Κύριοι της Φλόγας, εκτός από τα παιδιά με καρκίνο υπάρχουν και τα φτωχά παιδιά και έχουν και αυτά δικαιώματα.

Ποδηλατοδρομία προχτές στη μικρή μας πόλη. Ποδηλατοδρομία που διοργάνωσε η Φλόγα και με σκοπό την ευαισθητοποίηση γύρω από τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας και τη συμπαράσταση στα παιδάκια που υποφέρουν από νεοπλασματικές ασθένειες.

Στα πλαίσια αυτά ζητήθηκε από τους μαθητές της πρωτοβάθμιας της Ηγουμενίτσας να φέρουν δηλώσεις συμμετοχής στην ποδηλατοδρομία. Δηλώσεις με υπογραφή κηδεμόνα ότι τους επιτρέπει να πάρουν μέρος.

Κάποια λοιπόν έφεραν. Κάποια δεν έφεραν. Και μόνο ένα (στην τάξη μου) ήταν που πράγματι οι γονείς δεν άφησαν να λάβει μέρος. Τα άλλα δεν είχαν ποδήλατο ή το ποδήλατο ήταν παλιό ή και με σκασμένα λάστιχα. Και λεφτά δεν έχουμε, κυρία, να το φτιάξουμε...

Είπα, διαμαρτυρήθηκα, ζήτησα να βρεθεί τρόπος να μην πληγωθούν αυτά τα παιδιά, τα θύματα της σημερινής οικονομικής κατάστασης, τίποτε.

Δε θέλησα πριν την ποδηλατοδρομία να δημοσιεύσω κάτι σχετικό. Να μη θίξω τον ιερό σκοπό για τον οποίο έγινε. Προτίμησα το δια ζώσης...

Γιατί και ο σκοπός της διοργάνωσης είναι ιερός και το καταλαβαίνουμε όσοι έχουμε αποχαιρετήσει παιδάκι χτυπημένο από νεοπλασματική ασθένεια. Όπως το Νασούλη, από λευχαιμία, στα εφτά του...

Όμως παιδιά είναι και τα άλλα. Τα χτυπημένα από τη δυστυχία της οικονομικής ανέχειας. Που τα βλέπεις με πανιασμένα πρόσωπα να κοιτάνε με ζήλια το σάντουιτς του συμμαθητή. Παιδιά, που βοούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ότι φτάνουν ακόμη και στη λιποθυμία από την πείνα.

Θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία σε τέτοιες εποχές για τα φτωχά παιδιά. Θα περίμενα οι διαμαρτυρίες που έκανα και οι προτάσεις να εισακουστούν.

πχ να δανειστούν τα ποδήλατα φίλων και να γίνει και ένας δεύτερος γύρος...

πχ να γίνει εκτός από την ποδηλατοδρομία και ένας αγώνας δρόμου για όσα παιδιά δε θέλουν να αγωνιστούν με ποδήλατο... (και λέω δε θέλουν για να μην υπάρξει στιγματισμός κοινωνικός πως αφορά μόνο όσους δεν έχουν λεφτά να πάρουν ποδήλατο)

Κι αρκεί εδώ να αναφέρω ότι παιδάκι που είχε δηλώσει ότι θα πάρει μέρος, υπολογίζοντας λαθεμένα πως οι γονείς του θα βρουν τρόπο να επισκευάσουν το χαλασμένο του ποδήλατο, τη μέρα της ποδηλατοδρομίας δεν ήρθε καθόλου στο σχολείο. Βρίσκω τη μάνα και μου λέει. Έκλαιγε και ντρεπόταν να έρθει. Γιατί είπε πως θα πάρει μέρος και του δώσατε και την μπλούζα και το καπελάκι και τώρα φοβάται τι θα πουν τα άλλα παιδιά. Μα δεν είχαμε λεφτά να του το φτιάξουμε το ποδήλατο!

Την μπλούζα και το καπελάκι! Άλλο πρόβλημα κι αυτό. Έπρεπε να δεις τα μάτια των παιδιών όταν τα μοιράσαμε στην τάξη. Πώς κοίταγαν τα φουκαριάρικα που δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος. Να σε σφάζει η ψυχή σου.

Να προσθέσω ότι στις αποχές από την ποδηλατοδρομία υπήρξε και μια ακόμη διάσταση. Η αδυναμία κάποιων παιδιών να φέρουν το ποδήλατο από το σπίτι τους στο σχολείο. Γιατί βλέπεις σήμερα υπάρχουν παιδιά που υποχρεώνονται να ταξιδεύουν χιλιόμετρα με πούλμαν για να πάνε σχολείο. Αυτά τα παιδιά πώς να κουβαλήσουν το ποδήλατο; Τα αναγκάζεις και αυτά να μείνουν εκτός. Να μείνουν με το παράπονο. Δεν είναι κρίμα και άδικο;

Εντάξει, ως δασκάλα αρκετών παραπονεμένων παιδιών βρήκα μια ατομική λύση στο πρόβλημα. Δεν έχει νόημα να την αναφέρω. Και εξάλλου το σημαντικό δεν είναι η όποια ατομική λύση αλλά η μέριμνα την επόμενη φορά να μην πληγωθούν ξανά κάποια παιδιά, τα φτωχά και δυστυχισμένα παιδάκια της πόλης μας και όσα καθημερινά ταλαιπωρούνται ερχόμενα με πούλμαν από γειτονικά χωριά.

Το λιγότερο. Να μοιράζονται φούτερ και καπελάκια σε όλους. Γιατί αυτό και αν είναι άδικο. Να μοιράζεις στους οικονομικά εύρωστους και να αφήνεις με τα χέρια άδεια τους φτωχούς. Λες και φταίνε τα ίδια τα παιδιά για τη φτώχεια τους... Κι αν το έξοδο είναι μεγάλο, ας μοίραζαν μόνο καπελάκια. Σε όλους όμως. Όχι στους μισούς!

Και μια φωτογραφία από την ποδηλατοδρομία. Που τονίζω ότι είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια και ο σκοπός της ιερός.

Ακριβώς γι' αυτό την επόμενη χρονιά πρέπει να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι συμμετοχής όλων των παιδιών. Και όχι μόνο όσων διαθέτουν ποδήλατο..