει μια νέα Οδύσσεια του λαού και της χώρας.

Ήταν ακόμη 1996. Και η Ελλάδα ξεκινούσε να μπει στην ΟΝΕ. Να έρθει το ευρώ. Να πάρει ακόμη και Ολυμπιακούς αγώνες...

Η πρώτη φορά που ταρακουνηθήκαμε ήταν τον επόμενο Γενάρη. Τότε που ο μια σπιθαμή πρωθυπουργός πήρε μια τεράστια χαντζάρα και μας έκοψε μία κι έξω τα τρίμηνα. 1997. Και όλοι οι εκπαιδευτικοί στους δρόμους. Μέχρι που βγήκαν οι τσομπαναραίοι και μάζεψαν τα γίδια στο μαντρί. Πρώτα τους δασκάλους βεβαίως... Κι εμείς στις σκάλες της Ξενοφώντος να ουρλιάζουμε: "ΔΟΕ ΠΟΥΛΗΜΕΝΗ, Ο ΚΛΑΔΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!"

Και να γράφουμε την πίκρα και την οργή μας στις εφημερίδες της εποχής...

«Είμαι μία από τους χιλιάδες απεργούς εκπαιδευτικούς, από αυτούς που τόσο άστοχα τα επίσημα χείλη χαρακτήρισαν «παίκτες του καζίνου». Νιώθω την αδικία να με πνίγει και την έντονη επιθυμία να απαντήσω με στοιχεία στην προσβολή αυτή.

Εμείς, που σήμερα απεργούμε, δεν είμαστε «οι παίκτες», είμαστε απλά και μόνο τα «πιόνια» στο ανίερο παιχνίδι των πολιτικών που αποσκοπεί ( ; ) στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και αδιαφορεί παγερά για τον παράγοντα άνθρωπο.

Χιλιάδες από εμάς, τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αναγκαστήκαμε να σπουδάσουμε δύο επαγγέλματα. Η ανεργία μάς ανάγκασε να εγκαταλείψουμε το πρώτο και να ξανακαθήσουμε στα θρανία για να γίνουμε δάσκαλοι. Η διαδικασία αυτή δεν ήταν ανώδυνη, αφενός μας επιβάρυνε οικονομικά και αφετέρου μας έφθειρε ψυχολογικά. Είναι και αυτή μια διεθνής πρωτοτυπία της χώρας μας, οι δάσκαλοι να διαθέτουν πτυχία νομικής, φαρμακευτικής, οικονομικών επιστημών, υπομηχανικών, ακόμη και σχολών Εμπορικού Ναυτικού.

Σε αυτή την άτυχη γενιά ανήκω και εγώ. Ανθυποπλοίαρχος στα νιάτα μου, ταξίδεψα με γκαζάδικα ως τα πέρατα του κόσμου, δαμάζοντας τα κύματα και τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Τη δουλειά μου τη λάτρευα. Δεν ήθελα να την εγκαταλείψω. Με τσάκισε όμως η θύελλα της ανεργίας που έπληξε τους ναυτεργάτες το 1982. Ως ιερά κειμήλια κρατώ στο αρχείο μου τα αποδεικτικά του αγώνα που τότε δώσαμε διεκδικώντας το δικαίωμα στη δουλειά. Μέλος της συντονιστικής επιτροπής ανέργων, πορεύτηκα με χιλιάδες άλλους από τον Πειραιά ως τη Βουλή (εκεί όπου και σήμερα πορεύομαι, με τους νέους μου συναδέλφους, ζητώντας και πάλι μια θέση στον ήλιο...).

Η νεαρή τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση, προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, όχι μόνο των ναυτεργατών αλλά και πολλών άλλων κλάδων, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των Παιδαγωγικών Ακαδημιών (όπως σήμερα επιχειρεί να κάνει με τα πανεπιστήμια). Οχι μόνο εγώ αλλά και χιλιάδες άλλοι άνεργοι γίναμε τότε πιόνια στα χέρια των πολιτικών και αλλάξαμε... επάγγελμα (όχι όμως και ζωή).

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απέξω από τη Βουλή, να ζητάμε από τους ίδιους ανθρώπους τα ίδια που ζητούσαμε και τότε, αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης. Προσωπικά, στα χρόνια που πέρασαν έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω στην ανάπτυξη της χώρας μου. Εδωσα την ψυχή μου στην εκπαίδευση χωρίς να αναλογιστώ κόπους και θυσίες. Παράλληλα αξιοποίησα κάθε δυνατότητα για επιμόρφωση, δύο χρόνια στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και ένα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου, όπου ειδικεύτηκα σε θέματα παιδαγωγικής έρευνας.

Οταν όμως γύρισα το 1995 στην τάξη, χρειάστηκα τη βοήθεια ψυχιάτρου για να σταθώ στα πόδια μου. Αισθανόμουν το σχολείο να με πνίγει. Η αδιαφορία και η ανοργανωσιά, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, τα ξεπερασμένα προγράμματα τύλιγαν θηλιά στο λαιμό μου. Η τριετής επιμόρφωση δεν στάθηκε ικανή να τη λύσει. Αντίθετα. Η ψυχή μου τώρα αγρικούσε πικρότερα «τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει».

Ο γιατρός με βοήθησε να αντέξω και να συνεχίσω τη δουλειά μου. Τούτες όμως τις τελευταίες ημέρες νιώθω και πάλι την υπομονή μου να εξαντλείται, το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης να ξεχειλίζει επικίνδυνα. Η απεργία μας δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Στα αιτήματά μας απαντούν με ύβρεις και εκβιασμούς. Ταυτόχρονα, τα χαμένα μεροκάματα ξεθώριασαν το μοναδικό μου όνειρο...

Οχι, δεν θέλω να αλλάξω το μικρό παλιό μου Yugo, ούτε να βάψω το σπίτι μου, που δέκα χρόνια άβαφτο έχει γίνει γκρίζο. Δεν με πειράζει και ο σπασμένος καναπές στο σαλόνι. Και από ρούχα μού φτάνουν δύο τζιν και μερικά φτηνά πουλόβερ. Αυτό που διακαώς επιθυμώ είναι ένα... κομπιούτερ. Από αυτά που εκατοντάδες έχουν οι εφορίες και που στα δημοτικά δεν υπάρχει ούτε ένα για δείγμα. Στην αυγή του 2000 είναι αδύνατον να κάνω τη δουλειά μου χωρίς αυτό. Ευλαβικά μάζευα τις δεκάρες από τον μισθό μου. Λογάριαζα πως με τις υπερωρίες θα κατάφερνα ως το τέλος της χρονιάς να το αποκτήσω. Τις υπερωρίες όμως μας τις έκοψαν. Ηρθε και η απεργία και οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν εντελώς. Για χάρη του εκσυγχρονισμού, μου λένε, πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου και να συνεχίσεις με τα ίδια προπολεμικά εφόδια: την κιμωλία και τον μαυροπίνακα!

Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι που καθημερινά διαδηλώνουμε έξω από τη Βουλή και που πεισματικά αρνούμαστε να γυρίσουμε στα σχολεία μας. Το πείσμα μας δεν έχει να κάνει με καζίνα και τζόγο, είναι ένα πείσμα που το 'θρεψαν χρόνια και χρόνια αδικίας, διπλής αδικίας για πολλούς από μας που η ανεργία μάς έκανε δασκάλους και που η σημερινή κατάντια του νέου μας επαγγέλματος μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού αναζητώντας λύσεις στα τρισάθλια οικονομικά μας και στο πνιγηρό κλίμα που επικρατεί στη δουλειά μας.

Η απεργία μας δεν είναι τζόγος, δεν είναι παιχνίδι ανταγωνισμού. Για μας είναι αγώνας επιβίωσης και ως εκ τούτου δεν έχουμε περιθώρια για υποχωρήσεις. Για την κυβέρνηση, όμως, φαίνεται πως είναι κάτι άλλο. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν».

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Αυτά λέγαμε το 1997. Κάποιοι. Όχι όλοι. Βλέπαμε πια πού τραβούσαμε. Οι αυταπάτες είχαν διαλυθεί. Όχι για όλους. Το τονίζω. Και το αποδεικνύουν οι επιστολές που διάβαζα σήμερα στο alfavita. Της κ. Τουρνά - που λόγω ονόματος μου θύμισε τον αγαπημένο τραγουδιστή των νιάτων μου και τις χίμαιρες για το 2009 - της κ. Αλεξοπούλου και άλλων συγκωμαστών που θα έλεγε και ο Πλάτων στο Συμπόσιο. Ξέρετε δα τη σκηνή με τον Αλκιβιάδη. Που έρχεται στο σπίτι του Αγάθωνα να προκαλέσει το Σωκράτη. Το Σωκράτη που κίνησε τη ζωή του λιθοξόος μα ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ εγκατέλειψε το πελέκημα της πέτρας και κίνησε να πελεκάει την ψευτιά από τα μυαλά των ανθρώπων... Έτσι τουλάχιστον έγραψε ο Λουκιανός, στο Ενύπνιον 12, πως χάριν παιδείας ο Σωκράτης άλλαξε επάγγελμα. Κι έτσι γράφω κι εγώ. Στην αυγή του 2012 και την ώρα που οι πολλοί βλέπουν ακόμη ενύπνια κι εγώ τη μέρα να χαράζει...

Κι αναρωτιέμαι. Με το δικαίωμα ενός ανθρώπου που δεν άφησε τη δουλειά του χάριν παιδείας αλλά εξαιτίας της ανεργίας. Και όμως προσπάθησε όσο μπορούσε να αγαπήσει και να τιμήσει αυτό το επάγγελμα. Και απογοητεύτηκε οικτρά και πάλι. Βλέποντας τη μεγάλη ματαιότητα και τους φελλούς να επιπλέουν δίπλα του. Αυτοί οι υποψήφιοι σχολικοί σύμβουλοι της δευτεροβάθμιας σε τι κόσμο ζουν; Κλαίγονται και διαμαρτύρονται για τα μόρια που τους έκοψαν. Δε λέω, καλά κάνουν, να τα λένε και να τα μαθαίνουμε όσα εν κρυπτώ και παραβύστω συμβαίνουν. Μα έλεος. Άνθρωποι με τόσα πτυχία, υποτίθεται και με γνώση, καταδέχονται να κρίνονται και να αξιολογούνται από ποιους και για τι;

Εδώ ο κόσμος χάνεται. Το άπαν καταρρέει. Κι αυτοί αντί για το μείζον προβάλλουν το έλασσον;

Ναι, το καταλαβαίνω. Πήγαν στράφι οι κόποι τους. Και η καρέκλα όνειρο ήταν και πάει. Μα σε συναδέλφους μιλάνε. Και αν ανοίξουμε κι εμείς το στόμα μας δε θα τους ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας. Δε λέω τους συγκεκριμένους, που ούτε ως ονόματα γνωρίζω. Γενικά μιλάω. Για όλους αυτούς που μαζεύουν πτυχία, πτυχία, πτυχία και μια μέρα στρογγυλοκάθονται σε καρέκλες και παριστάνουν τους ειδήμονες. Και για τη συντριπτική πλειοψηφία, όχι για τις φωτεινές εξαιρέσεις.

Προχτές βγήκαν οι αξιολογικοί πίνακες και της Πρωτοβάθμιας. Ήδη έγραψα για το θέμα. Και είδα πολλούς γνωστούς. Άλλους από την Ακαδημία, άλλους από τη Μετεκπαίδευση, άλλους από άλλα σεμινάρια ή το χώρο εργασίας... Κι όταν γνωρίζεις τον ίδιο τον άνθρωπο δε σου χρειάζονται τα μόρια για να βγάλεις συμπέρασμα. Ξέρεις αν αξίζει για σύμβουλος ή όχι. Ξέρεις για κάποιους και πώς κατάφεραν να αποκτήσουν ... μόρια...

Λοιπόν; Γιατί κοροϊδευόμαστε; Δεν ξέρουμε πως έχει γίνει πλέον νόμος οι τελευταίοι να έσονται πρώτοι; Αγνοούμε με ποιους τρόπους; Σε ποιον κόσμο, ξαναρωτώ, ζούμε; Και ποιες προτεραιότητες οφείλει να θέτει ένας τίμιος εκπαιδευτικός σήμερα; Όταν έτσι έχουν τα πράγματα; Να πιάσει καρεκλίτσα να βολευτεί ο ίδιος; Ή να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις να ανατραπεί ο παραλογισμός που ζούμε και ως εκπαιδευτικοί και ως πολίτες και ως άνθρωποι;

Διάβασα σε μια τελευταία εγκύκλιο για το νέο μισθολόγιο. Πως αυξάνεται σημαντικά - ναι, σημαντικά - το επίδομα θέσης. Για κίνητρο λέει. Οι πλέον ικανοί να αναδειχθούν σε θέσεις στελεχών... Και γέλαγα το γέλιο του Ομήρου, το δακρυόεν γελάν. Γιατί αλί και τρισαλί αν καταντήσαμε στο σημείο οι πλέον ικανοί εκπαιδευτικοί της χώρας να επιδιώκουν θέσεις χάριν χρημάτων. Και όχι χάριν παιδείας...

Κι αλί και τρισαλί αν περιμέναμε τις επιστολές της κάθε κυρίας Τουρνά και της κυρίας Αλεξοπούλου και της κυρίας Δεληκάρη και του κ. Πυρπυρή για να μάθουμε και να ντρεπόμαστε με ποιες διαδικασίες αναδεικνύονται σήμερα οι πλέον ικανοί. Μήπως δε διαβάσαμε όλοι το καλοκαίρι πως όσοι θέλουν να πάνε για σύμβουλοι θα πρέπει να παραιτηθούν από τη διεκδίκηση θέσης διευθυντή; Από μόνο του αυτό τι έλεγε; Πως θα σφαγιαστούν άνθρωποι με προσόντα για να μπορέσουν κάποιοι με λιγότερα να γίνουν διευθυντές σχολείων.

Διαβάσαμε επίσης και πώς μετρούνται τα μόρια. Πέρα για πέρα άδικος τρόπος προσμέτρησης προσόντων, όπως και αν αυτά αποκτήθηκαν. Γιατί παρακαλώ να μη μετράνε όλα; Γιατί αν έχεις μεταπτυχιακό και διδακτορικό να μετράει μόνο το ένα; Γιατί άλλα πτυχία να μη μετράνε καθόλου; Γιατί στη ζυγαριά να εξισώνονται (για μας τους δασκάλους) η διετής μετεκπαίδευση με το σεμινάριο της Β' πληροφορικής; Δυο χρόνια σπουδές ίσον με τις 48 + 96 ώρες της Β' πληροφορικής...

Λέει τώρα η κ. Τουρνά και καταλαβαίνω τον πόνο της που της έκοψαν το μεταπτυχιακό. Μάλιστα... Και τι να πω κι εγώ που κάποτε η πατρίδα μου έδωσε υποτροφία λόγω πρωτιάς σε γραπτές εξετάσεις για ένα χρόνο σπουδές στο εξωτερικό και τώρα δε μου αναγνωρίζει ούτε μισό μόριο για τις σπουδές αυτές; Αντίθετα χαρίζει δύο ολόκληρα μόρια σε όσους έχουν κάνει το σεμινάριο της Α' πληροφορικής. Δηλαδή για 48 ώρες σπουδές... Θα μου πεις, έδωσαν και πιστοποίηση! Σώωωωωωπα! Με ρωτάς εμένα τι έδωσα εκείνο το χρόνο στην Κύπρο; Με ρωτάς για το ξενύχτι που έριξα για να φέρω εις πέρας ολόκληρη εκπαιδευτική έρευνα;

Και λένε μετά για πλούσιο συγγραφικό έργο. Ναι... τα ξέρουμε κι αυτά. Πώς νοικιάζουν μερικοί μερικοί θέση σε εκδοσούλες της συμφοράς. Μια εργασιούλα της πλάκας που κυκλοφορεί με δέκα ονόματα συγγραφέων. Και ζήτημα είναι αν έστω ένας από αυτούς έχει τουλάχιστον γράψει την εργασία και όχι αντιγράψει.

Όπως ξέρουμε τι συνεπάγεται ένας χοντρός φάκελος πτυχίων. Εκπαιδευτικοί της συμφοράς για τα σχολεία τους, με χίλιες άδειες νόμιμες ή παράνομες που επί σειρά ετών τρέχουν να μαζέψουν χαρτιά. Και αφήνουν το τμήμα τους χωρίς δάσκαλο και τους συναδέλφους τους να τραβάνε τα μαλλιά τους για να τους αναπληρώσουν. Κι έπειτα, μια ωραία ημέρα, εμφανίζεται ο κοπανατζής ως επίλεκτον μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας. Έχω προσόντα, σου λέει, και κορδώνεται. Πώς μωρέ; Πώς τα απέκτησες αυτά τα προσόντα; Σε βάρος της εκπαίδευσης, των μαθητών σου και των συναδέλφων σου; Και θέλεις τώρα να τους κατσικωθείς και στο σβέρκο να τους συμβουλεύεις; Τι συμβουλές θα δώσεις; Για το πώς να την κοπανάνε κι αυτοί αν θέλουν μια μέρα να προκόψουν;

Δε λέω πως όλοι κάνουν τα ίδια. Αλίμονο αν όλοι έτσι έκαναν. Μα μάτια έχουμε και βλέπουμε γύρω μας. Και ονόματα γνωρίζουμε αλλά δε θίγουμε πρόσωπα. Μόνο τακτικές.

Και είναι αστείο να νομίζουμε πως οι πραγματικά ικανοί εκπαιδευτικοί βρίσκονται εκτός τάξης και εκτός έδρας. Γιατί τίποτε ανώτερο δεν υπάρχει από την τάξη και την έδρα. Εκεί είναι η θέση του αληθινού δασκάλου. Να διδάσκει. Ακόμη και όταν τον κερνάνε κώνειο. Μοίρα που δεν αποφεύγει ο καθένας που έταξε χάριν παιδείας να πορευτεί και όχι χάριν καρέκλας.

Επιστολές λοιπόν σαν αυτές που διαβάσαμε στο alfavita μπορεί να φέρνουν στο φως προσωπικές αλήθειες και προσωπικά δράματα αλλά δε λένε τι πραγματικά συμβαίνει. Απογοητεύουν και αποπροσανατολίζουν. Δείχνοντας λάθος στόχους στους συναδέλφους και ειδικά στους νέους. Δε λένε και δεν αποκαλύπτουν πως το πρόβλημα δεν είναι στα πρόσωπα που τελικά θα επιλεγούν μα στο ίδιο το πλαίσιο της καρέκλας που θα πιάσουν. Και χαίρομαι, είμαι περήφανη, που έχω έναν πατέρα που προτίμησε να παραιτηθεί από θέση σχολικού συμβούλου παρά να συνεχίσει σε πλαίσιο που ήταν αντίθετο από τις αρχές του. Και μια μάνα που έφτασε κάποτε ως την πόρτα της επιτροπής για να τους δηλώσει πως τελικά προτιμά να γυρίσει στο νηπιαγωγείο της και όχι να γίνει σύμβουλος. Προσωπικά επέλεξα να μην εμφανιστώ ούτε σε πόρτα επιτροπής για διευθυντές σχολείων. Γιατί κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα της τάξης μου, ανοίγει και ο παράδεισος. Γιατί να την κλείσω μόνη μου;

Ίσως σε μια άλλη εποχή, σε ένα άλλο σύστημα παιδείας, να έβρισκα το λόγο. Οι παλαιότεροι και έμπειροι να μεταβιβάζουν πριν αποχωρήσουν από την εκπαίδευση την πείρα και τις γνώσεις τους στους νεότερους. Να αφήνουν τους μικρούς μαθητές τους για να διδάξουν τους συναδέλφους τους. Σήμερα όχι. Σήμερα είναι άλλος ο ρόλος των στελεχών εκπαίδευσης. Να μεταβιβάζουν την όποια εκπαιδευτική πολιτική από τα πάνω προς τα κάτω. Ρόλος διαμεσολαβητή. Στο βαθμό λοιπόν που κάποιον τον εκφράζει, και ο ρόλος και η εκπαιδευτική πολιτική, καλά κάνει και πάει για στέλεχος. Εγώ όμως και όποιος άλλος και ειδικά οι νέοι συνάδελφοι γιατί πρέπει να ασχοληθούμε με τα μόρια τα δικά τους και τις όποιες αδικίες στην επιλογή; Να κοιτάξουμε το δέντρο και να χάσουμε το δάσος;

Λέει τώρα αυτή η κ. Τουρνά για τα προσόντα της. Να τα χαίρεται. Κι εγώ λέω πως ξέρω δεκάδες και εκατοντάδες νέους συναδέλφους με αυξημένα προσόντα που όχι μόνο για στελέχη εκπαίδευσης δεν έχουν πιθανότητα αλλά ούτε για θέση εργασίας. Ξέρω για παράδειγμα μια νέα κοπέλα που έχει πτυχίο από το Ιστορικό και πτυχίο από τη Θεολογική. Και διδακτορικό επίσης. Και κάμποσα χρόνια σε έδρα πανεπιστημίου. Ως λέκτορας και ως επίκουρη. Για λόγους που δεν ενδιαφέρουν έκανε τα χαρτιά της το καλοκαίρι που μας πέρασε για μια θέση στη δευτεροβάθμια. Και δεν τα κατάφερε. Έμεινε απέξω. Όχι για σύμβουλος, για καθηγήτρια. Ακόμη και στην επαρχία. Και για να μη νομίζει κανείς πως λέω αερολογίες παραθέτω και το πλήρες βιογραφικό της - εκτός των στοιχείων που θα αποκαλύψουν και το όνομα, γιατί κάτι τέτοιο ξέρω καλά θα ενοχλούσε την ίδια που ουδέποτε θέλησε να προβάλει την αδικία που της έγινε:

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στην Αθήνα στις ...... [...] 1988-1991 φοίτησα στο Αρσάκειο Κλασικό Λύκειο Ψυχικού. (Απολυτήριο 19 5/11).

Α. ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

1996: Πτυχίο του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών στην κατεύθυνση Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης. (Βαθμός Πτυχίου, Λίαν Καλώς 8,03).
2002: Πτυχίο Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

Β. ΠΤΥΧΙΑ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Γερμανικά: Kleines Deutsches Sprachdiplom
Αγγλικά : Certificate of Proficiency, University of Cambridge
Ιταλικά : Diploma di lingua italiana. Istituto italiano di Cultura in Atene. Certificato di conoscenza della lingua italiana, Livello 3, Celli 3. Università per stranieri Perugia. Certificato di conoscenza della lingua italiana, Livello 4, Celli43. Università per stranieri Perugia. Diploma.

Γ. ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

1996-97: στη Φιλοσοφική Σχολή αρ. 9 (Philosophische Fakultät für Geschichte und Kunstwissenschaften) του Πανεπιστημίου του Μονάχου στους τομείς «Διδακτική της Ιστορίας» με κατεύθυνση τη «Μουσειοδιδακτική» και «Ιστορία της Τέχνης». [...] Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου παρουσίασα εργασίες (Referat) σε ανώτερα σεμινάρια και έλαβα αντίστοιχες βεβαιώσεις με βαθμό άριστα (1) και λίαν καλώς (2).

1998-2001: Εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ιούνιος-Ιούλιος 2001: Ερευνητική δραστηριότητα σε μουσεία τέχνης στη Βενετία.
30/5/2001 ανακηρύχθηκα Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «άριστα» παμψηφεί.

Δ. ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

Αύγουστος 1997: Διδασκαλία της Νέας Ελληνικής ως ξένης Γλώσσας σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα για ξένους σπουδαστές στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων του Υπουργείου Ανάπτυξης.
1998 - 2003: Διδασκαλία της Νέας Ελληνικής ως ξένης Γλώσσας στο Διδασκαλείο της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Παν/μίου Αθηνών.[...]
1999-2001: Διορισμός με το Π.Δ. 407 στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Παν/μίου Αθηνών. Διδασκαλία των μαθημάτων «Η Τέχνη στη Θρησκεία - Μουσειοδιδακτικές ασκήσεις» και «Ιστορία Τέχνης χριστιανικής θεματογραφίας - Μουσειοδιδακτικές ασκήσεις».
Νοέμβριος 2001: Διορίστηκα μετά από διαδικασία κρίσης λέκτορας στον Τομέα «Θρησκειολογίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας» του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με γνωστικό αντικείμενο «Μουσειοδιδακτική της ιστορίας της θρησκευτικής τέχνης και του πολιτισμού».
Σεπτέμβριος 2005: Διορίστηκα μετά από διαδικασία κρίσης για εξέλιξη στη βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή στον Τομέα «Θρησκειολογίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας» του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Απρίλιος 2008: Εκλέχτηκα παμψηφεί στη βαθμίδα του Καθηγητή στον Τομέα «Θρησκειολογίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας» του Τμήμτος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με γνωστικό αντικείμενο «Θρησκευτική Εικονογραφία και Μουσειοδιδακτική».

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ

1. Ο ρυθμός των Φικελλούρων, Αθήνα 1996, σελ. 90
2. Ο κύκλος των ρωμαϊκών θεμάτων του G.P. Tiepolo στο παλάτι Dolfin. Διδασκαλία της Ιστορίας μέσω της Τέχνης. Αθήνα 1997, σελ.55, εικόνες σελ.11.
3. Το Μουσείο και η Διδακτική της Ιστορίας του Πολιτισμού και της Τέχνης. Αθήνα 2001, σελ. 228 (Διδακτορική Διατριβή).
4. Ο «Παράδεισος» του Tintoretto, Αθήνα 2001, σελ. 44.
5. Μουσειοδιδακτική άσκηση σε Μουσείο Τέχνης. ΄Αρθρο στο περιοδικό «Το Μουσείο, τευχ. 2, Δεκέμβριος 2002, σ. 14-15».
6. Διδασκαλία της θυσίας της Ιφιγένειας και της θυσίας του Ισαάκ με βάση δυο πίνακες του G. D. Tiepolo. Ανάτυπον από την επιστημονική επετηρίδα της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Τόμος ΛΖ΄, Αθήναι 2002, σ. 673-687.
7. Η Σχολή του Αγίου Ρόκκου της Βενετίας. Μουσειοδιδακτική μελέτη, Αθήνα 2004, σελ. 300.
8. O Αδάμ και η Εύα του Dürer. Η ενέργεια και η έκφραση του ανθρώπινου σώματος εικονογραφικά, Αθήνα 2005, σελ. 158.
9. Η συμβολή της βυζαντινής τέχνης στο πέρασμα από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση: Το παράδειγμα του Giotto di Bondone, Αθήνα 2005, σελ. 70
10. Der Gemäldezyklus zur römischen Geschichte des Palazzo Dolfin. (PHILIA.
Εine Zeitschrift für Europa, 2006, τευχ. ΙΙ, σ. 75-83).
11. Η Βενετία και η καλλιτεχνική γλώσσα της Αναγέννησης. ( Ελληνική μετάφραση της εισήγησης με θέμα Venezia e la lingua dell’ arte nel Rinascimento) στο Συνέδριο της Ιταλικής Πρεσβείας στην Αθήνα με θέμα «Lingua italiana nel mondo», στις 24-26 Οκτωβρίου 2005).
12. H εικονογραφία του ασώτου στην ανατολική και δυτική τέχνη. Διδακτική της παραβολής μέσω της τέχνης, Αθήνα 2007, σελ. 526.
13. Η «Σώφρων Σωσάννα και οι «ακόλαστοι πρεσβύτεροι» εικονογραφικά, Αθήνα, 2007, σελ. 346.
14. Διδακτική της ιστορίας της εύρεσης του Τιμίου Σταυρού εικονογραφικά στο ενιαίο Τρίπτυχο Ανατολικής και Δυτικής Τέχνης του Stavelot, Αθήνα 2007, σελ. 62.
15. Το Δωδεκάορτο σε κειμήλια βενετοβυζαντινής μικροτεχνίας του 13ου αι. στις μονές αγίου Παύλου και Χιλανδαρίου Αγίου Όρους, Αθήνα 2007, σελ. 182.
16. The Byzantine influence to the introduction of the third dimension in the forming of renaissance art. (Εισήγηση στο Διεθνές Συνέδριο 31 Αυγούστου – 1 Σεπτεμβρίου 2007 στο Εδιμβούργο, με θέμα: Renaissance? Perceptions of Continuity and Discontinuity in Europe, c. 1300-c.15550. Υπό έκδοση στα Πρακτικά του Συνεδρίου στον εκδοτικό οίκο “Brill”).
17. Διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής τέχνης στο σχολείο. (Εισήγηση στο Συνέδριο «Εκπαίδευση και πολιτισμός» στο Πανεπιστημίου Μακεδονίας την 1. 12. 2007 στη Θεσσαλονίκη).

Ας το συγκρίνει λοιπόν αυτό το βιογραφικό κάθε υποψήφιος σχολικός σύμβουλος της δευτεροβάθμιας με το δικό του. Και αν το βρει στο ελάχιστο κατώτερο από το δικό του, ας έρθει να μου διαμαρτυρηθεί μετά πως άδικα λέγω ότι το μείζον δεν είναι η αδικία στις δικές τους κρίσεις, όποια και όση... Μα που άλλοι συνάδελφοι με τέτοια προσόντα ούτε καν διορίζονται σε θέση καθηγητή στη δευτεροβάθμια.

Βέβαια η περίπτωση που ανέφερα και τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά είναι ίσως η κορυφαία περίπτωση αδικίας νέου εκπαιδευτικού στη σημερινή πραγματικότητα μα δε λείπουν πολλές ακόμη περιπτώσεις νέων συναδέλφων που παρά τα προσόντα τους στενάζουν και υποφέρουν στον καιάδα της ανεργίας. Και όπως και να έχει η περίπτωση της συγκεκριμένης καθηγήτριας που για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή της έχασε τη δουλειά της στο πανεπιστήμιο και χωρίς κανένα εγωιστικό σύνδρομο στράφηκε για δουλειά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποδεικνύει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο σε τι κοινωνία και σε τι εκπαιδευτικό σύστημα ζούμε. Αν προωθούνται οι ικανοί ή αν μένουν και τελείως εκτός νυμφώνος.

Και πρέπει λοιπόν γνωρίζοντας όλα αυτά να ασχοληθούμε με την κάθε κ. Τουρνά; Που δεν την έκαμαν σύμβουλο;

Όχι. Προτιμώ να ασχοληθώ με το τι πραγματικά φταίει και πάμε κατά διαόλου. Και με τους νέους που είναι άνεργοι και με μας που είμαστε μέσα αλλά πώς!!! και με εκείνους ακόμη που βρίσκονται πια στη σύνταξη βιώνοντας την πλήρη απαξίωση μετά από δεκαετίες ευδόκιμης υπηρεσίας.

Τι θέλετε να σας πω; Για νηπιαγωγό που εργάστηκε 43,5 χρόνια σε νηπιαγωγεία; Και επαναλαμβάνω, 43,5 χρόνια. Αυτός είναι ο αριθμός. Και σήμερα δεν της φτάνει η σύνταξη να πληρώνει τα χαράτσια; Μη μου πείτε πως υπερβάλλω. Γιατί θα σας πω ότι είναι μητέρα μου και όποιος θέλει μπορώ να του αποδείξω πως λέω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.

Αυτή την πραγματικότητα βιώνουμε εμείς. Και οι φίλοι μας και οι συνάδελφοι και οι συγγενείς μας. Γι' αυτό και βάζουμε "Μαυρομαντήλες" σύμβολα στον Χάριν Παιδείας αγώνα μας. Ήταν λέει κάποτε στο βουνό αυτό, στη Μαυρομαντήλα, ένα χωριό. Και ήρθαν οι πειρατές, οι κουρσάροι, οι ληστές. Και κατέσφαξαν όλους τους άντρες. Από τότε οι γυναίκες φόρεσαν μαύρα μαντήλια και δεν τα ξαναέβγαλαν ποτέ. Σε ένδειξη πένθους και αγιάτρευτου καημού.

Έτσι κι εμείς. Μέρες που είναι προτιμούμε να διαβάζουμε Παπαδιαμάντη. Το μοιρολόγι της φώκιας. Κλαίγοντας για τα αληθινά πάθια και τους καημούς του κόσμου. Που τελειωμό δεν έχουν. Κι όχι για τις καρέκλες που έχασε ο χι και ο ψι.

Και να δακρύζουμε με τους ματωμένους στίχους του δασκάλου μας, του Δημήτρη Λιαντίνη. Που έφυγε μια μέρα του Ιούνη του 1998 γιατί τον σκότωσε η λύπη του για το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενεάς:

"Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει."

Δημήτρης Λιαντίνης

ΠΗΓΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

Τα άρθρα των υποψηφίων συμβούλων θα τα βρείτε εδώ

http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=54152

Δεν υποτιμούμε σε καμία περίπτωση τις καταγγελίες τους αλλά δεν είναι αυτό το μείζον.