ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ ΣΠΟΡΟΣ

από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Φεβ 04, 2012 9:26 pm

"...θὰ γίνει ἀνάσταση μίαν αὐγή,

πὼς λάμπουν τὴν ἄνοιξη τὰ δέντρα

θὰ ροδαμίσει τοῦ ὄρθρου ἡ μαρμαρυγή,

θὰ ξαναγίνει πέλαγο καὶ πάλι τὸ κύμα

θὰ τινάξει τὴν Ἀφροδίτη

εἴμαστε ὁ σπόρος ποὺ πεθαίνει."

Γιώργος Σεφέρης, "Μνήμη Α'"

Μαύρα πουλιά οι φίλοι μου. Τριγυρνάνε ξυπόλητοι σε χιόνι που δακρύζει. Αφήνουν βαθιά τα χνάρια τους. Μικρές παγωμένες λιμνούλες. Και φυτεύουν εικόνες, στίχους, βιντεάκια. Άλλος φύτεψε το πρώτο, την εικόνα, άλλος μεταφύτεψε τους στίχους του Σεφέρη. Άγνωστοι άνθρωποι, σε άλλο χώρο ο καθένας. Το μήνυμα ίδιο. Η ελπίδα η ίδια. Γι' αυτό και αποφάσισα να τα βάλω να κάνουν παρέα το ένα του άλλου.

Για να θυμόμαστε πως είμαστε σπόροι. Και να σπέρνουμε. Έκαστος εφ ω ετάχθη...